Πρέπει διαρκώς ο νους μας -χωρίς περισπασμό- να χρονίζει στην αγάπη και μνήμη του Θεού, με την ευχή.
Απ’ αυτά γεννιούνται η προς τον πλησίον αγάπη, η απλότητα, η πραότητα, η ταπείνωση, η ακεραιότητα, η αγαθότητα και η προσευχή.
Ο διάβολος αγωνίζεται να απομακρύνει το νου μας από τη μνήμη του Θεού, το φόβο και την αγάπη Του, με λογής- λογής γήινα δολώματα.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι αρετές είναι δεμένες μεταξύ τους αποτελώντας μία ιερή αλυσίδα..
Έτσι η προσευχή ξεκινάει από την αγάπη. Η αγάπη από τη χαρά. Η χαρά από την πραότητα.
Η πραότητα από την ταπεινοφροσύνη. Η ταπεινοφροσύνη από τη διακονία.
Η διακονία από την ελπίδα. Η ελπίδα από την πίστη.
Η πίστη από την υπακοή. Η υπακοή από την απλότητα.
Επίσης και οι κακίες είναι αλυσίδα μεταξύ τους.
Το μίσος από το θυμό .Ο θυμός από την υπερηφάνεια.
Η υπερηφάνεια από την κενοδοξία. Η κενοδοξία από την απιστία.
Η απιστία από την σκληροκαρδία. Η σκληροκαρδία από την αμέλεια.
Η αμέλεια από τη χαύνωση. Η χαύνωση από την ολιγωρία.
Η ολιγωρία από την ακηδία (αφροντισιά). Η ακηδία από την ανυπομονησία.
Και τέλος η ανυπομονησία από την φιληδονία.
Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος
