Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, ο ξυπόλυτος Αρχιερέας και διά Χριστόν σαλός, έφερε την αύρα της αγιότητας και της απεριόριστης αγάπης για τους ανθρώπους και από την Βασιλεία του Θεού ήλθε και μας είπε «Πείτε σε όλους: αν και πέθανα, είμαι ζωντανός!»
Η Μαρία Αλεξάνδροβνα Σαχμάτοβα, θυμάται:
«Στις φτωχογειτονιές της Σαγκάης, υπήρχαν περιπτώσεις που τα σκυλιά καταβρόχθιζαν κοριτσάκια που είχαν πεταχτεί σε κάδους σκουπιδιών. Όταν οι εφημερίδες το ανακοίνωσαν αυτό, ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης είπε στην κυρία Σαχμάτοβα να πάει να αγοράσει δύο μπουκάλια κινέζικης βότκας, κάτι που την έκανε να νιώσει φρίκη. Αλλά η φρίκη της μεγάλωσε όταν απαίτησε να τον συνοδεύσει σε αυτές τις φτωχογειτονιές, όπου ήταν γνωστό ότι οι ενήλικες δολοφονούνταν. Ατρόμητος όπως πάντα, ο νεαρός Επίσκοπος επέμενε να πάει εκεί, περπατώντας μέσα από σκοτεινά σοκάκια στη χειρότερη γειτονιά. Θυμάται τι φρίκη κατέλαβε την καρδιά της όταν, στο σκοτάδι της νύχτας, περπατούσαν και συναντούσαν μόνο μεθυσμένους, σκοτεινές μορφές, σκύλους και γάτες που γρύλιζαν. Κρατώντας τα μπουκάλια στα χέρια της, τον ακολουθούσε με τρόμο, όταν ξαφνικά ακούστηκε ένα γρύλισμα από έναν μεθυσμένο άνδρα που καθόταν σε μια σκοτεινή πόρτα και το αχνό βογγητό ενός μωρού ακούστηκε από έναν κοντινό κάδο σκουπιδιών. Όταν ο Επίσκοπος έσπευσε προς την κραυγή, ο μεθυσμένος γρύλισε προειδοποιώντας τον. Τότε ο Επίσκοπος γύρισε στην κυρία Σαχμάτοβα και είπε: «Δώσε μου ένα μπουκάλι». Σηκώνοντας το μπουκάλι στο ένα χέρι και δείχνοντας με το άλλο τον κάδο των σκουπιδιών, ο μακαριστός Ιωάννης, χωρίς λόγια, του ‘δωσε το μήνυμα της προτεινόμενης πώλησης. Το μπουκάλι κατέληξε στα χέρια του μεθυσμένου και η κυρία Σαχμάτοβα έσωσε το παιδί. Λένε ότι εκείνο το βράδυ επέστρεψε στο ορφανοτροφείο με δύο μωρά στην αγκαλιά του. Αυτή η αφοβία, ωστόσο, δεν είχε αποκτηθεί χωρίς έναν βαθύ εσωτερικό αγώνα».
