Πως γέμισε θλίψη το αθάνατο γένος;
Φωνές δεν ακούεις παιδιών στις αυλές
Δεν βλέπεις τα βρέφη σε μάννας αγκάλη
σημεία ελπίδας, αγάπης, χαράς.
Οι σκέψεις λιμνάζουν χωρίς καρτερία.
Θολώνει το πνεύμα, λυγίζει η καρδιά.
Τα βήματα λίγα. Κυρτώνει το σώμα.
Τα μάτια με δάκρυα σκυμμένα στο χώμα,
στον φόβο, στη θλίψη, στον πόνο, στη φτώχια
παντού μοιρολόγι, παντού καταχνιά.
Δεν βλέπουν τον ήλιο ψηλά να φωτίζη.
Δεν βλέπουν τις δάφνες και τις πασχαλιές
τις πέτρες που λάμπουν στη δόξα λουσμένες
τ’ αγέρι που φέρνει της νίκης φτερά.
Το κύμα που λέει παντού Σαλαμίνα
φωνάζει Κανάρη, υμνεί λεβεντιά.
Τους κάμπους με αίμα ηρώων βαμμένους
γεμάτους λουλούδια, τραγούδια χαράς.
Τους τάφους αγίων που βγαίνει άγιο μύρο.
Ελιές που γεμίζουν κλαδιά λευτεριάς.
Κορυφές σκεπασμένες με δάφνης στεφάνια
Ποτάμια σοφίας, πηγές ομορφιάς
που αλλάξαν την όψη του κόσμου για πάντα
φωτίζουν την σκέψη, δονούν την καρδιά.
Ας φύγουν τα μάτια για πάντα απ’ το χώμα
να ισιώση το σώμα, να βλέπη ψηλά
Ο Ήλιος της Δόξας τα ουράνια φωτίζει
Σταυρός στολισμένος με δάφνης κλαδιά.
Σταύρος Ι.Μπαλογιάννης
Από την συλλογή “Λίγες λέξεις προ της σιωπής”