Η Τρίτη Κυριακή από το Πάσχα είναι αφιερωμένη στις Μυροφόρες. Στις γυναικείες εκείνες προσωπικότητες που κατά κάποιον τρόπο υπήρξαν μαθήτριες του Ιησού και με τις οποίες ο Χριστός είχε κατά το ανθρώπινο φιλική ή συγγενική σχέση και κάποιες απ’ αυτές είχαν ευεργετηθεί όπως η Μαρία η Μαγδαληνή, «αφ’ ης εκβεβλήκει επτά δαιμόνια».
Οι γυναίκες αυτές παρακολούθησαν τα «γενόμενα εν ταις ημέραις ταύταις» και βρέθηκαν κοντά στο Σταυρό του Ιησού και κοντά στην Παναγία, αλλά και ετόλμησαν να φτάσουν ως τον Τάφο του Ιησού και να εκπληρώσουν το χρέος τους σύμφωνα με την παράδοση, όπου την Τρίτη ημέρα από την ημέρα του ενταφιασμού αρωματίζεται το νεκρό σώμα προσφιλών προσώπων με τη χρήση υγρών αρωμάτων.
Άλλο ότι δεν πρόλαβαν γιατί τις πρόλαβε η Ανάσταση του Ιησού και βρέθηκαν έκπληκτες μπροστά στον άδειο τάφο όπου υπήρχε όνο «σουδάριον» εντετυλιγμένον εις ένα τόπον όπου έκειτο το σώμα του Ιησού».
Ανέστη ο Κύριος είναι η διαβεβαίωση του Άγγελου. Όμως δεν είδαν μόνο τον Άγγελο είδαν και άκουσνα τον ίδιο τον Αναστάντα Κύριο και βεβαιώθηκαν για τα μεγάλα και θαυμαστά που έζησαν εκείνο το πρωινό της Κυριακής, «της μιας των σαββάτων».
Γι’ αυτές τις ηρωικές γυναίκες σημειώνουμε και τονίζουμε: Στο πρόσωπό τους τιμάται διαχρονικά η γυναικεία προσωπικότητα με τις ευαισθησίες της και την ετοιμότητά της για προσφορά και θυσία, για το πρόσωπο και τη ζωή, για τον πολιτισμό, τις αξίες, την ανάπτυξη, την κοινωνική και πολιτισμική καταξίωση.
Στο πρόσωπο των μυροφόρων καταξιώνεται η αρετή και η τόλμη, δυναμικά χαρίσματα με τα οποία αψηφούν «τον φόβον των Ιουδαίων» και έφτασαν ως τον τάφο του Ιησού όπου τις καλούσε το χρέος της τιμής και της αναγνώρισης του Δασκάλου τους.
Η αγάπη είναι η δύναμη που τις στηρίζει και τις ζωογονεί να φτάσουν ως αυτή την ακραία απόφαση αψηφώντας όχι μόνο την εξουσία του Ιουδαϊκού ιερατείου, αλλά και την δύναμη της Ρωμαϊκής επικυριαρχίας γιατί αλήθεια «η αγάπη έξω βάλλει τον φόβον».
Να προστέσουμε ακόμα ότι οι Μυροφόρες είναι οι πρώτες που υπήρξαν μάρτυρες της αναστάσεως και συνομίλησαν με τον Αναστάντα κύριο.
Αυτό κι αν είναι υπερτελής τιμή για το γυναικείο πρόσωπο, η οποία όμως δεν έχει αφετηρία της ανάσταση, προϋπήρξε.
Ακριβώς από την ώρα εκείνη που προσκλήθηκαν και πολιτογραφήθηκαν ως μαθήτριες του Ιησού.
Σε μια εποχή που η γυναίκα στη Ρώμη θεωρείται “res” , πράγμα και στην πολιτισμένη Αθήνα βρίσκεται κλεισμένη στο γυναικωνίτη και λογιάζεται ως κακό.
Είναι παροιμιώδης η απάντηση του φιλοσόφου Αναξαγόρα, όταν ρωτήθηκε γιατί ο ίδιος έλαβε σύζυγο μικροκαμωμένη γυναίκα, ενώ ο ίδιος ήταν εύσωμος και ωραίος στην όψη, «εκλογήν κακού ποιησάμενος, το έλαττον εξελεξάμην».
Την ίδια εποχή στο Ισραήλ η γυναίκα ήταν μόνο για να γεννά παιδιά..
Ο Χριστός τιμά το πρόσωπο της γυναίκας και είναι πρωτόγνωρο ότι στον κύκλο των μαθητών του υπάρχουν και γυναίκες και επίσης από το στόμα του ίδιου ακούστηκε το «ουκ ένι αρσεν και θήλυ…»
Πέρα απ’ αυτά όμως οι Μυροφόρες δεν υπήρξαν μόνο μάρτυρες αλλά και κήρυκες της Αναστάσεως, όχι μόνο στο στενότερο κύκλο των μαθητών του Χριστού, αλλά και ευρύτερα στην οικουμένη και μερικές απ’ αυτές βρήκαν και μαρτυρικό θάνατο. Δίκαια χαιρόμαστε τα πρόσωπα όλων των μυροφόρων και εκείνων που καταγράφονται ονομαστικά από τους ιερούς ευαγγελιστές και εκείνες που δε θεωρείτε αναγκαίο η καταγραφή των ονομάτων τους, αν και υπήρξαν «και άλλες πολλές».
Τιμούμε τη μνήμη τους και προσεγγίζουμε με βαθύτατο σεβασμό και ιερή ευθύνη το ήθος, και την τόλμη τους, τον ηρωισμό και τη λεβεντιά τους, τη λαμπρότητα και τη καθαρότητα του προσώπου τους.
Στη λατρεία της Εκκλησίας μας δεν αναγνωρίζονται μόνον ως μυροφόρες, αλλά και ως ευαγγελίστριες της αναστάσεως του Χριστού, την οποία διαμηνύουν «μετά χαράς μεγάλης»
Χαλάλι η Κυριακή των μυροφόρων στις ηρωικές αυτές γυναίκες, όπως και η αναστάσιμη λειτουργία με τους ύμνους και τα τροπάρια που καταγράφουν και αποδίδουν ποιητικά και μουσικά τα μεγάλα και ιερά χαρίσματα τους, και πλέον τούτων και η δική μας λειτουργική συμμετοχή στην εορτή και το πανηγύρι των Μυροφόρων.
Όλα αυτά είναι χαρά και ευχαρίστηση, ευλογία Κυρίου, και θείον αυτού έλεος «υπέρ πάντων ημών»
Των Μυροφόρων ο χορός, ευχόμαστε να μας οδηγεί στο δρόμο της προσωπικής μας συνάντησης με τον Αναστάντα Κύριο και να ζήσουμε μαζί τους, όχι μόνο των παρουσία , αλλά και τη χαρά του Χριστού.
Χαρά όχι της στιγμής, εφήμερης αλλά διαχρονική και αιώνια.