BOMBA-THE SPECTATOR> Γιατί η Γερμανία θα έπαιρνε το μέρος της Ρωσίας σε περίπτωση εισβολής στην Ουκρανία

Ακολουθεί μία συναρπαστική ανάλυση του The Spectator την οποία υπογράφει Wolfgang Münchau και ξεκινάει κάπως έτσι>Αν η Ρωσία επρόκειτο να εισβάλει στην Ουκρανία, θα ταίριαζε η Γερμανία στο πλευρό των Ρώσων;

Για το μεγαλύτερο μέρος της μεταπολεμικής ιστορίας μας, αυτό θα ήταν ένα παράλογο ερώτημα, αλλά τα πράγματα αλλάζουν γρήγορα στην Ευρώπη. Στον απόηχο των πρόσφατων γεγονότων, δεν θα ήταν παράλογο για τον Vladimir Putin να στοιχηματίσει ότι, εάν η ώθηση έρθει σε σύγκρουση, θα μπορούσε να βασιστεί στη γερμανική ουδετερότητα – ή ακόμα και στην υποστήριξη.

Η κρίση στην Ουκρανία συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς, με έως και 100.000 Ρώσους στρατιώτες να συγκεντρώνονται πλέον κοντά στα σύνορά της. Το προφανές ερώτημα είναι: τι θα συνέβαινε αν ο Putin εισέβαλλε; Θα διέλυε την ΕΕ, αποκαλύπτοντας την ενεργειακή της εξάρτηση από τη Ρωσία, θα κατέστρεφε ό,τι έχει απομείνει από τις διατλαντικές σχέσεις και θα ανάγκαζε τη Γερμανία να διαλέξει πλευρά. Οι αξιωματούχοι στο Κίεβο είναι πεπεισμένοι ότι αυτή η επιλογή έχει ήδη γίνει και ότι η Γερμανία συμπράττει ενεργά με τη Ρωσία, όπως μαρτυρεί η κατασκευή του τεράστιου αγωγού Nord Stream 2.

Αυτός ο νέος αγωγός —που κατασκευάστηκε, αλλά δεν έχει ακόμη εγκριθεί— μπορεί να μεταφέρει 150 εκατομμύρια κυβικά λίτρα φυσικού αερίου από τη Ρωσία στη Γερμανία κάθε μέρα. Επιτρέπει επίσης στη Ρωσία να κάνει ό,τι της αρέσει στην Ουκρανία χωρίς να ανησυχεί για τη διακοπή του εφοδιασμού στις αγορές φυσικού αερίου της Ευρώπης. Στο Κίεβο, είναι λογικό ότι η ρωσική απειλή εντάθηκε αμέσως μετά την ολοκλήρωση του αγωγού μήκους 760 μιλίων. Αλλά στη Γερμανία, υπάρχει άρνηση — και καμία αίσθηση κρίσης.

Ο γενικός τόνος στα γερμανικά μέσα ενημέρωσης προκαλεί αμηχανία ότι οι ξένοι ενδιαφέρονται ακόμη και για αυτόν τον αγωγό. Ένας από τους λίγους δημοσιογράφους που έχουν εκφράσει ανησυχίες είναι ο Ελβετός Mathieu von Rohr στο Der Spiegel, ο οποίος υποστηρίζει ότι το κυβερνών Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) έχει ένα «πρόβλημα της Ρωσίας». Αυτός είναι ένας ευγενικός τρόπος να το θέσουμε. Ισχύει περισσότερο ότι μέλη του κόμματος – ο πρώην καγκελάριος Gerhard Schröder, σίγουρα – είναι σταθερά στην Ομάδα Putin.

Η Christine Lambrecht, υπουργός Άμυνας της Γερμανίας, είναι μία από τους αμέτρητους άλλους πολιτικούς του SPD που επιμένουν ότι ο Nord Stream 2 δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική.

Εάν η Ρωσία όντως κινηθεί εναντίον της Ουκρανίας – ή οποιουδήποτε μέλους του ΝΑΤΟ – μια από τις προφανείς μορφές αντιποίνων θα ήταν οικονομικά. Ο αποκλεισμός της Ρωσίας από το σύστημα διεθνών μεταφορών χρημάτων Swift θα ήταν ένα από τα πολύ λίγα αποτελεσματικά εργαλεία που διαθέτει η ΕΕ. Επομένως, ήταν ενδιαφέρον να βλέπεις τον Friedrich Merz, τον πιθανό επόμενο ηγέτη της αντιπολίτευσης της Γερμανικής Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU), να δηλώνει ότι μια τέτοια κίνηση δεν πρέπει να μελετηθεί.

Η συμμαχία εναντίον της Μόσχας με αυτόν τον τρόπο «θα μπορούσε να είναι μια ατομική βόμβα για τις κεφαλαιαγορές αλλά και για τα αγαθά και τις υπηρεσίες», είπε ο Merz. «Θα πρέπει να αφήσουμε τη Swift ανέγγιχτη.» Ο Merz, μπορεί να μην είναι στην εξουσία, αλλά ο Olaf Scholz, ο νέος καγκελάριος της Γερμανίας, μάλλον συμφωνεί μαζί του. Στη γερμανική πολιτική, η μη αναστάτωση της Ρωσίας είναι μια στρατηγική που απολαμβάνει δικομματικής υποστήριξης.

