Τα χρόνια κυλούν κι εγώ σε βλέπω να μεγαλώνεις.
Κι εγώ τρέχω, τρέχω…
Να προλάβω τι;
Να μη χάσω τι;
Ποιος με κυνηγάει ή καλύτερα ποιος με βάζει σ’ αυτό το κυνήγι;
Τι πιο ωραίο να μπορώ να σε παρακολουθώ σε κάθε στάδιο της ζωής σου και να σε γνωρίζω καλύτερα από κανέναν άλλο;
Τι πιο όμορφο να γνωρίζω τις σκέψεις σου, τις ανησυχίες σου, τους φόβου σου, τι σε τρομάζει, τι σου αρέσει, τι λαχταρά η καρδούλα σου;
Τι πιο σημαντικό σ’ αυτή τη ζωή για μένα που είμαι η μητέρα σου να είμαι πραγματικά ο πιο κοντινός σου άνθρωπος;
Για πιο άλλο λόγο ο Θεός σε έφερε κοντά μου;
Για να προσπαθώ να σε μοιράζομαι με ανθρώπους οι οποίοι θα σου μεταδώσουν μόνο γνώσεις;
Ή για να σου μεταδώσω εγώ πρώτα με τη ζωή μου και μετά με τα λόγια μου τη μεγάλη αγάπη για το Σωτήρα μας;
Μερικές φορές νιώθω τόσο ανήμπορη στο να μπορέσω να πετύχω αυτά που θα ήθελα να σου προσφέρω. όμως ο πόθος μου είναι ένας:
Μεγαλώνοντας να σε καμαρώνω, να σκιρτάει η καρδιά μου όταν σε βλέπω, να σε βλέπω όμως πάντα να βαδίζεις στα ίχνη Του.
Τότε μόνο θα μπορώ να φύγω απ’ αυτή τη ζωή ησυχασμένη…