Όσιος Παΐσιος: Οι γυμνοί ασκητές που γνώριζε και αν υπάρχει πιο ψηλή πνευματική κατάσταση

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

[Αφήγηση Ιερομόναχος Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης]:
Γέροντα, του λέω, θέλω να μας δώσεις ευλογία να φύγουμε, γιατί άρχισε να σκοτεινιάζει και δεν έχουμε φακό, θα σκοτωθούμε στο δρόμο.
– Καθίστε εκεί πέρα, να πούμε. Πού θα βρω εγώ παρέα; Έκανα αμάν να δω άνθρωπο!

Βέβαια, δεν είχε ανάγκη από παρέα αλλά ήταν ο σκοπός του να μας βοηθήσει πνευματικά και του λέω:
– Εντάξει, θα καθίσουμε. Αλλά θέλω να μας πεις κάτι.
– Τι;
– Πήγα στην Αγία Άννα προχθές, εκεί στη Μικρή Αγία Άννα, και άκουσα διάφορες διηγήσεις να λένε για τους γυμνού ασκητές.
– Ε, λέει, τι θες να σου πω;
– Γέροντα, υπάρχουν δεν υπάρχουν;

Ε, μ’ έπιασε απ’ το αριστερό χέρι έτσι, και μου έβαλε, όπως έβαζε, το χέρι στην πλάτη, με γάζωσε με τη ματιά τον από πάνω μέχρι κάτω και μου λέει:
– Εσύ, ας υποθέσουμε, ευλογημένη ψυχή, τι λες; Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν;

Του λέω:
– Γέροντα, αφού υπήρχαν παλιά, αφού επέτρεπε το Άγιο Πνεύμα να είναι, γιατί να μην έχουμε και σήμερα;

Σκέφθηκε λιγάκι και μου λέει:
– Όταν σε ρωτούν, να λες ότι υπάρχουν.
– Πόσοι, Γέροντα; Γιατί στην Αγία Άννα άκουσα ότι είναι δώδεκα, στη Μικρή Αγία Άννα μού είπαν ότι είναι εννιά.
– Α, μου λέει, ούτε δώδεκα ούτε εννιά.
– Πόσοι είναι;
– Επτά.
– Και πού μένουν;
– Γύρω στον Άθωνα γυρίζουνε.
– Και πώς αναπληρώνουν τον αριθμό;
– Ξέρουν αυτοί. Όταν κάποιος πεθάνει, για να αναπληρώνουν τον αριθμό σταθερά, ξέρουν πού βρίσκεται ο κατάλληλος άνθρωπο που μπορεί ν’ αντέξει αυτή την άσκηση και τον καλούνε και συμπληρώνει τον αριθμό.
– Και μπορεί να τους δει ο καθένας;
– Α, όχι. Έχουν τη χάρη να γίνονται αόρατοι. Μπορεί να είναι μπροστά σου και να μην τους βλέπεις.

Πράγμα για το οποίο έχω τέσσερις μαρτυρίες σοβαρών ανθρώπων, που τους συνέβη το ίδιο με τον πατέρα Παΐσιο που ενώ ήταν δίπλα τους εκείνοι τον περίμεναν και ξαφνικά τον βλέπουν μπροστά τους… και του λέω:

– Πόσοι είναι, γέροντα;
– Επτά είναι.
– Θέλω να μου πεις και κάτι άλλο.
– Τι;
– Τι τους ταΐζει ο (Θεός); Τι τρώνε;

Μου λέει:
– Δύσκολο για το Θεό, ας υποθέσουμε, να τους ταΐζει, αφού αυτοί βρίσκονται μέσα στα χιόνια γυμνοί;* Η τροφή είναι το πιο εύκολο πράγμα. Άντε τώρα να φύγετε.
– Να σε ρωτήσω κάτι άλλο;
– Άντε, άντε, μου λέει. Κατάλαβες; Να φύγετε.
– Γέροντα, σε παρακαλώ, να μου πεις εάν τους γνωρίζεις.
– Ε, ευλογημένε. Τι περιέργεια είναι αυτή;
– Κοίταξε, μπορεί να πεθάνω εγώ πρώτος, μπορεί να πεθάνεις εσύ πρώτος, εάν πεθάνεις. Εάν πεθάνω εγώ, δεν θα υπάρχει κάποιος να λέει ότι ο πατήρ Παΐσιος τους ξέρει. Εάν πεθάνεις εσύ, θα το πάρεις μαζί σου το μυστικό.

Ε, γελούσε. Και λέει:
– Κοίταξε να σου πω. Ξέρω μόνο τους τέσσερις.
– Πού τους ξέρεις;
– Έχω κάθε πέντε χρόνια ραντεβού. Να, αυτές τι μέρες θα ‘ρθει κάποιος εδώ, ο παπα-Σεραφείμ, να κουβεντιάσουμε. Αλλά πού είσαι; (Γύρισε έτσι προς τα πέρα λίγο, κάπως έτσι μ’ ένα τρόπο αποστροφής, θα λέγαμε). Πού είσαι, ευλογημένε μου; Μην εντυπωσιάζεσαι τόσο πολύ από τους γυμνούς ασκητές.
– Γιατί, γέροντα;
– Γιατί υπάρχει μεγαλύτερη κατάσταση αγιότητας στο Άγιον Όρος.
– Μεγαλύτερη;
– Ναι, βέβαια.
– Ποια είναι η μεγαλύτερη;
– Θες να σου πω τώρα; Θα στρίψει η βίδα σου και αντί να πας στη Σιμωνόπετρα, θα πας στο Λεμπέτη, στη νευρολογική κλινική στο Θεσσαλονίκη…

Οπότε φεύγοντας μου λέει:
– Κοίταξε. Θα σε φωνάξω κάποτε, πριν πεθάνω, να σου τα πω.

Ε, πήγα ένα μήνα πριν πεθάνει να τον δω αλλά τη μέρα που πήγα του ‘βαλαν τα οξυγόνα και δεν μπόρεσα. Έφυγα άπρακτος. Τώρα, τα είπε σε άλλον; Δεν ήθελε ο Θεός να φανερωθούν; Φαίνεται, στο μυαλό μου μάλλον ήτανε ακόμη η βίδα ξεβιδωμένη και δεν μου τα είπε.

* Βλ. και τις περιπτώσεις των Αγίων Σεραφείμ του Σάρωφ, Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας κλπ.

Απόσπασμα από το βιβλίο, «Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης, 1924-1994, Μαρτυρία του Υμνογράφου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Ιερομονάχου Αθανασίου Σιμωνοπετρίτου», των εκδόσεων η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι 2007. πηγή