Υπήρχε ένα αγόρι που ονομάζονταν Παύλος, είχε δει τον πατέρα και τη μητέρα του να δολοφονούνται και να κομματιάζονται από τους κομμουνιστές, μπροστά στα μάτια του. Λόγω αυτού του τραύματος, το αγόρι είχε μείνει βουβό και δεν μπορούσε να προφέρει ούτε καν το όνομά του. Ήταν σαν ένα παγιδευμένο ζώο, φοβόταν τους πάντες, και εμπιστεύονταν μόνο τις γροθιές και το φτύσιμό του. Τον έφεραν στο ορφανοτροφείο σε μια εποχή που ήταν γεμάτο και δεν είχε θέση για αυτόν. Επειδή ο Παύλος ήταν τόσο φοβισμένος, οι κυρίες εκεί νόμιζαν ότι ήταν ανώμαλο και αρνήθηκαν να τον δεχτούν μήπως τρομάξει τα άλλα παιδιά. Όταν ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης έμαθε γι’ αυτόν, επέμεινε να γίνει δεκτό το αγόρι. Όταν άκουσε την επίμονη άρνηση, εγκατέλειψε αμέσως τα πάντα και πήγε να συναντήσει προσωπικά το παιδί. Δεν ήξεραν καν ότι ήταν Ρωσόπουλο και μιλούσε ρωσικά, γιατί μόνο μουρμούριζε και σφύριζε σαν ζώο σε κλουβί. Μόλις έφτασε ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης, κάθισε μπροστά στο αγόρι, που έτρεμε ακόμα, και του είπε τα εξής: «Ξέρω ότι έχασες τον πατέρα σου, αλλά τώρα βρήκες έναν άλλον – εμένα», και τον αγκάλιασε. Αυτό ειπώθηκε με τέτοια δύναμη που το αγόρι ξέσπασε σε κλάματα ….
(Από τα απομνημονεύματα της Μαρίας Aleksandrovna Shakhmatova, προϊσταμένη του Ορφανοτροφείου του Αγίου Τύχωνα στη Σαγκάη.)
***
π. Σεραφείμ Ρόουζ (Fr. Seraphim Rose), California, USA:
Κατά τη διάρκεια της ιαπωνικής κατοχής στη Shanghai, ακόμα και το να περπατάς τους δρόμους τη νύκτα, ήταν άκρως επικίνδυνο και γι’ αυτό ο περισσότερος κόσμος έκανε τα αδύνατα δυνατά για να φθάση στο σπίτι του, πριν πέση το σκοτάδι. Όλοι αυτό έκαναν, εκτός από τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς, ο οποίος δεν λογάριασε κανέναν κίνδυνο και συνέχιζε να επισκέπτεται τους ασθενείς ακόμα και τη νύκτα, χωρίς ποτέ να τον πειράξει κανείς».
Ο Άγιος πάντα φορούσε μοναχικά ενδύματα φτιαγμένα από το πιο φθηνό κινέζικο ύφασμα και στα πόδια απλές μαλακές παντόφλες ή πέδιλα, χωρίς κάλτσες, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες και την εποχή. Πολλές φορές τον έβλεπαν ακόμα και ξυπόλυτο, γιατί συνήθιζε να χαρίζη τα πέδιλά του σε κάποιον φτωχό που δεν φορούσε τίποτα. Μάλιστα λειτουργούσε χωρίς παπούτσια, γεγονός για το οποίο δέχθηκε αυστηρές κριτικές.
Ήταν πλέον γνωστό, ότι ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς δεν ήταν απλώς ένας δίκαιος άνθρωπος και ασκητής, αλλά κυρίως ένας άνθρωπος τόσο κοντά στο Θεό που του είχε δωθή το προορατικό χάρισμα και οι προσευχές του έφερναν την ίαση και τη θεραπεία.
Μια συνταρακτική μαρτυρία για το πνευματικό ανάστημα του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς, μας τη διηγείται η αυτόπτης μάρτυς του συμβάντος αυτού, η Λυδία Λιού: “Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς είχε επισκεφθή το HongKongδύο φορές. Είναι παράξενο, αλλά τότε δεν τον γνώριζα κι όμως του είχα στείλει γράμμα ζητώντας του βοήθεια για κάποια χήρα με παιδιά και του εξέθετα παράλληλα κάποιο προσωπικό πνευματικό ζήτημα, αλλά όμως δεν έλαβα ποτέ απάντησι από αυτόν. Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος. Ο Άγιος ήρθε στο HongKong κι εγώ ήμουν ανάμεσα στο πλήθος που τον περίμενε στην εκκλησία. Περνώντας μέσα από τον κόσμο γύρισε και μου είπε: ‘Εσύ ήσουν που μου έγραψες το γράμμα;’. Ξαφνιάστηκα πολύ, γιατί ποτέ δεν με είχε συναντήσει. Στη συνέχεια όλο το εκκλησίασμα ψάλαμε τροπάρια, και κατόπιν ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς στάθηκε πίσω από το αναλόγιο και άρχισε να μιλά στο ποίμνιο. Εγώ στεκόμουν δίπλα στη μητέρα μου και τότε είδαμε και οι δύο μας να τον λούζη ένα φως τριγύρω του, από πάνω έως κάτω! Η διάρκεια που ήταν λουσμένος στο φως ήταν μεγάλη και ξαφνιασμένη διαπίστωσα ότι ήταν πολλοί οι πιστοί που το είδαν κι εκείνοι! Ακόμη και ο σύζυγός μου που στεκόταν λίγο παραπέρα, το είδε κι αυτός”».
