Τριάντα οκτώ θλιμμένα και ταλαιπωρημένα χρόνια! Πάνω από την μισή ζωή του, ξαπλωμένος σ’ ένα φορείο φτωχικό, περιμένει την ώρα που ο άγγελος θα ταράξει το νερό της στέρνας της Βηθεσδά να μπει πρώτος. Μάταια περιμένει και περιμένει… μα δεν μπορεί μόνος, κανείς δεν υπάρχει να τον βοηθήσει. Οι άλλοι συμπάσχοντες του έχουν κάποιο φίλο ή συγγενή και όταν ταραχθεί το ύδωρ πρώτοι πέφτουν εκείνοι και γίνονται καλά. Αυτός περιμένει. Τι θλίψη, τι μαρτύριο αδελφοί μου.
Η θλίψη και ο πόνος στην ζωή μας είναι διάχυτος παντού. Ποιος δεν θλίβεται, ποιος δεν πονάει; Ποιος δεν πάσχει και υποφέρει; Ποικίλα και θλιβερά τα συμβάντα στην ζωή του ανθρώπου.
Πολλοί άλλοι ήλθαν αργότερα από αυτόν και έφυγαν θεραπευμένοι. Αυτός εκεί τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια.
Σήμερα όμως γι αυτόν ξημερώνει μια νέα μέρα. Μια καινούρια ζωή γι αυτόν φαίνεται ότι αρχίζει. Έρχεται ο Χριστός, η ζωή και η Ανάσταση των ανθρώπων. Τον βλέπει, τον συμπονά και τον ρωτά: «θέλεις υγιής γενέσθαι;» αν θέλει λέει; Τριάντα οχτώ χρόνια περιμένει! Όμως αδελφοί μας εκπλήσσει η απάντησή του: «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω ἵνα ὅταν ταραχθῆ τὸ ὕδωρ βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν».
Απάντηση που δείχνει τον πόνο της εγκατάλειψης και της μοναξιάς, περισσότερο και από την παραλυσία του. Κανείς γι’ αυτόν δεν υπάρχει συγγενής ή φίλος. Μόνος και τραγικά εγκαταλελειμμένος.
Να όμως που γι’ αυτόν τον απόκληρο της ζωής εμφανίζεται ο μόνος αληθινός και γνήσιος αδελφός, ο φίλος, ο συγγενής, ο Κύριος μας, η μόνη ασφαλής μαρτυρία και βεβαίωση της σωστής ευσπλαχνίας και αγαθότητας της παρουσίας Του.
Ανάμεσα στα αναρίθμητα θαύματα του Κυρίου μας αυτό το σημερινό θαύμα του παραλύτου της Βηθεσδά μας φέρνει ένα τραγικό μήνυμα που συμβαίνει στην εποχή μας. Αποκαλύπτει αφενός την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, τον πάσχοντα άνθρωπο, τον μοναχικό και εγκαταλελειμμένο και αφετέρου το υπαρκτό αλλά κρυφό δράμα της ψυχής του ανθρώπου της ηλεκτρονικής εποχής.
Αυτό το δράμα της ηλεκτρονικής εποχής σαν επιδημία εξαπλώνεται στις ανεπτυγμένες και προηγμένες κοινωνίες και απειλεί την ανθρώπινη ψυχική ισορροπία.
Η μοναξιά αυτή υπάρχει μέσα στο σπίτι, στο σαλόνι, στο υπνοδωμάτιο, στους δρόμους σαν τηλεόραση, σαν τηλέφωνο, σαν γουόκμαν. Είναι η φρικτή τραγωδία του σημερινού πολυάριθμου ανθρώπου που είναι τραγικά μόνος μέσα στο πλήθος. Τελικά ο άνθρωπος ζει την ερημιά των πόλεων.
Αυτή είναι η πιο φρικτή τραγωδία που βασανίζει τον άνθρωπο και τον οδηγεί στον ψυχικό μαρασμό. Μόνο ο Χριστός μας μπορεί να λυτρώσει τον άνθρωπο από αυτό το μαρτύριο της μοναξιάς. Φυσικά δεν μπορούμε να αρνηθούμε την τεχνολογική εξέλιξη και τον πολιτισμό, μπορούμε όμως να τον κάνουμε πιο ανθρώπινο. Να χρησιμοποιούμε τα τεχνικά μέσα για την σύσφιξη των ανθρωπίνων σχέσεων.
Να ανοίξουμε την καρδιά μας ανυπόκριτα στον συνάνθρωπό μας. Να βιώσουμε την αγάπη στις πραγματικές διαστάσεις, μέσα από την λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας.
Το δόσιμο της αγάπης δεν σπάει μόνον την μοναξιά του άλλου, γεμίζει και την δική μας καρδιά. «Ὁ μένων ἐν τῆ ἀγάπῃ ἐν τῶ Θεῶ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῶ».
Όλοι οι άνθρωποι του πόνου, της θλίψης και της μοναξιάς που με δάκρυα ψελλίζετε «άνθρωπον ουκ έχω», ελάτε να ζητήσετε τον Χριστό τον μόνο ασφαλή φίλο και αδελφό. Αυτός θα γεμίσει την ζωή μας. Φωνάξτε τον και εκείνος θα απαντήσει με τα δικά του παρήγορα λόγια: «διὰ σὲ ἄνθρωπος γέγονα, διὰ σὲ σάρκα περιβέβλημαι καὶ λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω;» ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
https://proskynitis.blogspot.com