(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
[…] Μέχρι τότε ο π. Γαβριήλ [ο εκ Γεωργίας άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής] είχε ήδη γίνει πνευματικός πολλών ευσεβών ανθρώπων.
Και εκείνη την περίοδο [περίοδος κομουνιστικού καθεστώτος], που δεν υπήρχαν πολλοί ιερείς, συχνά τον καλούσαν να τελέσει μνημόσυνα, βαπτίσεις και να αγιάσει τα σπίτια.
Στον ελεύθερο χρόνο του έψαχνε στις χωματερές και τους σκουπιδότοπους της πόλης, αλλά και στις γκρεμισμένες εκκλησίες, να βρει εγκαταλειμμένα εκκλησιαστικά σκεύη και αντικείμενα ή εικόνες.
Τα μάζευε, τα καθάριζε και τα επιδιόρθωνε όλα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Μάλιστα, μερικές φορές, όπως ο ίδιος έλεγε, άκουγε τις εικόνες να τον φωνάζουν:
– Εδώ είμαι, Γαβριήλ, εδώ είμαι!
Και πως σε εκείνες όφειλε το γεγονός ότι στεκόταν όρθιος μέχρι το τέλος της ζωής του.
Από το βιβλίο, ο «Άγιος Γαβριήλ, ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής».
Διηγείται ένας πιστός:
«Μια μέρα, βγαίνοντας από το ναό μαζί με τον π. Γαβριήλ, εκείνος έκανε το σταυρό του. Μόλις απομακρυνθήκαμε μερικά μέτρα, στράφηκε ξαφνικά προς το ναό και άρχισε να… φτύνει! Ύστερα, περνώντας έξω από μια ταβέρνα έκανε πάλι το σταυρό του. Βέβαια αυτό το έκανε συχνά, αλλά δεν μπορούσα να το εξηγήσω και έτσι δεν συγκράτησα την περιέργεια μου:
— Γέροντα, γιατί όταν είστε κοντά στο ναό φτύνετε και όταν περνάτε έξω από την ταβέρνα κάνετε το σταυρό σας και προσεύχεστε;
— Αφού με ρωτάς από καρδιάς, θα σου πω. Αυτό όμως αφορά μόνον εμένα. Γύρω από την εκκλησία στέκονται παρατεταγμένα σε τρεις σειρές τα δαιμόνια, γιατί δεν θέλουν να μπαίνει μέσα ο άνθρωπος. Έτσι, όταν βγαίνω από το ναό και απομακρύνομαι λίγο, τα βλέπω και φτύνω. Ενώ όποτε περνάω από την ταβέρνα βλέπω τους αγίους Αγγέλους να κλαίνε που μεθοκοπούν εκεί οι άνθρωποι, κι αρχίζω μαζί τους να προσεύχομαι ν’ αφήσουν την οινοποσία και να πάνε στο ναό. Ο ναός συμβολίζει τον Ουρανό. Να περάσω από μπροστά του και να μην μπω μέσα; Αν περάσεις μπροστά από την εκκλησία και κάνεις απλώς το σταυρό σου, σημαίνει ότι χαιρετάς τον Θεό και τον προσπερνάς. Τότε τα δαιμόνια χαίρονται. Γι’ αυτό πρέπει να διαπεράσεις τον κλοιό τους ή τουλάχιστον να πλησιάσεις την πόρτα του ναού και εκεί να κάνεις το σταυρό σου. Αν δεν έχεις χρόνο, κάνε απλώς το σταυρό σου και ζήτησε από τον Κύριο συγχώρεση που δεν μπήκες μέσα».
Η ΜΟΝΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΕΙ ΠΟΤΕ!
Η μόνη τράπεζα που σε περιμένει στο μεγαλύτερο θαύμα του σύμπαντος κόσμου.
Η μόνη τράπεζα που σε περιμένει σε έναν συμπόσιο άφεσις αμαρτιών και ζωής αιώνιον.
Η μόνη τράπεζα που δεν ζητά καταθέσεις υλικές, και δεσμέυσεις αλλά μια καρδιά αγαπητική.
Η μόνη τράπεζα που εκεί επάνω προσφέρεται ο Θεός ο ίδιος προσωπικά σε μια θυσία πραγματική.
Στην μόνη τράπεζα που ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός κατά χάριν.
Η μόνη τράπεζα που η αγκαλιά της είναι ανοιχτή για τον μετανοούντα άνθρωπο.
Η μόνη τράπεζα που ειναι ευχαριστιακή , αγαπητική, θυσιαστική.
Η μόνη τράπεζα που δεν περιμένεις εσύ αλλά σε περιμένει εκείνη.
Η μόνη τράπεζα…..η Αγία Τράπεζα…..
‘‘Θα έρθουν οι καιροί που ο Χριστιανός θα δυσκολευτεί να σωθεί. Τότε τι θα γίνει ο άπιστος; ’’