«Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, κατά τη λειτουργία της Θείας Λειτουργίας, είχα το πρώτο μου όραμα. Και έτσι ήταν. Τότε άρχισε η έλξη προς τη Δύση και αντίστοιχα εξαφανίζονταν τα χαρακτηριστικά των Σλάβων: απλότητα, φιλοξενία, έλλειψη απληστίας για χρήματα. Η απληστία για το χρήμα (αγάπη για το ασήμι), επιπλέον, τοποθετείται στην κορυφή της γωνίας της νέας αντίληψης του κόσμου: τα χρήματα και τα πράγματα είναι πάνω από την ηθική, την πνευματικότητα. Το πιο τρομερό που συνέβη είναι ότι ο τρόπος ζωής των ανθρώπων που αυτοαποκαλούνται Ορθόδοξοι, συχνά ανάμεσα σε αυτούς που ακολουθούν με ζήλο τα εκκλησιαστικά διατάγματα, γίνεται σαν των ειδωλολατρών γύρω τους! Η ίδια έλλειψη σεμνότητας στην καθημερινότητα, οι ίδιες τάσεις για καριέρα, για κατάληψη υψηλής θέσης στην κοινωνία.
Για τα παιδιά από θρησκευτικές οικογένειες, η είσοδος στις τάξεις των πρωτοπόρων, της Comsomol, του κόμματος δεν είναι πλέον βασανιστική. Και η δικαίωση είναι προ των πυλών: «μα πώς να το κάνουμε χωρίς αυτό, απλώς δεν ζούμε στην έρημο, αλλά ανάμεσα σε ανθρώπους. Και μετά, όταν πρόκειται για την αμαρτία και προσπαθείς να καταλάβεις, όλα είναι αμαρτία, οπότε θα πάμε να μετανοήσουμε». Μια τέτοια ανάλαφρη στάση προκάλεσε μεγάλη ανησυχία για την ίδια τη δυνατότητα της σωτηρίας.
Ξαναδιάβαζα το Ευαγγέλιο, ειδικά τις περικοπές για τους έσχατους καιρούς, Αποκάλυψη: δεν με αφήνεις ήσυχο το ερώτημα για την έρημο στην οποία πρέπει να φύγουν οι άνθρωποι. Και ιδού, βλέπω ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων να ταξιδεύουν. Κάποιοι δεν φαίνονται καν να περπατούν, κάποιοι σέρνονται, άλλοι τρέχουν κάποιοι βλάπτουν τους ανθρώπους, αλλά εξίσου αυτή η κίνηση τους τραβάει μπροστά σαν ποτάμι. Είναι όλοι πολύ διαφορετικοί, είτε λαϊκοί είτε κληρικοί, στρατιωτικοί, πολιτικοί, όλοι, όλοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι απλώς προχωρούν και μόνο κάποιοι προχωρούν ήσυχα. Στο πέρασμά τους υπάρχει ένα φοβερό χάσμα, το χάσμα που οδηγεί στην κόλαση. Φαίνεται ότι όλοι πρέπει να πέσουν σε αυτό, αλλά όχι. Πολλοί άνθρωποι, είναι αλήθεια, καταρρέουν. Βλέπω πώς μερικούς ανθρώπους τους τραβάνε εκεί τα αυτοκίνητα, άλλους οι απολαύσεις, άλλους από τα χρήματα, άλλους από τα ακριβά ρούχα. Κάποιοι, όμως, διασχίζουν ήρεμα αυτό το χάσμα. Μερικοί άνθρωποι δεν το κάννουν καταρρέουν αλλά αφήνουν τον εαυτό του στην άβυσσο – οι φωτεινοί άνθρωποι τον βοηθούν, τους υποστηρίζουν.
