Αν προηγουμένως ασκηθούμε στην ταπεινοφροσύνη που ο Κύριος δίδαξε και με τα λόγια και με τα έργα. Με τα λόγια είπε: Όποιος θέλει να είναι ο πρώτος θα πρέπει να γίνει ο τελευταίος απ’ όλους>>,( Μαρκ.9,35). Αλλά και έμπρακτα δίδαξε την πραότητα, όταν ήρεμα ανέχθηκε το ράπισμα του δούλου. Ο Δεσπότης και Δημιουργός τ’ ουρανού και της γης, Αυτός που προσκυνείται απ’ ολόκληρη την ορατή και αόρατη κτίση, Αυτός που συγκρατεί το σύμπαν με τη δύναμη του λόγου Του (Εβρ. 1,3), δεν επιτρέπει ν’ ανοίξει η γη και να καταπιεί ζωντανό τον ασεβή δόλο ούτε τον στέλνει στον άδη, αλλά τον νουθετεί και τον διδάσκει: Αν είπα κάτι κακό, πες ποιο ήταν αυτό, αν όμως μίλησα σωστά, γιατί με χτυπάς; ( Ιω 18,23).
Πάψε να οργίζεσαι και άφησέ το θυμό σου (Ψαλμ 36,8), ώστε να γλιτώσεις την οργή που εκδηλώνεται από τον ουρανό, για να τιμωρήσει κάθε ασέβεια και αδικία των ανθρώπων (Ρωμ. 1,18). Αν με τη σύνεση μπορέσεις να κόψεις την πικρή ρίζα του θυμού, θα ξεριζώσεις μαζί της πολλά άλλα πάθη. Γιατί η δολιότητα, η υποψία, η θράσυτητα, η απιστία, η κακοήθεια, η επιβουλή και όλα τα συγγενικά πάθη είναι γεννήματα αυτής της κακίας.
Ας μην κρύβουμε μέσα μας ένα τόσο μεγάλο κακό. Είναι αρρώστια της ψυχής, σκοτείνιασμα του νου, αποξένωση από το Θεό, αιτία φιλονικίας, αφορμή συμφοράς, πονηρό δαιμόνιο που κυριαρχεί στην ψυχή και αποκλείει την είσοδο του Αγίου Πνεύματος. Γιατί όπου είναι έχθρες, φιλονικίες, θυμοί, φατρίες, διαμάχες, που διαρκώς ταράζουν την ψυχική γαλήνη, εκεί το πνεύμα της πραότητος δεν αναπαύεται.
Μέγας Βασίλειος