Μιά άλλη συνήθεια που είχε ο Άγιος ήταν να επισκέπτεται τους ασθενείς καθημερινά, να τους εξομολογεί και να τους κοινωνά τα Άχραντα Μυστήρια. Αν η κατάσταση του ασθενούς ήταν σοβαρή ο Άγιος περνούσε ώρες ατελείωτες δίπλα του, προσευχόμενος γονατιστός και η προσευχή του αυτή πολλές φορές έφερνε το θαύμα. Ένα από τα θαύματα αυτά, καταγράφηκε και μπήκε στα αρχεία του Νοσοκομείου της Κομητείας στη Σαγκάη (πηγή Ν. Μακόβαγια).
Η Λ.Δ. Σαντκόφσκαγια αγαπούσε πολύ το άθλημα της ιππασίας. Κάποτε έπεσε από το άλογό της, χτύπησε το κεφάλι της σε μια πέτρα και έχασε τις αισθήσεις της. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο αναίσθητη. Το συμβούλιο των γιατρών διέγνωσε ότι η κατάστασή της ήταν απελπιστική και ότι δεν θα ζούσε μέχρι το πρωί. Ο σφυγμός της είχε σχεδόν εξαφανιστεί. Το κρανίο της είχε ραγίσει σε διάφορα σημεία, έτσι ώστε μικρά κομμάτια του κρανίου να πιέζουν τον εγκέφαλο. Σε αυτή την κατάσταση, θα πέθαινε στο χειρουργικό τραπέζι. Ακόμα κι αν η καρδιά της άντεχε στην επέμβαση και το αποτέλεσμα ήταν επιτυχές, θα παρέμενε κωφή, άλαλη και τυφλή. Η αδερφή της, μόλις το άκουσε αυτό, έσπευσε στον επίσκοπο απελπισμένη και τον παρακάλεσε να σώσει την αδερφή της. Ο Βλαντίκα ήρθε στο νοσοκομείο και ζήτησε από όλους να φύγουν από το δωμάτιο και έμεινε εκεί για περίπου δύο ώρες προσευχόμενος. Στη συνέχεια κάλεσε τον αρχίατρο και του ζήτησε να την εξετάσει ξανά. Κι εκείνος έκπληκτος διαπίστωσε ότι ο σφυγμός της ήταν φυσιολογικός! Αμέσως ετοιμάστηκε να κάνει την επέμβαση, αλλά μόνο με την παρουσία του επισκόπου Ιωάννη μέσα στο χειρουργείο. Η εγχείρηση πέτυχε και οι γιατροί έμειναν έκπληκτοι όταν, μετά την επέμβαση, η ασθενής ανέκτησε τις αισθήσεις της και ζήτησε να πιει νερό. Μπορεί να δει και να ακούσει τέλεια. Ζει ακόμα και μπορεί να μιλήσει, να δει και να ακούσει. Την γνωρίζω τριάντα χρόνια.
