ΚΟΜΠΟΣ ΛΙΒΑΝΑΚΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΜΕΙΝΕ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ…. ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΣΕ ΘΥΜΙΑΣΩ ?

Είχαμε δει την κλήση του τις από την Τετάρτη στο κινητό μας.

Εχθές Παρασκευή επικοινωνήσαμε μαζί του !

“Καλημέρα αδελφέ μας ! Πως πάει ο αγώνας ?”

“Με την Χάρη του Θεού καλά… Αλλά ξεμείναμε από βιβλιαράκια Χαιρετισμών και Εικόνες, αυτές του Αγίου Πορφυρίου που δίνετε στο Μοναστήρι του με την Εικόνα της Παναγίας μας, και ο κόσμος εδώ μας τα ζητάει….”

Χαριτολογώντας του απαντήσαμε 

“Να τα ξεχάσετε αυτά που ξέρατε ! Αν δεν δώσετε αντίτιμο δεν έχει πια Χαιρετισμούς και Εικονίτσες ! Θα μου πεις Θαύματα των Χαιρετισμών που σίγουρα έχεις και εγώ θα σου στείλω βιβλιαράκια !”

Εννοείται ότι αυτό το είπαμε με όλη μας την καλή διάθεση και την παρρησία χρόνων γνωριμίας !

” Αχ αδελφέ μου ! Τι να σου πω με τα μεγάλα σημεία που μας στέλνει η Παναγιά μας για να μας στηρίξει !”

“Πες μου βρε ευλογημένε να τα γράψω κι εγώ να στηριχτούν τα παιδιά της Παναγίας μας αυτές τις δύσκολες μέρες που ζούμε !”

“Θα στα πω ! Αλλά θα μου υποσχεθείς ότι δεν θα πεις ποιος στα είπε.”

“Στο υπόσχομαι ! Θα πω απλά , κάποιος αδελφός , κάπου στην Ελλάδα μας, μου διηγήθηκε τα εξής”

Αφού λοιπόν τον καθησυχάσαμε ότι δεν θα αποκαλύψουμε το όνομα του και τον τόπο του Θαύματος της Παναγίας μας, ηρέμησε και ξεκίνησε την διήγηση του

” Προχθές Τετάρτη μπήκε στο μαγαζί μια γερόντισσα. Χρόνια είχα να την δω. Με το που με βλέπει βάζει τα κλάματα. Αχ παιδάκι μου , είναι να σαν να βλέπω την σχωρεμένη τη φιλενάδα μου, την καλή σου μανούλα. Η μάνα μου κοιμήθηκε το ’79. Έκλαψα κι εγώ και όταν σταματήσαμε την ρώτησα τι θέλει. Αχ παιδάκι μου, κόμπος δεν μου μεινε λιβανάκι. Και τα καρβουνάκια μου σώθηκαν. Και εχθές όταν πήγα να πάρω το λιβανιστηράκι μου , έκανα δίπλα να πιάσω καρβουνάκι και λιβανάκι και δεν βρήκα. Και Της είπα 

Μανούλα μου να σε θυμιάσω ήρθα, αλλά όλα μου τέλεψαν Δέσποινα μου ! Και τότε, αχ τότε τι έγινε….”

Και πριν προλάβει την φράση της αρχίζει να κλαίει ξανά. Αλλά γοερά αυτήν την φορά . Με αναφιλητα. Τρόμαξα. Την έβαλα να καθίσει και έτρεξα στον καφενέ δίπλα να πάρω ένα μπουκαλάκι νερό να της δώσω. Που να ησυχάσει. Με το χεράκι της που έτρεμε έβγαλε από την φούστα της , κάτω από την ποδιά της, ένα χαρτάκι. Ήταν γραμμένο ένα νούμερο τηλεφώνου. 

“Της θυγατέρας μου έίναι. Πάρτην να στα πει…”

Τηλεφώνησα αδελφέ μου αμέσως στην κόρη της και άκουσα με το στόμα ανοικτό την διήγηση της.

Εχθές πήγε η μάνα μου να θυμιάσει την Παναγία μας. Πήρε το πήλινο λιβανιστήρι της, αλλά δεν βρήκε ούτε καρβουνάκι, ούτε λιβανάκι. Στεναχωρήθηκε. Και με παράπονο είπε στην Παναγία μας ότι θελει να Την θυμιάσει, αλλά δεν μπορεί. 

Και τότε από το άδειο λιβανιστήρι άρχισε να βγαίνει καπνός. 

Τολύπες ευωδιαστού καπνού που με μεγαλύτερη ένταση έβγαιναν από το πήλινο λιβανιστήρι της και γέμιζαν την κάμαρα της με το Εικονοστάσι της. 

