Δύο είναι οι δρόμοι της ζωής: ο δρόμος του Θεού και ο δρόμος των παθών

Συχνά διαπιστώνουμε ότι η πίστις πολλών χριστιανών δεν είναι δυνατή και απόλυτη, παρ’ όλο τον πνευματικό αγώνα που μπορεί να κάνουν. Κι αυτό, επειδή δεν έχουν αληθινή μετάνοια, ακριβή Εξομολόγησι, υπακοή στο θέλημα του Θεού και συνέπεια στην τήρησι των ευαγγελικών εντολών.
Δεν διψούν για τον λόγο του Θεού· δεν λαχταρούν την αληθινή προσευχή· δεν τρέχουν πίσω από την αγάπη Του και, πολύ περισσότερο, πίσω από τον Σταυρό Του.
Αγαπούν την ανάστασι, αλλά όχι και τη σταύρωσι, παρ’ όλο που ο Ίδιος ο Κύριος προειδοποιεί: «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυτόν αυτού, και ακολουθείτω μοι» (Μαρκ. 8, 34).
Ενώ η ψυχή τους στενάζει για τον Χριστό, τον Σωτήρα της, η φιλαυτία τους τους παρασύρει στα ξυλοκέρατα της αμαρτίας.