Ο Βλάντικα επισκεπτόταν επίσης τις φυλακές , όπου τελούσε τη Θεία Λειτουργία για τους κρατούμενους πάνω σε ένα παμπάλαιο μικρό τραπέζι. Αλλά το πιο δύσκολο έργο για έναν ιερέα είναι, να επικοινωνεί με τους ψυχικά ασθενείς και τους δαιμονισμένους – και ο Βλάντικα έκανε σαφή διάκριση μεταξύ των δύο. Έξω από τη Σαγκάη υπήρχε ένα ψυχιατρείο, και μόνο ο Βλάντικα είχε την πνευματική δύναμη να επισκέπτεται αυτούς τους σοβαρά άρρωστους ανθρώπους. Τους μετέδιδε την Θεία Κοινωνία και, ήταν αξιοθαύμαστο ότι, την λάμβαναν ήσυχοι και τον άκουγαν προσεκτικά. Πάντα τον περίμεναν με ανυπομονησία και τον υποδέχονταν με χαρά.
Ο Βλαντίκα διακρινόταν για το μεγάλο θάρρος του. Κατά τη διάρκεια της ιαπωνικής κατοχής, οι ιαπωνικές αρχές προσπάθησαν με κάθε τρόπο να υποτάξουν τη ρωσική αποικία στη θέλησή τους. Ασκούσαν κάθε είδους πίεση μέσω των επικεφαλής της Ρωσικής Επιτροπής Μεταναστών. Δύο πρόεδροι αυτής της Επιτροπής προσπάθησαν να διατηρήσουν την ανεξαρτησία της , με αποτέλεσμα να δολοφονιθούν και οι δύο. Επικράτησε σύγχυση και τρόμος σε όλη τη ρωσική αποικία και εκείνη τη στιγμή ο Βλαντίκα Ιωάννης, παρά τις προειδοποιήσεις των Ρώσων που συνεργάζονταν με τους Ιάπωνες, αψήφισε τους κινδύνους μπήκε μπροστά και ανέλαβε προσωρινός επικεφαλής της ρωσικής αποικίας.
[…] Πριν περάσουν σαράντα ημέρες από την κοίμησή του, ο π. Κωνσταντίνος, ο οποίος ήταν για μεγάλο διάστημα διάκος του Αγίου και τώρα πλέον ιερέας, -που τελευταία ήταν θυμωμένος με τον άγιο και αμφισβητούσε την αγιότητά του-, τον είδε σε όνειρο λουσμένο με ακτίνες φωτός γύρω από το κεφάλι του, τόσο λαμπερές, που δεν μπορούσε να τον αντικρύσει.
Η διευθύντρια του ιδρύματος ‘’ο άγιος Τύχων Ζαντόνσκι’’ και για χρόνια αφοσιωμένη υποτακτική του Βλαντίκα, Μ.Α. Σχακμάτοβα, είδε ένα αξιοσημείωτο όνειρο. Είδε ένα πλήθος ανθρώπων να μεταφέρουν το Βλαντίκα μέσα σε ένα φέρετρο στον ναό του Αγίου Τύχωνος. Ο Βλαντίκα ζωντάνεψε, και πήγε στην Ωραία Πύλη, και ευλογώντας τον λαό είπε: «Πείτε σε όλους: αν και πέθανα, είμαι ζωντανός!».
Βιος του Αγίου Ιωάννη , Ευγενίου Ρόουζ (π. Σεραφείμ Ρόουζ), 1966
***
π. Λεόντιος (Φιλιππόβιτς) της Χιλής και Περού (1904-1971)
Ο π. Λεόντιος (Φιλιππόβιτς) της Χιλής και Περού (1904-1971), αδελφικός φίλος του αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς, και συγγενής του αγίου Ιερομάρτυρος Αθανασίου της Βρέστης, τιμάται ήδη ως Άγιος από πάμπολλους Ορθοδόξους στον κόσμο.
Μεγάλωσε στην σκιά Αγίων Νεομαρτύρων στην Ρωσία, έζησε και έδρασε με Αγίους και κοιμήθηκε την ίδια ημέρα με τον αγαπημένο του φίλο τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς, πέντε χρόνια μετά την κοίμηση του τελευταίου.
