Δεν υπάρχει περίπτωση: είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει… η άνοιξη θα ‘ρθει! Θ’ ανατείλει ο ήλιος απ’ τα Χώματα! Έφτασε ο καιρός
της Μαρίας Μουρζά
Ξαφνικά ένα πρωί βρεθήκαμε υπό ζυγόν, περικυκλωμένοι από “σωτήρες” που ψάχνουν με σπουδή να βρουν τρόπους εξόντωσης… Να τρώμε χώμα και να δοξάζουμε αυτούς που μας εξασφαλίζουν το έδεσμα, χώμα χωρίς ουρανό, χώμα έως θανάτου. Αυτός ήταν ο στόχος: η ζωή μας κάτω από το χώμα! Εκεί την οδηγούν και περιμένουν χαιρέκακα την εκ του φόβου γενική παραλυσία, την εκ του φόβου πλήρη αδράνεια, την εκ του φόβου υποταγή. Είναι αλήθεια ότι περάσαμε ένα σοκ. Όμως λειτούργησε γρήγορα ο νους, ο μέσα νους. Κι ανοίξαμε τα μάτια, τα μέσα μάτια: Ποιός να φοβηθεί; Και γιατί να φοβηθεί;
Οι “σωτήρες” μας δεν ξέρουν την αληθινή καταγωγή μας. Δεν ξέρουν ότι είμαστε από κείνη τη γενιά των αθανάτων, που το χώμα δεν το λέει χώμα, που το χώμα δεν το λέει μνήμα. Είμαστε από κείνη τη γενιά που το λέει Μήτρα: Τα δικά μας τα χώματα γεννάνε και γεννοβολάνε και βλαστάνουν ζωή ισχυρότερη από την πρώτη ικανή να τινάξει στον αέρα όλες τις ταφόπετρες που βάλαν στα κεφάλια μας οι ευροφαρισαίοι και οι ευροϋποκριτές.
Οι “σωτήρες” μας δεν ξέρουν ότι τα δικά μας χώματα είναι ζωντανά. Φυλάνε κατακόμβες, κρησφύγετα, κρυφά σχολειά, τόπους λατρείας, βημόθυρα, θεμέλιους λίθους ναών, ανώνυμους ήρωες, ανώνυμους μάρτυρες, άγια σώματα που μυροβλύζουν, άγια λείψανα που θεραπεύουν.
Εμείς δεν τα λέμε χώματα αυτά. Τα λέμε προζύμι! Πού σου ενεργοποιεί όλο το φύραμα που σου ευωδιάζει όλο το φύραμα, που σου αγιάζει, που από κεί τρώνε και θα τρώνε οι επερχόμενες γενιές και θα αθανατίζονται: Θα ξέρουν δηλαδή ότι από τον Θεό ήρθαν και στο Θεό πηγαίνουν και τον Θεό μόνο προσκυνούν! Αυτός ήταν ο στόχος: η ζωή μας κάτω από το χώμα! Όμως ποιός να φοβηθεί; Και γιατί να φοβηθεί;
Οι “σωτήρες” μας δεν ξέρουν ότι είμαστε από κείνη τη γενιά των αθανάτων, που βγαίνει ζωντανή από τις συμφορές, γιατί ξέρει να μετανοεί, γιατί ξέρει να ομολογεί: έφταιξα και ξαναρίζω πάλι. Οι “σωτήρες” μας δεν ξέρουν ότι ο ενταφιασμός μας δε συνεπάγεται το θάνατό μας. Είμαστε από κείνη τη γενιά που δεν πεθαίνει, όταν ενταφιάζεται!
Ο ενταφιασμός μας δεν είναι τέλος, είναι αρχή. Κυοφορία είναι… προσμονή επερχόμενης άνοιξης… Προσδοκία ζωής αθανάτου! Τα δικά μας χώματα είναι ζυμωμένα με ουρανό. Είναι ραντισμένα με αγιασμό. Και γι’ αυτό δεν πέθαιναν τους ζωντανούς. Ζωντανεύουν τους νεκρούς. Φυτεύεις σπόρο και παίρνεις δέντρο! Δύει ένας και αναδύεται Έθνος!
Η ζωή μας κάτω απ’ το χώμα! Γιατί δεν ξέρουν πόσο πανίσχυρη είναι η άνοιξη που κυοφορείται αθόρυβα κάτω απ’ τα μάρμαρα! Δεν υπάρχει περίπτωση: είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει, θα ραγίσει το μάρμαρο ραγίσματα χίλια και η άνοιξη θα ‘ρθει!
Θ’ ανατείλει ο ήλιος απ’ τα Χώματα! Και θα μάθουν αυτοί που δεν ξέρουν ότι, …ο,τι κι αν κάνουν δεν μπορούν να πειράξουν την ψυχή μας! Θα το μάθουν κι αυτοί όλοι που δεν ξέρουν πόσο αλώβητος ο άνθρωπος ο βαπτισμένος εις το όνομα της Αγία Τριάδος
Η ζωή μας ανδρώνεται στα δύσκολα! Η ζωή μας φωτίζεται στα σκοτεινά! Η ζωή μας μεγαλύνεται στα αντίξοα! Και ποιός θα φοβηθεί; Και γιατί να φοβηθεί;
Απόσπασμα από το βιβλίο της Μαρίας Μουρζά “Εν μέσω κρίσης”.
https://iconandlight.wordpress.com/