Κάποιος κοσμικός που είχε τρία παιδιά, τα άφησε στην πόλη και έφυγε σε μοναστήρι.
Αφού πέρασε τρία χρόνια στο μοναστήρι, άρχισε να ενοχλείται από τους λογισμούς που τον έκαναν να θυμάται και να λαχταρά τα παιδιά του, και είχε γι’ αυτά πολλή λύπη.
Δεν το είχε πει όμως από την αρχή στον αββά ότι έχει παιδιά. Βλέποντάς τον λοιπόν ο αββάς λυπημένο, τον ρώτησε:
– Τι έχεις και είσαι λυπημένος;
Εκείνος ομολόγησε στον ηγούμενο:
– Έχω τρία παιδιά στην πόλη και θέλω να τα φέρω στη μονή, και ο ηγούμενος του έδωσε την άδεια.
Πήγε λοιπόν ο αδελφός και διαπίστωσε ότι τα δύο από τα παιδιά του είχαν πεθάνει και ζούσε το ένα.
Το πήρε μαζί του, γύρισε στο μοναστήρι, και αφού αναζήτησε τον αββά, τον βρήκε στο αρτοποιείο και του παρουσίασε το παιδί. Ο αββάς πήρε το παιδί στην αγκαλιά του και το φιλούσε· έπειτα ρώτησε τον πατέρα του: – Το αγαπάς;
– Ναι», αποκρίθηκε.
– Πάρε το λοιπόν, του είπε ο αββάς, και ρίξε το στον αναμμένο φούρνο.
Εκείνος αμέσως πήρε το παιδί του και με τα ίδια του τα χέρια το έριξε στον φούρνο.
Και αμέσως η φλόγα έγινε δροσιά, και δεν κάηκε το παιδί, ενώ ο πατέρας του κέρδισε τη δόξα του πατριάρχη Αβραάμ.
Από την σειρά βιβλίων «Ευεργετινός», τ. Α’, σ. 324 , των εκδόσεων το Περιβόλι της Παναγίας.