Πόσο πίσω με πήγε αυτή φωτογραφία με την σχολική τσάντα μουσειακό είδος πλέον…
Δεν μπορούσε ο καθένας να αγοράζει καινούργια σχολική τσάντα και μάλιστα
δερμάτινη.
Όπως και τα ρούχα έτσι και τα σχολικά άλλαζαν χέρια στην γειτονιά…
Η μυρουδιά της τσάντας ήταν χαρακτηριστική …
Από μέσα διάβαζες χρονολογίες και ονόματα παιδιών που την κράτησαν…
Στις μεγαλύτερες τάξεις του γυμνασίου
εκείνης της εποχής η σχολική τσάντα ήταν ντεμοντέ..
Η μόδα ήταν το λαστιχένιο λουρί που έδεναν τα βιβλία και τα κρατούσαν αναμάσχαλα.
Πώς θα την έκανες κοπάνα με την τσάντα για τα ποδοσφαιράκια ή για το άλσος…
Και είχες δίκιο γιατί ο εντεταλμένος καθηγητής για τους κοπανατζήδες έκανε
ντου στα στέκια της κοπάνας και μάζευε τις τσάντες ως αποδεικτικά στοιχεία.
Την επομένη ημέρα έπρεπε να την παραλάβεις από το γραφείο του γυμνασιάρχη.
Στην τσάντα έβαζαν και το κολατσιό για το διάλειμμα …
Υπήρχαν όμως και μαθητές που είχαν για γούρι την παλιά τους σχολική τσάντα
και δεν τους ένοιαζαν τα σχόλια.
Ήταν όμως οργανωμένοι με όλη την απαραίτητη γραφική ύλη κ.λ.π.
Οι υπόλοιποι για τρίγωνο…διαβήτη…μοιρογνωμόνιο πήγαιναν σε αυτούς που κορόϊδευαν.
Σχολικές τσάντες στα πρώτα σχολικά χρόνια μετά τον εμφύλιο κυκλοφορούσαν
και “μοντέρνες”αυτοσχέδιες.
Χρυσοχέρες οι ηλικιωμένες στις αυλές τις έραβαν από χοντρό πανί κάτι σαν καραβόπανο έργα τέχνης για τότε και φυσικά οικονομική λύση.
Οι “τυχεροί”που οι μανάδες τους έκαναν μεροκάματα σε αρχοντόσπιτα που οι ιδιοκτήτες τους είχαν παιδιά κάθε χρόνο πήγαιναν με διαφορετική τσάντα στο σχολείο.
Γενικά τα σχολικά είδη ήταν τα αγαπημένα των παιδιών…
Το τετράδιο το μολύβι το έπαιρναν από τον ψιλικατζή…δεν ήταν εύκολη μαζική αγορά.
Τελείωνε το τετράδιο αγόραζες άλλο….
Το μολύβι το έφτανες με την χρήση και το ξύσιμο μέχρι το τέλος και θυμάμαι
τον παππού που έλεγε μην πετάς το απολειφάδι δηλαδή αυτό που είχε απομείνει
και δεν μπορούσες να γράψεις.
Είχε μια ξύλινη θήκη που το έβαζε και το χρησιμοποιούσε μέχρι τελικής εξαφάνισης
της μύτης.
Δεν μπορούσε ο καθένας να αγοράζει καινούργια σχολική τσάντα και μάλιστα
δερμάτινη.
Όπως και τα ρούχα έτσι και τα σχολικά άλλαζαν χέρια στην γειτονιά…
Η μυρουδιά της τσάντας ήταν χαρακτηριστική …
Από μέσα διάβαζες χρονολογίες και ονόματα παιδιών που την κράτησαν…
Στις μεγαλύτερες τάξεις του γυμνασίου
εκείνης της εποχής η σχολική τσάντα ήταν ντεμοντέ..
Η μόδα ήταν το λαστιχένιο λουρί που έδεναν τα βιβλία και τα κρατούσαν αναμάσχαλα.
Πώς θα την έκανες κοπάνα με την τσάντα για τα ποδοσφαιράκια ή για το άλσος…
Και είχες δίκιο γιατί ο εντεταλμένος καθηγητής για τους κοπανατζήδες έκανε
ντου στα στέκια της κοπάνας και μάζευε τις τσάντες ως αποδεικτικά στοιχεία.
Την επομένη ημέρα έπρεπε να την παραλάβεις από το γραφείο του γυμνασιάρχη.
Στην τσάντα έβαζαν και το κολατσιό για το διάλειμμα …
Υπήρχαν όμως και μαθητές που είχαν για γούρι την παλιά τους σχολική τσάντα
και δεν τους ένοιαζαν τα σχόλια.
Ήταν όμως οργανωμένοι με όλη την απαραίτητη γραφική ύλη κ.λ.π.
Οι υπόλοιποι για τρίγωνο…διαβήτη…μοιρογνωμόνιο πήγαιναν σε αυτούς που κορόϊδευαν.
Σχολικές τσάντες στα πρώτα σχολικά χρόνια μετά τον εμφύλιο κυκλοφορούσαν
και “μοντέρνες”αυτοσχέδιες.
Χρυσοχέρες οι ηλικιωμένες στις αυλές τις έραβαν από χοντρό πανί κάτι σαν καραβόπανο έργα τέχνης για τότε και φυσικά οικονομική λύση.
Οι “τυχεροί”που οι μανάδες τους έκαναν μεροκάματα σε αρχοντόσπιτα που οι ιδιοκτήτες τους είχαν παιδιά κάθε χρόνο πήγαιναν με διαφορετική τσάντα στο σχολείο.
Γενικά τα σχολικά είδη ήταν τα αγαπημένα των παιδιών…
Το τετράδιο το μολύβι το έπαιρναν από τον ψιλικατζή…δεν ήταν εύκολη μαζική αγορά.
Τελείωνε το τετράδιο αγόραζες άλλο….
Το μολύβι το έφτανες με την χρήση και το ξύσιμο μέχρι το τέλος και θυμάμαι
τον παππού που έλεγε μην πετάς το απολειφάδι δηλαδή αυτό που είχε απομείνει
και δεν μπορούσες να γράψεις.
Είχε μια ξύλινη θήκη που το έβαζε και το χρησιμοποιούσε μέχρι τελικής εξαφάνισης
της μύτης.