Η ζωή του όλη ήταν νηστεία, αγρυπνία, προσευχή και ταπείνωση. Είχε πολλά βάσανα, πολλές δοκιμασίες, αλλά τα ξεπερνούσε με καρτερικότητα και ταπείνωση. Ο Θεός όμως τον αντάμειψε με πολλά χαρίσματα. Η δυνατή του προσευχή, η διορατικότητά του, ο καλός του λόγος, η ταπείνωσή του τον καθιέρωσαν στα μάτια των πιστών ως άγιο. Θα μπορούσα να μιλώ μέρες για τον π. Ιωάννη, όμως νιώθω μέσα μου ένα γλυκόπικρο συναίσθημα, που μ’ αναγκάζει να περιοριστώ μόνο για 10 λεπτά και 2-3 περιστατικά που έζησα μαζί του.
Το 1991 όταν στο κτήμα μου την Καλλικράτεια Χαλκιδικής έχτιζα ένα μικρό παρεκκλησάκι προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου και με υπόδειξη του πατρός Ιωάννη μετά από ένα τρομακτικό ατύχημα που είχε ο γιος μου, με άδεια την Μητροπόλεως Κασσανδρείας, κι ενώ ήμουν κοσμικός, έρχεται μαζί με την κόρη του Θεοδώρα αργά το απόγευμα και γονατίζει εδαφιαία μέσα στα τσιμέντα και τους σοβάδες και σταυροκοπιέται κλαίγοντας. Όταν σηκώθηκε δεν είχε ίχνος σκόνης. Η κόρη του τον παρακάλεσε να ευλογήσει κι ένα δωματιάκι που είχα για κατοικία. Αφού το ευλόγησε μου λέει: «Παιδί μου εδώ θα γίνονται πολλά θαύματα!». Η σύζυγός μου από τη λαχτάρα της να πάρει την ευλογία του π. Ιωάννη τράβηξε την πόρτα του δωματίου και κλειστήκαμε έξω. Τα κλειδιά ήταν πίσω από την πόρτα. Της είπα «Δεν πειράζει! Θα σπάσω το τζάμι και θα μπούμε!».
Μια άλλη φορά μας καλεί στο σπίτι της η κυρία Θεοδώρα, που κι εδώ κοντά είμαστε, στη Θεσσαλονίκη, επειδή μας ζήτησε ο πατέρας της. O π. Ιωάννης, πίσω από το αυτί είχε μια μεγάλη μαύρη ελιά και του είπαν ότι ήταν καρκίνος. Με παρακάλεσε να φέρω από το εκκλησάκι της Καλλικράτειας λίγο λάδι από την καντήλα του Αγίου Γεωργίου. Πράγματι, το έφερα και το έδωσα. Την άλλη μέρα το πρωί μας παίρνουν τηλέφωνο να ξαναπάμε. Πράγματι η ελιά είχε εξαφανιστεί. Και ζήτησε να μεταβούμε στην εκκλησία για να ευχαριστήσει τον άγιο που λάτρευε. Ήταν μια κρύα, βροχερή μέρα.
Φτάνοντας στο εκκλησάκι ήμασταν περίπου 10 άτομα. Αρχίσαμε την παράκληση του Αγίου Γεωργίου. Τελειώνοντας μας παρακάλεσε να τον αφήσουμε μόνο του. Οι υπόλοιποι πήγαμε στο δωματιάκι να πιούμε τσάι. Βλέποντας όμως ότι αργεί πήρα μια ομπρέλα και πήγα να τον πάρω. Φτάνοντας στην πόρτα της εκκλησίας τον ακούω να μιλά με κάποιον. Μπαίνοντας τον ρωτώ:
«Θα γίνεις, παιδί μου», μου λέει, «θα γίνεις». Χωρίς άλλη κουβέντα πήγαμε στο δωματιάκι.
Απο την Εισήγηση του πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Παγώνη, Αρχιερατικού Ρεντίνης, στην Ημερίδα που διοργανώθηκε, προς τιμήν του αγιασμένου λευίτη του Κυρίου, πατέρα Ιωάννη Καλαϊδη.