Οι Αμερικανοί είναι επίσης ιδιαίτερα αισιόδοξοι για το θέμα. Η Γερουσία των Η.Π.Α. έχασε πρόσφατα πέντε ψήφους για να χαρίσει έστω και ένα χτύπημα στον καρπό στη Ρωσία για το Nord Stream 2: όσοι ήταν αντίθετοι είπαν ότι κάτι τέτοιο θα έσπασε τους δεσμούς με τη Γερμανία. Έτσι, η Αμερική σιωπά και οι Ευρωπαίοι είναι πιθανό να μπλοκάρουν τυχόν πρόσθετες κυρώσεις που έρχονται σε αντίθεση με τα δικά τους συμφέροντα. Ο Putin δεν έχει τίποτα να φοβηθεί, λοιπόν, τουλάχιστον όσον αφορά τις οικονομικές επιπτώσεις. Αυτό στέλνει ένα μήνυμα: ότι η Δύση (και ειδικότερα η Γερμανία) θεωρεί πλέον την Ουκρανία και τη Λευκορωσία ως μέρος της ρωσικής γεωπολιτικής σφαίρας. Και αν ο Putin εισέβαλλε; Θα ήταν μια «τοπική συνοριακή διαμάχη», όπως το έθεσε ένας Γερμανός διπλωμάτης.

Το ερώτημα που πρέπει να κάνουν οι Ευρωπαίοι είναι ότι, εάν ο Putin αρχίσει να καταβροχθίζει τμήματα της Ουκρανίας, πού θα σταματήσει; Θα κλείσει το χάσμα Suwalki, τα χερσαία σύνορα μεταξύ της Πολωνίας και των κρατών της Βαλτικής; Στο νότο, μπορεί να προσπαθήσει να κόψει μια γέφυρα προς την Υπερδνειστερία, τη ρωσόφωνη ανατολική επαρχία της Μολδαβίας. Αυτό θα απομόνωσε τα κράτη της Βαλτικής από την υπόλοιπη ΕΕ και θα έδινε στη Ρωσία τον απόλυτο έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας.

Εάν η Δύση ήταν σοβαρή για να σταματήσει τον επεκτατισμό του Putin, η Γερμανία θα είχε μια δημόσια συζήτηση για το τι πρόκειται να κάνει. Αντίθετα, ακούμε μόνο ό,τι δεν πρόκειται να συμβεί. Έχουμε μια δημόσια δέσμευση από τον Joe Biden ότι οι ΗΠΑ δεν θα αναπτύξουν, σε καμία περίπτωση, στρατεύματα. Η Γερμανία μας λέει ότι σε καμία περίπτωση δεν θα εξαιρούσε τη Ρωσία από το σύστημα πληρωμών Swift.

Το μήνυμα που στέλνει η Δύση, επομένως – και η Γερμανία ειδικότερα – στη Ρωσία είναι ότι η Ουκρανία και η Λευκορωσία θεωρούνται ήδη μέρος της σφαίρας επιρροής της Ρωσίας. Η Ανατολική Ευρώπη γίνεται για άλλη μια φορά σημαντική πηγή γεωπολιτικής έντασης. Τα ρωσικά στρατεύματα δεν κινούνται μόνο προς τα σύνορα με την Ουκρανία, υπάρχουν επίσης κινήσεις στη Λευκορωσία, αρκετά ομοιόμορφα κατανεμημένες σε όλη τη χώρα.

Η Ρωσία έχει πυρηνικούς πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς σταθμευμένους στο Kaliningrad που μπορούν να φτάσουν στο Βερολίνο, ωστόσο οι Γερμανοί μιλούν τώρα για την απομάκρυνσή τους από την πυρηνική ομπρέλα της Αμερικής.

Είναι μια περίεργη απόφαση. Είναι πραγματικά ο Putin τόσο αξιόπιστος σύμμαχος; Είναι εύκολο να ξεχνάμε ότι η μετά το 1989 η πολιτική τάξη στην Ευρώπη είναι εξαιρετικά εύθραυστη. Η επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη —και η οικονομική απελευθέρωση υψηλής ταχύτητας— ήταν πάντα μια στρατηγική υψηλού κινδύνου. Αφορμή για συστήματα ασταθούς φιλικού καπιταλισμού, που με τη σειρά τους οδήγησαν στην άνοδο των αυταρχικών καθεστώτων. Η Ρωσία έχει πλέον επιβεβαιωθεί εκ νέου ως η κύρια ευρωπαϊκή δύναμη, ένα εκπληκτικό επίτευγμα, δεδομένου του μικρού οικονομικού βάρους της χώρας. Η οικονομία της έχει περίπου το μέγεθος της οικονομίας της Ισπανίας — αλλά καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν κατάφερε να χρησιμοποιήσει τόσο στρατηγική την οικονομική της δύναμη. Η Ρωσία βρίσκεται σε ανοδική πορεία και η τάξη υπό την ηγεσία της Δύσης υποχωρεί.

Εδώ τελειώνει το άρθρο του Spectator. Εμείς από τη μεριά μας θα προσθέσουμε για μία ακόμη φορά το ρόλο της εργαστηριακής πανδημίας στο νέο γεωπολιτικό χάρτη. Ο Ρutin πέρα από αυτά που ανέφερε στο άρθρο του ο Wolfgang Münchau μοιάζει να διαθέτει απτά στοιχεία για την εργαστηριακή φύση του ιού όπως έχουν αφήσει να εννοηθεί κατ΄επανάληψη το τελευταίο διάστημα “περιθωριακές” ρωσικές ιστοσελίδες…

πηγή