Κάνει λόγο γι’ αυτά τα “σκοτεινά τείχη” ο θαυμάσιος Άγιος Ησαΐας με τα εξής:
Εάν ο άνθρωπος δεν εγκαταλείψει πάσα κοσμική εργασία δεν είναι δυνατόν να λατρεύσει τον Θεόν.
Διότι πραγματική λατρεία του Θεού είναι το να μη έχουμε, κατά την ώρα της προσευχής, στο νου μας τίποτε ξένο προς τον σκοπό και την καθαρότητα της προσευχής, και να ασχολούμεθα με αυτό.
[sc name=”agioreitiko-thymiama” ][/sc]
Δηλαδή να μη έχουμε στο νου μας ούτε ηδονή, ούτε κακία, ούτε μίσος, ούτε φθόνο (ζήλο πονηρό), ούτε φανταστική εικόνα, ούτε φροντίδα για πράγματα του αιώνος τούτου, του παρερχομένου. Αυτά όλα είναι σκοτεινά τείχη, που φυλακίζουν την ταλαίπωρη ψυχή και την εμποδίζουν στον αέρα και δεν την αφήνουν να συναντήσει τον Θεόν, ώστε μυστικως και κρυφίως να ευλογήσει Αυτόν, και να προσευχηθεί προς Αυτόν με αγνότητα, με θείο φωτισμόν, με γλυκιά καρδιά και να δοκιμάσει την πνευματική ηδονή της αγάπης και του θείου έρωτος.
Διότι όσο η ψυχή μέριμνα και φροντίζει για τα σωματικά και κοσμικά ζητήματα, νεκρώνεται ο νους και, ως εκ τούτου, τα εντός του ανθρώπου πάθη ενεργούν χωρίς έλεγχον. Εφ’ όσον όμως η ψυχή εγκαταλείψει την πνευματοκτόνον μέριμνα των εξωτερικών υποθέσεων, τότε χαίρεται ο νους και στέκει σταθερός και αμετακίνητος (ανυψούμενος προς τον Θεόν).