Πού κάνοντας πράξη τό «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις», ἀρνήθηκε νά ὑπακούσει στά βλάσφημα κελεύσματα τῶν ψευτοθεολογούντων ναομάχων τῆς μάσκας, μέ ἀποτέλεσμα νά παυθεῖ ἀπό τόν τοπικό μητροπολίτη. Καί εἰλικρινά δέν τό λέω γιά νά στενοχωρηθοῦμε… Τό πῶς λειτουργεῖ ἄλλωστε ἀφ’ ἑνός ἡ ἐκκλησιαστική ὑποτέλεια στό ἀντίχριστο καθεστώς καί ἡ ἄθλια πλάνη τοῦ ἐπισκοπικοῦ «ἀλάθητου» ἀφ’ ἑτέρου, πού ἔχουν μετατρέψει τό ἐκκλησιαστικό διοικητικό σύστημα ἀπό συνοδικό – ἐπί τῶν ἱερῶν κανόνων – πολίτευμα σέ δυστοπική – εἰς βάρος τῶν ἱερῶν κανόνων – φασιστομοναρχία, τό ἔχουμε ἤδη πρό πολλοῦ ἐμπεδώσει πιά. Ἐπ’ αὐτοῦ λοιπόν ἡ περιπέτεια τοῦ ἱερέα τῆς Λέσβου δέν προσθέτει προφανῶς κάτι καινούργιο. Τό λέω πιό πολύ γιά νά παρηγορηθοῦμε καί νά στηριχθοῦμε, ἀκόμη καί ἐν ἀγαλλιάσει (ὅσο κι ἄν αὐτή ἡ τελευταῖα ρήση δείχνει παράδοξη). Καί ὄχι φυσικά ἐπειδή δέν εἶναι ἀπάνθρωπο καί λυπηρό τό ὅτι τίθεται σέ ἀργία (καί σέ μισθολογική στέρηση) ἕνας πολύτεκνος παπᾶς μέ ἔξι παιδιά. Ἐκεῖνο ὅμως πού ὀφείλει νά μᾶς χαροποιεῖ καί νά μᾶς στηρίζει, εἶναι τό ὅτι μέσα στόν διωγμό πού ζοῦμε καί πού ὁλοένα καί περισσότερο θά κλιμακώνεται, ὑπάρχουν καί ὁμολογητές Χριστοῦ μέ πνεῦμα αὐτοθυσίας καί ἀγωνιστικό φρόνημα. Καί ὅσο θά βγαίνουν τέτοιοι, θά ὑπάρχει καί ἐλπίδα. Δέν τό γνωρίζουμε δηλαδή ὅτι γιά χάρη τῶν ὁλίγων (πού τελικά τότε δέν εὐρέθησαν), δέν θά τά κατέστρεφε ὁ Θεός τά Σόδομα; Ἤ μήπως δέν τό γνωρίζουμε ὅτι τό δέντρο τῆς Ἀνάστασης καί τῆς Λευτεριᾶς ποτίζεται μέ αἷμα μαρτύρων καί ἡρώων καί τρέφεται μέ ἀγῶνες καί θυσίες, πού μπορεῖ νά μή φέρνουν ἄμεσα καρπούς, ἀλλά δημιουργοῦν παρακαταθήκες ἐν οὐρανῷ καί ἐνεργοποιοῦν τούς πνευματικούς νόμους; Ὅσο γιά τόν ὁμολογητή ἱερέα, ὁ Θεός οὔτως ἤ ἄλλως δέν πρόκειται νά τόν ἀφήσει. «Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσι καί εἴπωσι πᾶν πονηρόν ῥῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. Χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθός ὑμῶν πολύς ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Τήν εὐχή του νά ἔχουμε!
