Πόσες φορές έχουμε πει αυτή την κουβέντα; Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί με παράπονο, καημό, απογοήτευση και έκπληξη ‘γιατί να συμβαίνει τώρα αυτό σε μένα;’ Γιατί να απολυθώ εγώ; Γιατί να προδοθώ; Γιατί να χωρίσω; Γιατί να αρρωστήσω; Και αμέτρητα άλλα ‘γιατί’ που μπορεί ο καθένας μας να συμπληρώσει και που έχει ξεστομίσει στη διάρκεια της ζωής του. Και είναι τόσο έντονο εκείνη την ώρα το παράπονο που αυτό το γιατί γίνεται θαρρείς μαχαίρι που σε χτυπάει στην καρδιά! Δεν το αντέχεις! Αυτή η αίσθηση που έχουμε ότι εμείς είμαστε στο απυρόβλητο και πως μόνο οι άλλοι μπορούν να παθαίνουν ‘ συμφορές’ πρέπει να πάψει να υφίσταται γιατί είναι αυτή τελικά η νοοτροπία που μας κάνει κακό. Και αυτό το ‘γιατί σε μένα;’ να γίνει ‘γιατί όχι σε μένα;’
Δηλαδή ποιος είμαι εγώ που δεν θα πονέσω, δεν θα πληγωθώ, δεν θα απογοητευθώ, δεν θα ταπεινωθώ, δεν θα αδικηθώ ή δεν θα πολεμηθώ; Αν θέλουμε να έχουμε ειρήνη μέσα μας και γαλήνη παρά τις κακοτοπιές και τις αναποδιές μόνο ένας δρόμος υπάρχει… να μαθητεύσουμε κοντά στο Χριστό. Μόνο η εν Χριστώ ζωή μας θα μας καταστήσει δυνατούς και ικανούς να αποκτήσουμε διαφορετική θέαση και ερμηνεία των όσων συμβαίνουν στη ζωή μας και έτσι προσπαθώντας να ερμηνεύουμε και να ζούμε ως μαθητές και τέκνα του Θεού τότε θα μπορούμε να λέμε με ευκολία‘ αφού έπαθε Εκείνος για μένα θα πάθω κι εγώ για Εκείνον κάτι’. Γιατί δεν είναι ο δούλος ανώτερος από τον Κύριο του ( Κατά Ιω. ιγ΄,16). Κι έτσι θα ξεπερνάμε λιγότερο επώδυνα τις δοκιμασίες μας και θα συνεχίζουμε πιο ώριμοι και χαρούμενοι τη διαδρομή μας γιατί θα είμαστε μαζί με το Χριστό που είναι η μόνη αληθινή Χαρά!
Δεν είναι η ζωή αυτή εξάλλου μια βόλτα στην παιδική χαρά. Είναι ένας προθάλαμος, ένα προπονητήριο, ένα στάδιο. Ο Θεός μάς χάρισε αυτή τη ζωή για να μας δώσει χρόνο μετανοίας, χρόνο θεραπείας από τα πάθη μας, χρόνο πνευματικής αλλοιώσεως και καρποφορίας, χρόνο για την τελείωση και τη θέωση μας. Και είναι οι θλίψεις περισσότερο που μας ωριμάζουν και μας κάνουν να πηγαίνουμε κοντά στον Κύριο.
Είναι άλλωστε στενή και τεθλιμμένη η οδός που οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών.(Κατά Ματθ.ζ΄,14) Κάθε μας θλίψη λοιπόν να την εκμεταλλευόμαστε πνευματικά και να μην ξεχνάμε ποτέ τον τελικό προορισμό μας και έτσι θα είμαστε ευγνώμονες και δυνατοί και δε θα λέμε πια ‘γιατί σε μένα’ αλλά ‘δόξα τω Θεώ σε μένα’!