Ο Θεός μας συγχωρεί, εμείς θέλουμε να συγχωρεθούμε;

Πάντα, μα πάντα, όσο μεγάλη κι αν είναι η πτώση μας, όσο συχνή κι αν είναι η αμαρτία μας, ποτέ να μην παραιτηθούμε από την ελπίδα προς τον Θεό. Ο Θεός ποτέ, μα ποτέ, δεν μας παρατά· γιατί εμείς λοιπόν να Τον αφήσουμε;
Μην αφήσεις λοιπόν την ενοχή της αμαρτίας να στοιχειώσει το είναι σου. Μην αφήσεις την απογοήτευση να γεννήσει την απελπισία και την ακηδία.
Έπεσες; Σήκω άνθρωπέ μου.
Αμάρτησες; Μη μένεις στην αμαρτία σου, μην αναλύεις το πάθος σου αλλά ζήτα το έλεος του Θεού.
“Μα δεν διορθώνομαι με τίποτα, όλο τα ίδια και τα ίδια κάνω…” Ναι, όλο τα ίδια κάνεις, ίσως και χειρότερα, όμως ότι κι αν κάνεις, όσο συχνά κι αν το κάνεις, μπροστά στο έλεος και την αγάπη του Θεού είναι ένα τίποτα· όπως μία σταγόνα νερού μπροστά στον ωκεανό.
Έτσι είναι η αμαρτία μας μπροστά στην φιλανθρωπία του Θεού· μία σταγόνα που πέφτει μέσα στον ωκεανό και χάνεται και εξαφανίζεται.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι εάν ο Θεός σε συγχωρεί (ότι κι αν έχεις κάνει) αλλά εάν εσύ θέλεις να συγχωρεθείς. Το θέμα είναι εάν εσύ θέλεις να αφήσεις αυτήν την μία σταγόνα αμαρτίας σου να πέσει μέσα στο πέλαγος της φιλανθρωπίας του Θεού μας και να εξαλειφθεί.
Καμία αμαρτία δεν είναι μεγάλη ώστε να μην μπορεί να συγχωρεθεί.