Δεν ακούω τίποτα! Γιατί ολοένα και πιο λίγο υπάρχει κάτι που μπορεί ν’ ακουστεί και να κατανοηθεί ελεύθερα από την καρδιά.
Πριν την ελευθερία, η καρδιά οφείλει να σπάσει τις αμπάρες της. Ή έχουμε σκληρυνθεί και πεθάναμε ή έχουμε υπερβεί χρόνια τραύματα και ζούμε.
Χαράζουμε τους ίδιους κύκλους και χαιρόμαστε γι’ αυτό. Μια ζωή «αυτό» και όχι το «άλλο». Ή μέσα σε μια στιγμή το «άλλο» που δεν περιμένεις μέσα στο «αυτό» που ήδη ζεις· άσχετα με το πώς είσαι: αβοήθητος, κραταιός, αναίσθητος, κατωχυρωμένος, ταλαιπωρημένος ή απορημένος. Με τα πολλά, μια ωραία κρίση έρχεται πάντα –δεν το καταλαβαίνεις;– μια δικαιοκρισία που καταλήγει σε ανάπαυση, σε παρηγοριά σε αείζωη ζωή που έχουμε ανάγκη να βιώσουμε κι ας το αποφεύγαμε επιμελώς.
[sc name=”agioreitiko-thymiama” ][/sc]
Η Αγάπη με τη δωρική στοργή της και με τη θυσιαστική δικαιοσύνη της μας εκπλήσσει συνεχώς. Η έκπληξη είναι στοιχείο του επέκεινα –να το θυμάσαι αυτό….
Το ίδιο συμπέρασμα πάντα μπροστά από τη σκέψη μας· λες και στο θυμό ή πάνω στη στοργή σκοντάφτουν όλα και όλοι. Οι περισσότεροι από μας –δες το λίγο κι εσύ!– βαΐζουν και πέφτουν χάμω με τόσο πάταγο που λίγοι σήμερα παίρνουν χαμπάρι. Η «γραμμή» δεν είναι τωρινή, υπάρχει για να περιφρουρεί το σύστημα, να βαστάει τη ψυχή τάχα να μην έρθει σε απόγνωση. Σε αυτήν από την οποία έρχεται η άνωση και η θεραπεία. Έτσι, τα θέλουν όλα ήρεμα και αβρά, ατσαλάκωτα, αρυτίδωτα και δικαιωμένα.
Και το δίλλημα τελικά δεν είναι καν ρητορικό, είναι ρεαλιστικό: Να πούμε ωραίες σοφίες και ανώδυνες ρητολογίες να ντοπαριστεί λίγο το σάπιο μας εγώ ή να μας φανερώσει ο καλός Θεός καμιά τερπνή σαλότητα που θ’ αγαπήσουμε για πάντα;
Όλα τα παράδοξα και ακατανόητα μας συμβαίνουν μόλις ταπεινωθεί η ατσαλένια λογική που θρέφει την γεραρά αδυναμία μας.
Πάντως, καμία λέξη δεν συμμάχησε με την έκφραση, καμία φράση δεν ευοδώθηκε στο λόγο, όταν κάποτε μας αγκύλωσε σύγκορμα ο πόνος, όταν κάποτε μας συνεπήρε μεθυστικά η χαρά.
Τι τα θες; Τα άκρα είναι πάντα τα πιο παροδικά. Μα, από τη σαγήνη τους σερνόμαστε όλοι. «Άνθρωποι» είμαστε. Συνέχεια αυτό το τετριμμένο μπροστά μας, αλλά και τόσο αληθινό. Αληθινές πέρα ως πέρα και οι προφάσεις, οι δικαιολογίες και οι αιτιάσεις μας.
Αλήθεια δεν είναι η αλήθεια μας που συγγενεύει μυστικά με το υποχθόνιο ψέμα μας, μα το ψέμα που φυγαδεύουν τα αληθινά μας βιώματα.
Μια ενδόμυχη άρνηση –να το θυμάσαι– είναι αυτό και εκείνο που τα χαλάει όλα: πρόσωπα, σχέσεις, διαθέσεις, λόγια, πράξεις. Πάνε τα μυστήρια όλα στράφι.
Πίσω σε Αυτόν που τα έστειλε. Λες κι ο Θεός, δεν είναι «Θεός»! Και μας έβαλε στανικά να παλεύουμε συνεχώς με τα «λάθη» μας. Μη πεις «αμαρτίες», ενοχλεί πολύ. Σπάει την παρήγορη ελαφρότητα του «trendy», την όμορφη θωπεία της «ενέργειας».
Η σιωπή μπορεί να «τα λέει όλα»· γιατί αυτή είναι το εργαστήρι και η σμίλη της καρδιάς.
Ο δε απρόσωπος και ανεγκάρδιος κόσμος, εκεί! Πάντα εκεί! Πίσω από γελοίους τύπους και αφόρητες ηθικές, μένει μονάχα να απορεί, να εξουθενώνει και να προδίδει.
Φρένο στην ανάσα μας….
Κατάπλασμα στις λαχτάρες μας….
Αμίλητος και άπρακτος «σαμαρείτης» στα διάσπαρτα εγκλήματα, της ψυχής, του σώματος, του κόσμου που βυθίζεται στην ακοσμία του…
Ό,τι πιο βάρβαρο, υποκριτικό, απάνθρωπο και αγενές αυτό.
Κι έγινε το λάθος επάρατη φύση όλων: να αγαπάμε μόνιμα την κενότητα των φλυαριών που απωθούν την εμπιστοσύνη, την αρρώστια των θεωριών που αγριεύουν τη φύση, τη διδαχή που παραφρονεί όταν δεν βιώνεται, την άνευρη αγάπη που δεν τελεσφορείται στην πρόθεση και την πράξη. Τι με κοιτάς; Μήπως δεν κατάλαβες πάλι; Ή μήπως δεν είναι έτσι; Έλα!…