Μια συνεχή μουρμούρα, ένα παραμιλητό που όχι μόνο δεν μας προσφέρει επικοινωνία με τον Θεό αλλά μας αποκόπτει από κάθε τι εκτός από το εγώ μας.
Λέμε ότι προσευχόμαστε αλλά δεν μιλάμε στον Θεό. Συζητάμε με τον εαυτούλη μας. Εκθέτουμε τους προβληματισμούς μας και έπειτα προσπαθούμε να βρούμε λύσεις, απαντήσεις.
Καταστρώνουμε τα σχέδιά μας αφήνοντας τον Θεό απ’ έξω. Κατ΄άλλα κρατάμε στο χεράκι μας κάποιο κομποσχοίνι.
————————————-
Μα που είναι ο Θεός; Που είναι ο Θεός στην προσευχή μας; Που είναι αυτή η παραίτηση από το δικό μας σκεπτικό και η παράδοσή μας στο θέλημά Του;
Τον επικαλούμαστε να μας φωτίσει; ή Τον επικαλούμαστε να φωτίσει τους άλλους για να γίνουν όπως εμείς ή για να μας βοηθήσουν στα σχέδιά μας;
Δεν προσεύχονται στον Θεό να φωτιστούν οι ίδιοι ώστε να καταλάβουν τα παιδιά τους, ώστε να αποκτήσουν διάκριση, συγκατάβαση, συγχωρετικότητα κτλ.
Προσεύχονται να αλλάξουν, να “φωτιστούν” τα παιδιά τους.
Το ίδιο συμβαίνει με τον/την σύζυγο, με το αφεντικό μας, με τον υπάλληλό μας, με τον φίλο μας.
————————————-
Στην προσευχή καλούμαστε να αφήσουμε το σκεπτικό μας, τα όνειρά μας, τις φαντασιώσεις μας, τα θέλω μας, τις εμπαθείς επιθυμίες μας, το δίκιο μας και πλέον να ανοίξουμε στην καρδιά μας στον Θεό.
Να αφήσουμε τον Θεό να μας μιλήσει και να Του μιλήσουμε. Χωρίς να μουρμουρητά και κυκλοθυμικά επεισόδια. Δεν είναι η προσευχή μια επίθεση προς τον Θεό αλλά μια κίνηση συγχώρεσης με τον Θεό και κατ’ επέκταση με όλη την Κτίση.
————————————-
Εάν δεν αποκτήσουμε ταπείνωση πάντοτε θα σκεφτόμαστε λάθος, οι λογισμοί μας θα είναι αντίχριστοι, κοσμικοί, εμπαθείς και όχι όπως θέλει ο Χριστός.
Χωρίς ταπεινό φρόνημα πάντα θα διεκδικούμε, ειδικά στην προσευχή μας.
Χωρίς ταπεινό φρόνημα πάντα θα κάνουμε υποδείξεις και παρατηρήσεις πώς θα διορθωθούν τα πράγματα, ειδικά στην προσευχή μας. Και ο Θεός πουθενά.
————————————-
Γι’ αυτό είπαμε και στην αρχή ότι σχεδόν όλες τις φορές που καθόμαστε να προσευχηθούμε η πράξη μας αυτή μοιάζει πιο πολύ με ένα παραμιλητό, ένας μονόλογος ενός κυκλοθυμικού και ιδιότροπου ανθρώπου που δεν βγαίνει με τίποτα από το δικό του, παρά με προσευχή.
————————————-
Γι’αυτό και οι μοναχοί προσεύχονται μέσα στην ασφάλεια των λόγων “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό”. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο να πούμε.
Εμείς όμως δεν θέλουμε έλεος και ούτε φυσικά αναγνωρίζουμε ότι είμαστε αμαρτωλοί. Το μόνο που θέλουμε είναι την λύση στα προβλήματά μας και την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων μας.
Μα αυτό δεν είναι προσευχή. Αυτό μοιάζει με μια απίστευτη κρεβατομουρμούρα που το μόνο που καταφέρνει είναι να διώχνει τον άλλον (τον Θεό) και συγχρόνως φανερώνει την ανισορροπία μας (ψυχική και πνευματική).