Δεν πέφτουν μόνο οι πλούσιοι, αλλά και άνθρωποι που προφανώς δεν έχουν ποιος ξέρει τι μεγάλο πλούτο. Αλλά όλοι έχουν ένα είδωλο – τον κοσμικό πόθο. Ήταν απαίσιο. Από το χάσμα δεν ακούγονταν στεναγμοί, αλλά το ουρλιαχτό των εγκλωβισμένων εκεί, και υπήρχε μια δυσοσμία. Δεν ήταν απλώς μια μυρωδιά, όχι. Όπως δεν μπορεί να περιγραφεί η καλή μυρωδιά, όχι η μυρωδιά των λουλουδιών ή του χόρτου, αλλά η μυρωδιά της χάρης που έδωσε ο Θεός, που σκορπίζουν τα λείψανα, οι θαυματουργές εικόνες. Η δυσωδία της κόλασης δεν είναι απλά μια άσχημη μυρωδιά, σαν τη μυρωδιά της μπαρούτης, αλλά η αίσθηση φρίκης και αδυναμίας επιστροφής, με μια λέξη – κόλαση. Και εδώ είναι μια έρημος. Εκεί οι ερημίτες δελεάζονταν από τον διάβολο προσπαθώντας να ξυπνήσει μέσα τους το πάθος της αγωνίας, του σαρκικού πόθου, της θλίψης. Πολλοί έπεφταν, πολλοί. Την ίδια στιγμή,πόσοι άρχοντες και πόσοι δυνατοί άνθρωποι αυτού του κόσμου σώθηκαν, και όχι μόνο σώθηκαν, αλλά και δόξασαν η Εκκλησία, μαζί με τους αγίους: είχαν τα πάντα, αλλά η καρδιά τους δεν ανήκε στη φθορά αυτού του κόσμου, αλλά σε τα ουράνια.Η εποχή μας είναι λοιπόν τρομακτική: οι πειρασμοί καραδοκούν σε κάθε βήμα και, τις περισσότερες φορές, είναι από αυτούς που είναι δύσκολο να κατανοηθούν ακόμη και ποσοι άνθρωποι έρχονται σε μένα, μου φαίνεται ότι ενδιαφέρονται όλοι για ένα και το αυτό ερώτημα: πώς να σωθούν, πώς να προχωρήσουν σε αυτήν ή εκείνη την κατάσταση; Αλλά μπορείς να πάρεις μια ευλογία για οποιαδήποτε πράξη κάνεις όχι μόνο κατά τη διάρκεια μιας ημέρας, αλλά ακόμη και ενός μήνα;! Σημαίνει ότι πρέπει να φανταστούμε τους τρόπους του πειρασμού, τις βασικές οδηγίες του. Αλλά είναι αμετάβλητα από τη δημιουργία του κόσμου, γιατί ο διάβολος δεν είναι δημιουργός. Ένα άλλο είναι ότι, κατά τη διάρκεια χιλιάδων ετών, έχει συσσωρεύσει εμπειρία, και τώρα οι προτάσεις του για την ανθρωπότητα να κατέβει κοντά του στην κόλαση έχουν γίνει πολύ πιο πονηρές. Στην ουσία, ο σημερινός κόσμος είναι μια δική του πρόταση. Πρόταση, επειδή δεν μπορεί να σε υποχρεώσει, δεν είναι στη δύναμή του, αλλά να τυλίξεις την αμαρτία σε μια ελκυστική για τον άνθρωπο συσκευασία, αυτό ναι, καλώς ήρθες, οι υπηρέτες του σκότους είναι πάντα στη διάθεσή σου: «Τι θέλεις?”
Μια άλλη διαφορά σήμερα είναι η ταχεία προσέγγιση του αντίχριστου. Πολλοί πνευματικοί λένε ότι έχει ήδη γεννηθεί. Είναι δύσκολο να κρίνουμε για αυτό. Ο εχθρός είναι πονηρός, είναι πονηρός και με αυτούς που τον υπηρετούν. Πολλοί από αυτούς θεωρούσαν τους εαυτούς τους αντίχριστους, ήταν έτσι στην ουσία των αντιλήψεών τους για τον κόσμο, των πράξεών τους, αλλά δεν ήταν αυτός για τον οποίο μίλησε η Εκκλησία. Ίσως γεννήθηκε, ίσως όχι, δεν είναι αυτό το ζητούμενο.
