Μπροστά στήν ἑπόμενη μέρα (τώρα πού μᾶς τελείωσε ἡ «σωστή πλευρά τῆς Ἱστορίας»)…
Νεκτάριος Δαπέργολας
Ἡ «σωστή πλευρά τῆς Ἱστορίας» λοιπόν μᾶς τελείωσε καί ἀπέμεινε τό (γιά κάποιους ἀπό ἐμᾶς) ἐξ ἀρχῆς προφανές: ἡ σωστή θέση στό βάθος τοῦ ἀπόπατου. Ἡ πραγματική δηλαδή θέση γιά ἕνα ἀδιανόητο σκυλολόϊ πού κυβερνάει φασιστικά μέ τό προσωπεῖο μίας κάτισχνης μειοψηφίας (ἀλλά καί τήν ἀνοχή/συνενοχή μίας ἰσχυρότατης πλειοψηφίας) καί βογγάει ὑπό τό βάρος ἀπίστευτων σκανδάλων, χυδαίας συγκάλυψης μαζικῶν ἐγκλημάτων, ἐπιβολῆς ἀδιανόητων δαιμονικῶν μέτρων καί θεσμοθέτησης κάθε νοσηρῆς διαστροφῆς, ἀλλά βεβαίως καί μίας ὑπερήφανης ἐξωτερικῆς πολιτικῆς γονυπετοῦς καί ξεβράκωτου ἴτς ὀγλάν, πού ὁλοκλήρωσε τήν προδοσία τῆς Μακεδονίας, ἔδωσε γῆ καί ὕδωρ στόν Τοῦρκο κανίβαλο καί κήρυξε μέ τίς πλέον ξεδιάντροπες καί προκλητικές κορῶνες τόν πόλεμο σέ μία φιλική ὑπερδύναμη (καί ὅλα αὐτά ἀσφαλῶς χωρίς ἀπολύτως κανένα λόγο καί ἀπολύτως κανένα ἀντάλλαγμα).
Καθώς ὅμως ὁ ἐπί κεφαλῆς τοῦ ἄνομου ἑσμοῦ καί τά σύν αὐτῷ ὑποκείμενα ὁδεύουν πλέον ὁλοταχῶς πρός τόν σκουπιδοντενεκέ μέ τά ἀζήτητα, ἀπαξιωμένοι ὄχι μόνο ἀπό τήν νέα ὑπερατλαντική ἡγεσία ἀλλά καί ἀπό τά ἴδια τά ἀφεντικά τους (ἡ γνωστή μοῖρα τοῦ προδότη, ὅταν παύει πιά νά εἶναι χρήσιμος), ἀλλά καί – κυρίως – καθώς βρισκόμαστε πλέον πασιφανῶς στό ἔσχατο σημεῖο μπόχας καί σαπίλας τοῦ 200χρονου νεοελληνέζικου χαμαιτυπείου (μέ τόν ἰδανικό ἐπίλογο γιά τήν πλέον σιχαμένη πολιτική του περίοδο, πού κάποιοι ἀστεῖοι κάποτε ἀποκάλεσαν Μεταπολίτευση), ἴσως το ἀκόμη χειρότερο νέο εἶναι ὅτι δέν διαφαίνεται τό παραμικρό ἴχνος ἐλπίδας (ἀνθρωπίνως τοὐλάχιστον) γιά τήν ἑπόμενη μέρα: μόνο ἐφεδρεῖες τοῦ αἰσχροῦ μαφιοσυστήματος, μέ ἕνα κάρο ξετσίπωτα γιουσουφάκια καί ἐλεεινά δεκανίκια γιά ὅλα τά (ἐθνομηδενιστικά τε καί ψευτοπατριωτικά) γοῦστα, μέσα σέ ἕνα σχεδόν πανεθνικό κλίμα ἐκτεταμένης χαίνουσας βλακείας καί καθολικῆς παρακμῆς.
Στήν πραγματικότητα ὅμως καί αὐτό τό φαινομενικά χειρότερο εἶναι μᾶλλον γιά τό καλό μας. Ἔχουμε δώσει δηλαδή ὡς λαός ἐξετάσεις καί βρεθήκαμε ὥριμοι καί ἱκανοί γιά νά μποῦμε σέ πορεῖες ἀνοδικές καί φάσεις ἀναγέννησης; Ἤ μήπως ἔχουμε καταθέσει τό παραμικρό τεκμήριο ὅτι ἀξίζουμε συλλογικά γιά νά περάσουμε σέ τέτοιες φάσεις; Ἤ μήπως πάλι προκύπτει ἄραγε ἀπό πουθενά τό παραμικρό ἐνδεχόμενο ὅτι ἀκόμη καί ἄν κάτι φαεινότροπο μᾶς δοθεῖ ἄνωθεν τώρα, δέν θά τό πετάξουμε καί αὐτό στίς κοπριές, γιά νά τό μαγαρίσουμε καί νά τό μολύνουμε; Ἄν κάτι ἀξίζουμε αὐτή τή στιγμή εἶναι ἀποκλειστικά καί μόνο σκληρή δοκιμασία καί παιδαγωγία. Καί ὁ ροῦς τῶν γεγονότων δείχνει ὅτι αὐτές ἀκριβῶς εἶναι πού θά ζήσουμε. Μήπως καί μέσα ἀπό αὐτές τό κατορθώσουμε ὄντως κάποια στιγμή νά ἐρθουμε εἰς ἑαυτόν καί τό ἀποφασίσουμε στά σοβαρά νά ἀλλάξουμε ρότα στόν θλιβερό μας κατήφορο.
Γιά νά εἶναι καί ἡ σωτηρία μας τότε ἄξια καί δίκαιη καί πραγματική. Ὄχι πολύτιμο μαργαριτάρι πού στά λόγια θά τό πανηγυρίσουμε γιά λίγο, πρίν τό ρίξουμε καί αὐτό τήν ἄλλη μέρα στά γουρούνια…