Κάθε φορά που ο Θεός κρύβεται μέσα στην ακατανόητα μεγάλη σιωπή Του, αρχίζω ν’ αναρωτιέμαι σοβαρά για μένα· είναι, τελικά, η δική μου παρατεταμένη έλλειψη προθυμίας ν’ ακούσω καθαρά τη φωνή Του, καθώς και η μακρά ανετοιμότητά μου να μαθητεύσω ειρηνικά στο θέλημά Του, οι λόγοι που Τον εμποδίζουν σθεναρά ν’ ανταποκριθεί στη δική μου έκκληση κι αγωνία;
[sc name=”vyzantina-vrachiolia” ][/sc]
Πέρασαν τα χρόνια και τα ζαμάνια πάνω και μέσα από τη ψυχή μου κι απ’ ό,τι φαίνεται άργησα πολύ να καταλάβω ότι ακόμη και μια κλασματική στιγμή ανταρσίας της δικής μου εγωπαλαιότητας μπορεί να εξοστρακίσει την αγάπη Του από την ενδοχώρα της καρδιάς.
Και η σιωπή μετά μένει ως μετέωρο και ανερμήνευτο τεκμήριο της θεϊκής αρχοντιάς. Και η κραυγή του ανθρώπου στέκεται σαν πληγή στην αρμονία, την ησυχία και την απάθεια. Και πώς ο άνθρωπος καλλιεργεί τις φοβερές αντινομίες του, καλώντας γοερά Αυτόν που διώχνει με αγνωσία, Εκείνον που ανείπωτα νοσταλγεί η ψυχή του!…