Όταν ο Άγιος Ιγνάτιος (Briancianinov) ρωτήθηκε για τον ερχομό του αντίχριστου απάντησε ότι δεν υπάρχει καθορισμένη ημερομηνία, ότι ο ερχομός του αντίχριστου καθορίζεται από τους ανθρώπους με την κακία τους. Τώρα είναι η ώρα για τις τελευταίες προετοιμασίες για τον ερχομό του. Υπάρχει και η συγκέντρωση της παγκόσμιας δύναμης, δεν θα είναι μόνο ο ηγέτης μιας και μόνο χώρας, αλλά όλου του κόσμου και η «εξημέρωση» της ανθρωπότητας είναι απαραίτητη. Αλλά ακόμη και αυτό είναι αρκετό για να γονατίσει όλη την ανθρωπότητα. Πρέπει να δημιουργηθεί ένα τέτοιο σύστημα ζωής, η παραμικρή παραβίαση του οποίου θα οδηγούσε σε καταστροφικές συνέπειες για την ανθρωπότητα – πείνα, κρύο, καταστροφή. Και αυτό το σύστημα δημιουργείται τώρα. Το πώς θα γίνει αυτό θα το δούμε αργότερα, μετά από μερικά χρόνια».
Το δεύτερο όραμα των τελευταίων καιρών του πατέρα Αντωνίου.(Μέρος I):
Δεν ήταν ο Θεός που εξάλειψε τα Σόδομα και τα Γόμορρα από προσώπου γης, αλλά οι άνθρωποι που αρνήθηκαν την εύνοια του Δημιουργού. Το λέω αυτό γιατί όλες οι κακοτυχίες που συμβαίνουν στη φύση και στον άνθρωπο δεν είναι αποτέλεσμα της οργής του Θεού, γιατί είναι Παντός και Πανάγαθος, αλλά είναι αποτέλεσμα των καταστροφικών ενεργειών της ίδιας της ανθρωπότητας. […]
Πρώτα από όλα, κάθε είδους τεχνολογικές καταστροφές. Το ανθρωπογενές σύστημα ζωής είναι ουσιαστικά σατανικό και επειδή έρχεται σε απόλυτη αντίφαση με τους νόμους του Θεού, θα αρχίσει σιγά σιγά να αυτοκαταστρέφεται. Αεροπλάνα θα πέσουν, πλοία θα βυθιστούν, πυρηνικοί σταθμοί, χημικά εργοστάσια θα εκραγούν. Και όλα αυτά με φόντο τα φυσικά φαινόμενα, που θα συμβούν σε όλη τη γη, αλλά κυρίως στην Αμερική. Τυφώνες πρωτοφανούς ισχύος, σεισμοί, ανελέητες ξηρασίες και αντίστροφα καταρρακτώδεις βροχές, που θα θυμίζουν πλημμύρα. Τα σύγχρονα Σόδομα – Νέα Υόρκη – θα εξαφανιστούν από προσώπου γης. Ακόμα και το Γόμορα – Λος Άντζελες δεν θα μείνουν αλώβητα
Φαίνεται ότι δύσκολα θα βρεθεί ένα μέρος στη γη όπου ο άνθρωπος θα αισθάνεται γαλήνιος, απόλυτα ασφαλής. Ο άνθρωπος θα βρει ειρήνη μόνο με την εμπιστοσύνη στον Θεό, η γη δεν θα μπορεί πλέον να τον προστατεύσει. Οι πόλεις θα πρέπει να υποστούν τις πιο βαριές συνέπειες της απελευθέρωσης της φύσης, επειδή έχουν απομακρυνθεί περισσότερο από αυτήν. Ένας μόνο κατεστραμμένος βαβυλωνιακός πύργος, ένα σύγχρονο σπίτι, μια πολυκατοικία και να πάτε – εκατοντάδες νεκροί χωρίς μετάνοια, χωρίς κοινωνία, εκατοντάδες χαμένες ψυχές. Αυτά τα σπίτια χτισμένα σε ξυλοπόδαρους, που είναι ουσιαστικά βέλη που τρύπησαν τη γη, σαν να πηγαίνουν πέρα, στην κόλαση θα φέρουν μεγάλο θάνατο στους ανθρώπους κάτω από τα ερείπια. Και αυτός που θα μείνει ζωντανός θα ζηλέψει αυτούς που πέθαναν σε μια στιγμή, γιατί η μοίρα του είναι ακόμα πιο τρομερή – θάνατος από πείνα και ασφυξία.
