[sc name=”agioreitiko-thymiama” ][/sc]
Ένας νεότερος ιερέας, που είχε φτάσει σε μια «ξεχασμένη» ενορία με λίγες οικογένειες στο χωριό, είπε ότι θα ήθελε να μετακομίσει σε μια «καλύτερη ενορία» πιο κοντά στην πόλη.
Ένας νεότερος ιερέας, που είχε φτάσει σε μια «ξεχασμένη» ενορία με λίγες οικογένειες στο χωριό, είπε ότι θα ήθελε να μετακομίσει σε μια «καλύτερη ενορία» πιο κοντά στην πόλη.
– Έχω μικρά παιδιά, η γυναίκα μου πρέπει να πάει στη δουλειά… Είναι δύσκολο! Το χωριό είναι μικρό, οι περισσότεροι ηλικιωμένοι και οι άρρωστοι έμειναν στο σπίτι… Δεν έχουμε νηπιαγωγείο ή σχολείο στο χωριό. Δεν ξέρω τι θα κάνω με τα παιδιά σε λίγα χρόνια που θα μεγαλώσουν.
Επικράτησε σιωπή.
Δεν είναι εύκολο να είσαι ιερέας, είναι πραγματικότητα. Υπάρχουν πολλές δυσκολίες σε μια ενορία. Άρρωστοι, μοναχικοί άνθρωποι, πιασμένοι από θλίψη… πού να πάω, σε ποιον να ζητήσω συμβουλές; Κοίταξε τον ουρανό και τον παπά. Χρειάζονται ενθάρρυνση, χρειάζονται προσευχή, χρειάζονται βοήθεια.
Και ο ιερέας, συχνά κυριευμένος από ανησυχίες και ελλείψεις, επιδιώκει να φέρει ελπίδα στις ψυχές όλων.
Ένας μεγαλύτερος ιερέας παρενέβη και ζήτησε την άδεια να μιλήσει για λίγες στιγμές.
– Σωστά, πάτερ, δεν είναι εύκολο στις ενορίες μας, ειδικά αν προσπαθείς να εκπληρώσεις σωστά την αποστολή σου που έλαβες από τον Θεό!
Πριν από μερικά χρόνια, ήθελα επίσης να μετακομίσω σε μια «καλύτερη ενορία», μια μεγαλύτερη ενορία πιο κοντά στην πόλη. Είπα στον εαυτό μου ότι είχα μείνει στην ενορία 30 χρόνια στα νιάτα μου και ήμουν όσο πιο πιστός μπορούσα στον Θεό και στους ανθρώπους.
Το χωριό δεν είναι πολύ μεγάλο.
Στα 60 μου σχεδόν αξίζω να είμαι κάπου καλύτερα. Τα παιδιά είναι μεγάλα και στην πόλη. Έχουν οικογένειες, έχουν εργασίες. Θα ήμουν πιο κοντά τους, θα ήμουν πιο κοντά στο νοσοκομείο, σε ένα κατάστημα… Συμπλήρωσα τον φάκελο μεταγραφής μου και τον υπέβαλα στην αρχιεπισκοπή.
Περίμενα με κάποια συγκίνηση την απάντηση, όταν μια μέρα ένιωσα πολύ άρρωστος και έπρεπε να με μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Στο νοσοκομείο, μετά από λίγες μέρες ξεκούρασης και εξετάσεων, οι γιατροί μου είπαν ότι κάτι δεν πάει καλά και ότι θα έπρεπε να κάνουμε βιοψία. Η βιοψία μου έφερε τα νέα που φοβόμουν. Είχα έναν αρκετά προχωρημένο καρκίνο. Έχω μιλήσει πολλές φορές με ανθρώπους με καρκίνο, έχω προσευχηθεί στον Θεό να είναι καλά, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα την κατάσταση κάποιου που πάσχει από αυτή την ασθένεια. Φόβος, εξέγερση, θλίψη, αδυναμία… Σας τυλίγει όλους. Έμεινα μερικές εβδομάδες στο νοσοκομείο, έκανα τη θεραπεία που γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις και συνέχισα να τον κρατάω στο σπίτι, με το απαραίτητο καθεστώς. Πέρασαν δύο μήνες και έφτασα ξανά στο νοσοκομείο. Η ασθένεια είχε επιδεινωθεί πολύ. Και πάλι εγχύσεις, υπερθεραπεία, γενική αδυναμία. Ένας γιατρός κάλεσε την πρεσβυτέρα μου να της μιλήσει.
– Κυρία πρεσβυτέρα από εδώ και πέρα καλό είναι να τον πας σπίτι, να ετοιμαστεί! Δεν μπορούμε να τον βοηθήσουμε άλλο. Οι μέρες του είναι μετρημένες. Μπορεί να ζήσει άλλες 3 μέρες, μπορεί να είναι 10 μέρες, αλλά δεν νομίζω ότι θα αντέξει πάνω από δύο εβδομάδες. Είχα παλιότερα παρόμοιες καταστάσεις. Λυπόμαστε πολύ.
Η πρεσβυτέρα άρχισε να κλαίει, όπως και τα παιδιά, οι συγγενείς…
Στο σπίτι, αδύναμος και αναστατωμένος, ανίκανος να σηκωθώ από το κρεβάτι, σκέφτηκα τα πάντα, όλη αυτή τη ζωή που είχε περάσει πολύ γρήγορα. Μετά από περίπου 5 μέρες κατάφερα να βγω στην αυλή λίγο το βράδυ. Μια κυρία από το χωριό μας με είδε από το δρόμο και ήρθε στον φράχτη.
«Πώς είσαι, πάτερ;» Πως αισθάνεσαι?
«Κοίτα πώς με βλέπεις». Μετά βίας μπορώ να αναπνεύσω. Ευχαριστώ τον Θεό για όλα. Ετσι είναι η ζωή.
Η γυναίκα με κοίταξε με μια ελπίδα που είχα κάποτε, όταν ενθάρρυνα τους πιστούς που ήταν αποδυναμωμένοι από αρρώστια ή αποθαρρυμένοι από τη ζωή ή απελπισμένοι.
— Πατέρα, δεν ξέρεις, αλλά σου λέω!
Στο χωριό μας σχεδόν όλοι σου ζητάνε να νά γίνεις καλά. Στο σπίτι πιστού μαζεύονται 15 άτομα κάθε βράδυ και διαβάζουν το Ψαλτήρι, στην Θεοτόκο οι γυναίκες διαβάζουν το Παρεκκλήσι της Θεοτόκου, στην εκκλησία ο ψάλτης και ο γέρος Πετρέας ο κομμωτής διαβάζουν τον Εσπερινό και προσεύχονται επίσης με τον κόσμο… σκέψου το μισό χωριό να νηστεύει νά γίνεις καλά.
«Θα είσαι καλά, θα δεις!»
Και με τους γονείς μου τα πήγαινα καλά, συνέχισε την ιστορία ο ιερέας.
Και τώρα δεν θέλω να μετακομίσω πουθενά. Πέρασαν δύο χρόνια και δεν μπορώ καν να σκεφτώ να φύγω από την ενορία μου. Πάω να τους επιστρέψω την αγάπη, να τους πληρώσω το χρέος μου.
Θα μείνω εδώ μέχρι το τέλος. Μου έδωσαν ζωή, πρέπει να κάνω ό,τι μπορώ για αυτούς.
Τώρα σε ρωτάω:
“Τι σημαίνει καλή ενορία;!”
Του Αρχιμανδρίτη Νικόδημου Πέτρου