Όπως ακριβώς από τους πόνους της γέννας γεννάται καρπός, ο οποίος προκαλεί χαράν στην μητέρα, έτσι και από τον κόπον γεννάται στην ψυχή του αγωνιζόμενου (πιστού) η γνώση των μυστηρίων του Θεού. Στους αισχρούς Και φιλήδονους όμως ο σωματικός κόπος γεννά ως καρπό την εκτροπήν. Χωρίς την καθαρότητα του νου η μήτρα (ψυχή) παραμένει άτεκνος και οι μαστοί κατάξηροι. Νους χωρίς καθαρότητα δεν μπορεί να πλησιάσει προς τη γνώση του Θεού. Τότε και το σώμα γίνεται κατάκοπον, χωρίς όμως να κατορθώσει τίποτα. Μετά από κάθε άνεσή θα επακολουθήσει ταλαιπωρία. Και κάθε ταλαιπωρία για τον Θεόν τη συνοδεύει άνεση. Λαμπρυνε, αδελφέ, το κάλλος της ψυχή σου με δάκρυα και νηστείες και την υπόλοιπη κακουχία. Διότι θλίψις, που γίνεται για τον Θεόν, είναι καλύτερη από μεγάλον έργον, που συντελείται χωρίς στεναχώρια. Διότι η θεληματική θλίψη είναι κριτήριο ανατολής ανόθευτου αγάπης, ενώ το έργο της αναπαύσεως προέρχεται από πώρωση συνειδήσεως. Γι’ αυτό και οι Άγιοι εδοκιμάστηκαν στις θλίψεις και όχι στην άνεσιν. Η πνευματική εργασία, που γίνεται χωρίς κόπο, είναι η αρετή των κοσμικών, που κάνουν ελεημοσύνες, για να επιδειχθούν στους άλλους και έτσι δεν κερδίζουν τίποτε για τον εαυτό τους…
από τον Άγιον Ισαάκ τον Σύρο