Ο Αρχιεπίσκοπος Λεόντιος ήταν ένας φλογερός υπερασπιστής της αλήθειας και ύψωνε άφοβα το πνευματικό του ανάστημα σε οποιαδήποτε εκδήλωση αδικίας. Από την πρώτη του συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη Μαξίμοβιτς στο Παρίσι, αναγνώρισε αμέσως σε αυτόν έναν ζωντανό άγιο, σαν εκείνους που είχε δει και έζησε στη πολύπαθη Ρωσία. Με όλη του την στοργική καρδιά υποκλίθηκε μπροστά στην πνευματική δύναμη του αγίου Ιωάννη και τον υποστήριζε παντοτε όποτε συκοφαντούνταν από εκείνους που δεν είχαν την εμπειρία της ζωντανής κοινωνίας με αληθινούς αγίους του Θεού. Όταν αυτές οι συκοφαντίες πήραν σοβαρή μορφή και ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης υποβλήθηκε σε δίκη στο Σαν Φρανσίσκο τη δεκαετία του 1960 (κατηγορούμενος για κάλυψη ατασθαλίας στα οικονομικά της εκκλησίας), ο Αρχιεπίσκοπος Λεόντιος πέταξε αμέσως για να τον υπερασπιστεί, και κάθισε μαζί του, και μαζί με τους Επισκόπους Νεκτάριο και Σάββα, στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Κι όταν έμαθε για τον ξαφνικό θάνατο του Αγίου Ιωάννη, μαζί με έναν άλλο άγιο ιεράρχη, τον Αρχιεπίσκοπο Αβέρκιο του Τζόρντανβιλ, έφτασαν αμέσως στις Ηνωμένες Πολιτείες να παραβρεθούν στην κηδεία του. Εκεί έκλαψε πικρά πάνω στο λειψανο του Αγίου Ιωάννη, τον οποίο αγαπούσε τόσο πολύ ώστε επιθυμούσε να ταφεί κι αυτός κοντά του. Ο Θεός, ωστόσο, δεν το επέτρεψε, αλλά ακριβώς στην πέμπτη επέτειο της κοίμησης του Αγίου Ιωάννη, αφού προσευχήθηκε για την ανάπαυση της ψυχής του στον καθεδρικό του Μπουένος Άϊρες της Αργεντινής, παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό, ενώνοντας την με του αγαπημένου του Αββά. Ετάφη στο Σαντιάγκο της Χιλής.
Μια ντόπια γυναίκα Χιλιανή έβαλε πάνω στον τάφο του το άρρωστο, ετοιμοθάνατο παιδί της και θεραπεύτηκε θαυματουργικα. Υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις παρόμοιων ουράνιων επεμβάσεων δια των προσευχών του Αρχιεπισκόπου Λεοντίου .
Άγιος Ιωάννης ο Μαξίμοβιτς: «Στα έσχατα χρόνια το κακό και η αίρεση θα έχει τόσο εξαπλωθεί που οι πιστοί δεν θα βρίσκουν ιερέα και ποιμένα να τους προστατέψει από την πλάνη και να τους συμβουλέψει στη σωτηρία. Τότε οι πιστοί, δεν θα μπορούν να δεχτούν ασφαλείς οδηγίες από ανθρώπους αλλά οδηγός τους θα είναι τα κείμενα των αγίων Πατέρων.
Ιδίως σε αυτήν την εποχή ο κάθε πιστός θα είναι υπεύθυνος για όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας». Αδελφοί καιρός να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας απέναντι στο Θεό και την Ιστορία. Μην ανέχεσθε άλλες λοξοδρομίες και πλάνες από τους ιερείς και αρχιερείς σας!
Μη κάνετε τα «στραβά μάτια» είστε συνυπεύθυνοι. Οι άγιοι σας προειδοποιούν».