Κάποτε, κάποιος νεαρός έφτασε στα όρια της απελπισίας. Πολλά τα προβλήματα που αντιμετιζε και είχε απελπιστεί. Αντικρίζοντας μόνη διέξοδο την προσευχή έπεσε στα γόνατα λέγοντας:
«Κύριε, δεν μπορώ να συνεχίσω, δεν αντέχω άλλο. Ο σταυρός που κουβαλώ είναι πολύ βαρύς και ασήκωτος».
Ο Κύριος αποκρίθηκε: «Παιδί μου, εάν δεν μπορείς να βαστάξεις το βάρος του σταυρού σου, τότε πήγαινε και τοποθέτησε τον μέσα στο δωμάτιο που θα σου δείξω. Ύστερα, άνοιξε πάλι την πόρτα και διάλεξε
όποιον σταυρό επιθυμείς».
Ο άνθρωπος φανερά ανακουφισμένος απάντησε, «Σ’ ευχαριστώ Κύριε μου». Και στη συνέχεια, έκανε ότι του είπε ο Θεός.
Καθώς μπήκε στο δωμάτιο, είδε πολλούς σταυρούς από τους οποίους και μερικούς τεράστιους τόσο μάλιστα ώστε δεν φαινόταν καν οι κορυφές τους. Υπήρχαν εκεί και μέτριοι… αλλά αυτός ανακάλυψε έναν
μικροσκοπικό σταυρό που έγερνε πάνω σε έναν μακρινό τοίχο.
«Θα ήθελα αυτόν τον σταυρό, Κύριε», ψιθύρισε ο νεαρός.
Τότε ο Κύριος του απάντησε: «Παιδί μου, ξέρεις, αυτός είναι ο δικός σου σταυρός που μόλις έφερες εδώ μέσα!»
Όταν τα προβλήματα της ζωής φαίνονται ακατανίκητα και απροσπέλαστα και δεν μπορούν ν’ αντιμετωπιστούν. Όταν ο σταυρός που σηκώνεις είναι βαρύς. Μην τα χάνεις, μη ολιγοψυχήσεις και
αποθαρρυνθείς. Θα βοηθηθείς πραγματικά αν κοιτάξεις τριγύρω σου. Τότε θα δεις καταστάσεις, σταυρούς τεράστιους, που άλλοι άνθρωποι καλούνται να σηκώσουν. Τότε θα ανακαλύψεις ότι ο δικός σου
σταυρός πολλές φορές είναι πολύ ελαφρύς σε σύγκριση με τους σταυρούς των άλλων συνανθρώπων σου. Και μόνο τότε, μπορείς να θεωρήσεις τον εαυτό σου πολύ πιο «ανάλαφρο» από ότι φανταζόσουν
ποτέ.
Είναι όπως ένας συνάνθρωπος μας που παραπονιόταν επειδή δεν είχε παπούτσια έως ότου συνάντησε κάποιον πού δεν είχε πόδια…
Ευχαρίστησε τον Θεό γι’ αυτά που έχεις και όχι γι’ αυτά που στερείσαι.
Όποιος και αν είναι ο σταυρός σου, όποιος και αν είναι ο πόνος σου, μη ξεχνάς, θα υπάρχει πάντοτε λιακάδα ύστερα από τη βροχή.
Μπορεί να παραπατάς, μπορεί ακόμα και να πέφτεις, όμως ο Θεός είναι πάντοτε εκεί για να σε βοηθήσει να τα ξεπεράσεις…