Ύστερα από τον κόπο της ημέρας, τις λησμοσύνες τα πηγαινέλα, σιγή.
Μόνος με μόνο τον Θεό.
Μια μέρα ακόμα προστέθηκε στη ζωή και μια αφαιρέθηκε.
Τι πρόσθεσε και τι αφαίρεσε;
Μόνος ενώπιον της σιγής.
Τα λόγια του ψαλμού την ώρα αυτή είναι σα ντουφεκιές στη νύχτα, σα σάλπισμα στρατιώτη εγερτήριο σε ώρα πολέμου.
Στο στασίδι των γερόντων, στην εκκλησιά των πατέρων, των αειμνήστων κτητόρων.
Στη σκήτη των μακάρων, στο Άγιο Όρος του 1991, στο Άγιο Όρος που ετοιμάζεται ν’ αγρυπνήσει.
Μόνος αλλά όχι μόνος.
Φτωχός αλλά όχι φτωχό.
Ασθενής.
Κουρασμένος αλλά όχι κουρασμένος.
Επαναλαμβάνοντας αποστηθισμένους στίχους και ενούμενος έτσι με τα στίφη των πιστών, των προκατόχων, τον μετανοούντων, των μετανοησάντων, των οσίων και των δικαίων.
Είναι ωραία αυτή η μοναξιά, η φτώχεια, η κόπωση, η σιγή, η νύχτα.
Την ώρα που ένας κόσμος πάσχει, να επικοινωνείς με τον Θεό και να σε γεμίζει η επικοινωνία με αυτό που λέγεται εύκολα χαρά, μα εκφράζεται δύσκολα και μετριέται δυσκολότερα και μεταφέρεται στο χαρτί ακόμα δυσκολότερα.
Η δημιουργία είναι σε βάρος της αδράνειας.
Η δεύτερη δεν πρέπει εύκολα να αναθερμαίνεται…
…Κλείνει και αυτή η μέρα και γεμίζει η καρδιά μου ελπίδα και κουράγιο για το αύριο.
Από το βιβλίο του μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου Αθωνικό Απόδειπνο, εκδόσεις Αρμός
πηγή: https://simeiakairwn.wordpress.com/