Κάποτε ένας γηραλέος, σοφός και άγιος μητροπολίτης, συζητούσε με άλλους επισκόπους για τα διάφορα χριστιανικά έργα.
-Ποιο νομίζετε, ρώτησε, ότι είναι το πιο απαραίτητο έργο για τη σωτηρία της σημερινής κοινωνίας;
-Να ανοίξωμε σχολεία και να μορφώσωμε τη νεολαία, απήντησε ένας επίσκοπος.
-Όχι, απαντά ο μητροπολίτης.
-Να κτίσωμε εκκλησίες, προσθέτει ένας άλλος.
-Όχι, επιμένει ο μητροπολίτης.
-Να φροντίσωμε για ιερατικές κλήσεις, προσθέτει τρίτος.
-Όχι, όχι, όχι, επαναλαμβάνει ο μητροπολίτης, το σπουδαιότερο έργο και το πιο απαραίτητο στη σημερινή κοινωνία είναι να μορφώσωμε μερικούς πιστούς να έχουν έντονη εσωτερική ζωή, να ζουν με το Χριστό. Αυτοί θα είναι οι στυλοβάται των άλλων έργων, το αλάτι της κοινωνίας, η ψυχή των άλλων ενοριακών έργων.
(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 337-338 )