Οι πόλεις θα παρουσιάσουν ένα τρομερό θέαμα, ακόμη και εκείνες που θα γλιτώσουν από την καταστροφή του κεφαλαίου, θα στερηθούν νερό και ηλεκτρισμό, θέρμανση και τρόφιμα. Τεράστια πέτρινα φέρετρα, τόσοι άνθρωποι θα πεθάνουν. Συγκροτήματα κακοποιών θα διαπράττουν αταξίες, ακόμη και τη μέρα. Στις πόλεις θα είναι δύσκολο να μετακινηθείτε, και το βράδυ ο κόσμος θα μαζεύεται σε μεγάλες παρέες, για να προσπαθήσουμε μαζί να φτάσουμε στο ξημέρωμα. Η ανατολή του ηλίου δεν θα αναγγείλει τη χαρά μιας μέρας, αλλά τη λύπη της ανάγκης να ζήσεις και αυτή τη μέρα.
Δεν πρέπει να νομίζετε ότι στο χωριό θα βασιλεύει η γαλήνη και η ευημερία. Δηλητηριασμένα, καμένα από την ξηρασία ή πνιγμένα από τις βροχές, τα χωράφια δεν θα δίνουν πια τους απαραίτητους καρπούς. Θα υπάρξουν πρωτοφανείς πληγές στα βοοειδή και οι άνθρωποι, που δεν θα μπορούν πλέον να τα θάψουν, θα τα αφήσουν να αποσυντεθούν, δηλητηριάζοντας τον αέρα με κάποιο τρομερό μίασμα. Οι χωρικοί θα υποφέρουν από τις επιθέσεις των κατοίκων της πόλης, που αναζητώντας τροφή θα απλωθούν στα χωριά, έτοιμοι να σκοτώσουν τον άνθρωπο για ένα κομμάτι ψωμί! Ναι, για εκείνη τη μπουκιά που τώρα δεν μπορώ να καταπιώ χωρίς μπαχαρικά και σάλτσες, θα χυθεί αίμα.
Ο κανιβαλισμός θα είναι συχνό φαινόμενο. λαμβάνοντας τη σφραγίδα του αντιχρίστου, η ανθρωπότητα θα σβήσει όλα τα ηθικά όρια. Και για τους χωρικούς η νύχτα θα είναι καιρός τρόμου, γιατί είναι νύχτα που θα γίνουν οι πιο σκληρές ληστείες. Αλλά δεν πρέπει μόνο να επιβιώσετε, αλλά και να διατηρήσετε τον πλούτο για δουλειά, διαφορετικά η απειλή της πείνας θα είναι πραγματικότητα. Οι ίδιοι οι άνθρωποι, όπως και στην πόλη, θα κυνηγηθούν. Από τη μια θα φαίνεται σαν να έχουν επιστρέψει οι μέρες πριν από την πλημμύρα. Αλλά όχι. Εκείνη την εποχή, ο λόγος του Θεού επικράτησε σε όλο τον κόσμο: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε». Τώρα, η ίδια η ζωή της ανθρωπότητας, η ουσία της, κατευθύνεται στην άρνηση της χάρης και του έργου του Θεού. Αλλά ούτε αυτό είναι το τέλος…
Πηγή: 𝐶𝑜𝑛𝑣𝑜𝑟𝑏𝑖𝑟𝑟𝑖 𝑑𝑢ℎ𝑜𝑣𝑛𝑖𝑐𝑒𝑠̦𝑡𝑖 𝑠̦𝑖 𝑖̂𝑛𝑣𝑎̆𝑡̦𝑎̆𝑡𝑢𝑟𝑖 𝑎𝑙𝑒 𝑎𝑙𝑒 𝐴𝑙𝑒𝑥𝑎𝑛𝑒𝑟 𝐾𝑟𝑎𝑠𝑛𝑜𝑣