Δεν μπορώ να αποφασίσω τι απ’όλα είναι αυτό που μας έκανε να γινόμαστε καταναλωτικοί, επιρρεπείς στο βόλεμα, στο φαγητό και σε πολλά άλλα. Αφήνουμε την προσευχή και αποχαυνωνόμαστε στις απίστευτα γρήγορα εναλλασσόμενες εικόνες της τηλεόρασης και του διαδικτύου.
Ξεφύγαμε απ’τη φύση μας και αποθεώσαμε καθετί παράλογο, ανήθικο, αταίριαστο.
Παρόλ’αυτά, η φλόγα του ουρανού μέσα μας πάντα θα καίει. Έστω τρεμουλιαστά. Σαν μικρό κεράκι. Η αγάπη του Θεού πάντα θα περιμένει τον κάθε άνθρωπο που θα μετανοεί. Η φύση μας (που κι αυτή την πληγώνουμε συνέχεια) πάντα θα μας διδάσκει πως η λύση δεν είναι ο υπερκαταναλωτισμός. Η φύση δείχνει τον Θεό, μα μόνο όσοι έχουν μάτια πνευματικά ανοιχτά μπορούν να το αντιληφθούν.
Ψυχή μου,
άφησε το τρελό κυνήγι υλικών αγαθών και απολαύσεων. Τίποτα απ’όλα αυτά δεν θα τα πάρεις μαζί σου τελικά. Ένας περίπατος στη φύση, μια προσευχή, μια ένωση μαζί Του με τη Θεία Κοινωνία, ένα χέρι βοηθείας στον άγνωστο, στον ξένο, τον αδερφό σου, τους γονείς σου.
Όλα αυτά είναι ανάσες ελευθερίες. Ανοίγουν το δρόμο προς τον ουρανό, πλαταίνουν την ψυχή και την καρδιά. Δείχνουν πνευματική αρχοντιά