Οι άνθρωποι και… η πηγή
Κάπου… Κάποτε…Σε μία χώρα με απέραντα δάση και πολλές πηγές με γάργαρο νερό και καθαρό σαν κρυστάλλι, οι άνθρωποι έγιναν αλαζόνες και μοχθηροί. Και δεν άργησε. H αχαριστία τους για όλα αυτά τα δώρα που ο Θεός τους είχε δώσει, θύμωσε ακόμη και τις πηγές των υδάτων! Μία-μία άρχισαν να ξεραίνονται και όλο το νερό ξεχύθηκε στις πεδιάδες και έτσι οι βάλτοι δέσποζαν παντού.. δυσωδία και αρρώστιες απλώθηκαν και οι άνθρωποι έγιναν πιο αλαζόνες και η ευσέβεια σχεδόν χάθηκε! Κατηγορούσαν το Θεό ότι τους αδικεί και τότε ακούστηκε μία φωνή σαν βροντή:
«Δεν σας αδικώ!
Σας δίνω να πιείτε ό,τι ακριβώς βγάζατε τόσον καιρό από το στόμα σας! Ακάθαρτο νερό! Σας πότισα καθαρό νερό και με ποτίσατε βρώμικο. Τώρα καιρός να γευτείτε ό,τι δίνετε!» Οι άνθρωποι δεν άντεχαν πια τη δίψα και έπεφταν μέσα στους βάλτους σαν ξεμωραμένοι. Από τη δίψα δεν υπολόγιζαν τίποτα. Η σιχαμάρα, τους σιχάθηκε και αποχώρησε. Και έτσι πέρναγε ο καιρός. Τον βάλτο το ονόμασαν «πηγή» και τα βαλτόνερα «καθαρά νερά»! Η λήθη δεν τους επέτρεπε να θυμηθούν τον καλό παλιό καιρό. Ο Θεός κάποια στιγμή τους ελέησε και επέτρεψε σε μία πηγή να ξαναδώσει το καθαρό κρυστάλλινο νερό της. Και τότε οι άνθρωποι άρχισαν να ζυγώνουν κοντά της και να την παρατηρούν με περιέργεια και δυσπιστία!
– Δεν μου φαίνεται καλό, έλεγαν κάποιοι, διότι δεν έχει χρώμα! Έπιναν λίγο και έλεγαν πάλι:
– Είναι και άγευστο!
-Έριχναν νερό στο πρόσωπο τους και φώναζαν τρομαγμένοι:
-Μας κάνει το δέρμα λευκό!
-Καταραμένο είναι – Καταραμένο είναι!
-Και τότε η πηγή μίλησε:
– Ω άνθρωποι ξεμωραμένοι! Γιατί με καταριέστε; Τόσο γρήγορα ξεχάσατε; Ενατενίσατε στο νερό μου τα πρόσωπά σας και θυμηθείτε!! Αλλιώς, τι ήρθατε να κάνετε εδώ;; Μόνο οι διψασμένοι έρχονται σε μένα! Μήπως έχω θησαυρό και πλούτη κοντά μου; Τότε τι ζητάτε; Αφού λέτε ότι είστε χορτασμένοι, δεν μπορώ να χορτάσω κανέναν σας!!
Ξεχνάτε ότι δεν μπορείτε να μου δώσετε τίποτα που εγώ να χρειάζομαι, και εγώ μπορώ να σας δώσω αυτό που χρειάζεστε;
Από δω και στο εξής όποιος διψάει για καθαρό νερό, ας έρθει σε μένα και εγώ θα του διώξω τη λήθη και τη δίψα και δεν θα ξαναδιψάσει πια! Και οι χορτασμένοι του βάλτου, ας ξεράσουν πρώτα τα νερά του βάλτου και μετά ας έρθουν να πιουν!
– Και να θυμάστε άνθρωποι:
Νερό ρέει από τα χείλη μου και νερό δε πίνω, ρέει από το στόμιο μου αλλά δεν το δίνω εγώ! Ο Ύψιστος Θεός σας ελέησε και αυτός το δίνει.. Φωνή μου έδωσε και σας μιλάει!
Ο αχάριστος ας γίνει ευγνώμων.
Ο κριτής αυτοκρινόμενος.
Ο μοχθηρός αγαθός.
Ο υπερήφανος ταπεινός.
Ο φιλόνικος ειρηνοποιός.
Και τότε εσείς θα δώσετε Καθαρό νερό στο Θεό και αυτός τα πάντα σε σας!
Πηγαίνετε εν ειρήνη άνθρωποι, και όταν αποφασίσετε να γυρίσετε σε μένα φροντίστε να ’στε διψασμένοι..