Το ηρωικό γένος των Ελλήνων δόξασε τη Ρωμανία. Η μνήμη του Παραδείσου που έγινε Πολιτεία
Όταν οι τελευταίοι λίθοι των τειχών της Κωνσταντινουπόλεως έσπασαν από τα οθωμανικά κανόνια, δεν κατέρρευσε απλώς μια πόλη. Έπεσε ένας κόσμος ολόκληρος — αλλά έπεσε όρθιος, με το σπαθί στο χέρι και τον σταυρό στην καρδιά. Το Βυζάντιο δεν καταλύθηκε· θυσιάστηκε. Κι όπως κάθε αληθινός ήρωας, ακολούθησε το πεπρωμένο του μέχρι τέλους, για να γίνει αθάνατο.
Το ηρωικό γένος των Ελλήνων δόξασε τη Ρωμανία
Οι Έλληνες του Βυζαντίου δεν ήταν ένας απλός λαός. Ήταν το εκλεκτό γένος που ανέλαβε να δώσει πνοή στον ελληνικό λόγο, την ρωμαϊκή διοίκηση και την χριστιανική αλήθεια. Ήταν αυτοί που ένωσαν την σοφία των Ελλήνων, την ευταξία των Ρωμαίων και το φως του Χριστού, δημιουργώντας ένα πολιτισμικό και πνευματικό θαύμα: τη Ρωμανία, το γνωστό μας Βυζάντιο.
Για 1123 χρόνια, από το 330 μ.Χ. έως το 1453, η ανθρωπότητα είχε μπροστά της ένα κόσμημα. Ένα κράτος που δεν βασίστηκε στην ύλη, αλλά στο πνεύμα· που δεν καθοδηγήθηκε από την εξουσιομανία, αλλά από την έννοια του βασιλέως ως εικόνας Χριστού.
Το απαύγασμα του ανθρώπινου πολιτισμού
Η Κωνσταντινούπολη υπήρξε η μεγαλύτερη μορφή κρατικής και κοινωνικής οργάνωσης που γνώρισε η ιστορία. Μια Αυτοκρατορία όπου το Δίκαιο ήταν ιερό, η μουσική θεία, η τέχνη δοξολογική και η επιστήμη σύμμαχος της πίστης. Εκεί, ο λαός δεν ήταν υπήκοος· ήταν μέλος του σώματος του Χριστού. Η κοινωνία, όχι μηχανή αλλά λειτουργία. Και η Πόλη, όχι διοικητικό κέντρο, αλλά ανάκτορο του Ουρανού επί της γης.
Το Βυζάντιο πλησίασε όσο καμία άλλη πολιτεία το θείο πρότυπο. Ο αυτοκράτορας λειτουργούσε ως φύλακας της Ορθοδοξίας, ο λαός νήστευε και αγρυπνούσε, οι Άγιοι ήταν παρόντες στην καθημερινότητα, και η ιστορία έμοιαζε περισσότερο με ευαγγελική συνέχεια, παρά με ανθρώπινη αφήγηση.
Έλαμψε και φώτισε την ανθρωπότητα
Το Βυζάντιο ήταν λίκνο πολιτισμού, αλλά και αποστολικό φως. Από τα Βαλκάνια ως τη Ρωσία, από την Αρμενία ως τη Γεωργία, η Ορθόδοξη Ρωμανία έστελνε φλόγες πνευματικές, ιδρύοντας Εκκλησίες, σχολές, μοναστήρια, γλώσσες, γραφές, ύμνους, εικόνες. Η παρουσία του ήταν μαγνητική, η επίδρασή του διαχρονική.
Και ακόμα κι όταν έπεσε, δεν έσβησε. Οι απόηχοι του ακόμα συγκλονίζουν. Οι εικόνες του, οι ύμνοι του, τα πατερικά του κείμενα, τα οράματά του για δικαιοσύνη και αγιότητα συγκινούν και σήμερα ψυχές σε όλο τον κόσμο.
Ένα μέλλον που νοσταλγούμε
Σήμερα, μέσα στη σύγχυση των εθνών και την πνευματική ένδεια των καιρών μας, στρεφόμαστε πίσω — όχι μόνο με δέος, αλλά με νοσταλγία. Το Βυζάντιο δεν είναι παρελθόν. Είναι προφητικό αρχέτυπο. Είναι η μνήμη του Παραδείσου που έγινε Πολιτεία. Είναι το μέλλον που λαχταρούμε: ένας κόσμος με ιερότητα, με κοινωνική συνοχή, με προσανατολισμό όχι στην ύλη αλλά στη σωτηρία.
Κι έτσι, η Ρωμανία έγινε μύθος — αλλά όχι ψεύτικος. Έγινε το αθάνατο παράδειγμα. Ένας ήλιος που δύει για να ανατείλει ξανά, στις καρδιές όσων ονειρεύονται την Ανάσταση όχι μόνο των σωμάτων, αλλά και των λαών.
Το Βυζάντιο δεν πέθανε. Μπήκε στη σφαίρα του αιώνιου. Γιατί οι ήρωες δεν χάνονται. Γίνονται οδηγοί.
Ρωμιοί της Πόλης
romioitispolis.gr