Της Αναλήψεως. Περιοδία και πάλι. Δόξα τω Θεώ! “Στο χωριό τιμούν την Ανάληψη του Κυρίου”: μου λέγει με έμφαση ο οδηγός. “Τι όμορφα! Σε τι κατάσταση είναι ο Ναός;”: απάντησα περιμένοντας αναμενόμενες αποκρίσεις. “Δεν υπάρχει Ναός, παρά μόνο κατ’ οίκον εκκλησίες”. Να μια φράση του συρμού που μόλις απέκτησε κυριολεκτική σημασία.
Όταν η απορία ανέτειλε στο πρόσωπό μου, ο οδηγός μου πρότεινε να πάμε κάπου αλλού. “Προς Θεού, εκεί θα πάμε! Ειδοποιήστε το δάσκαλο.” Μέσα σε δύο ώρες η μονόχωρη αίθουσα έγινε θυσιαστήριο. Τραπέζια, εικόνες από τα σπίτια, θυμιατό στο καρφί που κρατά τον αρχαίο μαυροπίνακα στον τοίχο και το σήμα του Σταύρου με κιμωλία καμωμένο. Ποιός είπε ότι το Άγιο Πνεύμα δεν κατέρχεται απανταχού της γης; Εγώ θα έπαιρνα όρκο ότι ριπίσματα αγγέλων έσπρωχναν τη λευκή πούδρα του πίνακα, και το εκκλησίασμα, ως μαθητές, ψιθύριζε την ευχή ως την άλφα-βήτα.
Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης
