Ο τσοπάνος άκουσε πως λύκοι είναι κοντά στη στάνη!
Δεν έχω ανάγκη, είπε.
Έτρεξε, πήρε τα τσοπανόσκυλα και τα έδεσε στο φράχτη!
Κι αυτά όλο χαρά, με τις ουρές ψηλά γάβγιζαν, φώναζαν, ορμούσαν…
Βλέπεις, ήρθε η ώρα να ανταποδώσουν τα ξεροκόμματα που τάιζε ο τσοπάνης…
Δεν ήταν αχάριστα!
Βλέπεις, ακόμα κι ένα χάδι, ένα μπράβο, έφτανε γιαυτά…
Ο λύκος όμως έβλεπε!
Οι μέρες περνούσαν.
Τα σκυλιά στο φράχτη γάβγιζαν, ορμούσαν…
Ο τσοπάνος ξεχάστηκε…
Ούτε νερό, ούτε φαΐ για τα σκυλιά.
Βλέπεις τα πρόβατα έχουν τόσες ανάγκες, τα κοπρόσκυλα θα κοιτάω;;
Μια ζωή τα ταΐζω για το τίποτα…
Ε τώρα που χρειάστηκε ας κάνουν τη δουλειά τους!
Και οι μέρες περνούσαν και ο λύκος έβλεπε.
Τα σκυλιά πεινασμένα και διψασμένα στέκονταν στο φράχτη, αλλά…
…οι ουρές είχαν πέσει, δεν γάβγιζαν τόσο δυνατά.
Τα πιο νέα κάτι προσπαθούσαν να κάνουν αλλά κάποια μεγαλύτερα είχαν λουφάξει καταγής ανήμπορα, πεινασμένα και διψασμένα!
Ο λύκος είδε!
Φάνηκε στην κορφή του λόφου!
Ο τσοπάνης έτρεξε…
Έβρισε, κλότσησε…
-Κοπρόσκυλα σηκωθείτε!!!
Μα τα σκυλιά τα είχε καταβάλει η πείνα και η δίψα!
Προσπάθησαν!
Στάθηκαν στο φράχτη!
Όχι αγέρωχα όπως την πρώτη μέρα…
Όχι περήφανα, αλλά στάθηκαν…
Ένα άθλιο θέαμα, αλλά στάθηκαν…
Ο λύκος είδε!
Ο λύκος κατάλαβε…
Και τότε ήρθε η αγέλη…………………
Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!