Τρόμαξε η μάνα μου και το απίθωσε. Αυτό να συνεχίζει να βγάζει θυμίαμα και να μοσχοβολάει ο τόπος. Γέμισε το σπίτι της. Μετά ανέβηκε ο καπνός στον πάνω όροφο και σε εμας. Ήμουν με τα μωρά μου. Δεν τρόμαξα επειδή ήταν απίστευτη η ευωδία. Αλλά ο καπνός πύκνωνε. Γέμισε όλο μας το σπίτι πάνω. Όλα τα δωμάτια. Ολο το σπίτι.

Είχα τα παράθυρα ανοικτά, επειδή αέριζα. Εβγαινε ο καπνός από τα παράθυρα. Είδαν οι γειτόνοι κι έτρεξαν. Βέβαια δεν μύριζαν καμένο, αλλά τρόμαξαν να βλέπουν από τα παράθυρα μας να βγαίνει ευώδης καπνός. 

Μπήκαμε στης μάνας μου. Την βρήκαμε με το κεφαλάκι της σκυμμένο, να κρατάει το άδειο πήλινο θυμιατό, απ όπου έβγαινε με μεγαλύτερη ένταση καμπνός, και να σταυρώνει την Εικόνα της Παναγίας μας. Σταυροκοπιόμασταν όλοι μας. Στο μεταξύ κατέφτασαν και άλλοι γείτονες. 

Τι κάθεστε μωρέ έτσι ! Σημείο είναι της Δέσποινας ! Ας Της πούμε την Παράκληση Της ! Και ξεκινήσαμε να ψάλλουμε. Ο καπνός έβγαινε όλη αυτήν την ώρα ασταμάτητα ! 

Να Της πούμε και τους Χαιρετισμούς Της ! Είπαμε με τρεμάμενη φωνή και τα μάτια μας κλαμμένα και τους Χαιρετισμούς Της. 

Με το που τους τελειώνουμε , με το Δι’ ευχών , μαχαίρι σταμάτησε να βγαίνει ο καπνός , και σαν κάτι να τον ρούφηξε προς τα πάνω , και άδειασαν τα δωμάτια, αλλά έμεινε αυτή η γλυκια μυρωδιά. Ακόμη και σήμερα έχει μια απαλή μυρωδιά όλο το σπίτι, κάτω και πάνω. “

 Αυτά μας διηγήθηκε ο αδελφός μας

Το μυαλό μας πήγε αμέσως στο Θαύμα που έχουμε καταγράψει στο βιβλίο μας με τα “Θαύματα των Χαιρετισμών …σήμερα” με την μακαριστή Μαρία Δημητρακάκη, την κοσμοκαλόγρια, που όταν άρχισε να λέει τους Χαιρετισμούς από το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του Γιώργου και της Μαρκέλλας, εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ, ευώδες καπνός γέμισε το αμάξι τους, και τους κόρναραν τα αμάξια στην Εθνική που έβλεπαν τον καπνό να βγαίνει από τα παράθυρα

Αυτά αδελφοί μου είναι ΓΕΓΟΝΟΤΑ. Είναι ΣΥΜΒΑΝΤΑ αναντίρρητα των Χαιρετισμών. ΒΙΩΜΑΤΑ όχι κάποιων θρησκόληπτων αλλά πολλών μαρτύρων που τα έζησαν !

Εμείς τα λέμε ΘΑΥΜΑΤΑ. Κάποιοι μας τα ονόμασαν “ιστοριούλες πασπαλισμένες με παραμυθόσκονη “. Δεν πειράζει. Ο Θεός βλέπει. Και γνωρίζει ότι ΟΛΑ όσα καταγράφουμε προέρχονται από στόματα ΑΨΕΥΔΗ και ότι εμείς οι ελάχιστοι δεν προσθέτουμε το παραμικρό στις δικές τους διηγήσεις, ούτε καλλωπίζουμε τα λόγια τους.

Εμείς δοξάζουμε τον εν Τριάδι Θεό μας που μας αξιώνει να τα ακούμε και να τα καταγράφουμε αμέσως αυτούσια . Πάντα προς δόξαν του Τριαδικού μας Θεού και τιμή της Παναχράντου Μητρός Του, που ειδικά αυτές τις δύσκολες μέρες ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ότι ΔΕΝ εγκατέλειψαν την Πατρίδα μας !!!

Ζει Κύριος ο Θεός αδελφοί !

Χριστός Ανέστη ! Αληθώς Ανέστη ο Κύριος των πάντων !

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε ! Αλληλούια !

ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΘΥΜΙΑΜΑ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

πηγή