Ο Κύριος είναι ο Μόνος που σηκώνει τα βάρη και της μέριμνές μας, όλα τα ασθενήματα και τις φροντίδες, τόσο τις σωματικές όσο και τις πνευματικές. Μπορεί να σηκώνει τα πάντα, διότι είναι παντοδύναμος. Πρέπει να εναποθέτουμε πάνω Του όλα μας τα ασθενήματα και αυτά των πλησίον μας, δια της προσευχής. Αυτός είναι και ο σκοπός της προσεχής. Πρέπει να είμαστε ένα με τον Κύριο και δεν πρέπει να ανησυχούμε για το αύριο, διότι όπως λέει κι Εκείνος, «Ἀρκετόν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς»3. Αυτό μάς διδάσκει να μην ανησυχούμε για το αύριο. Αλλά εμείς το κάνουμε: ανησυχούμε όχι μόνο για το αύριο αλλά κι ακόμα παραπέρα από αυτό, πράγμα ιδιαίτερα αγχωτικό για μας. Είμαστε λογικά όντα, πλασμένα για μία ημέρα άγχους καθε φορά. Κι ωστόσο, εμείς βασανίζουμε τον εαυτό μας πολύ περισσότερο από αυτό και γι᾿ αυτό υποφέρουμε. Δεν κάνουμε υπακοή στον Θεό, ο οποίος μάς λέει να μην βαραίνουμε την καρδιά μας με τροφή και ποτό και με τις μέριμνες του κόσμου τούτου. Βαραίνουμε το σώμα και την ψυχή μας. Η τροφή και το ποτό βαραίνουν το σώμα, όταν τρώμε και πίνουμε περισσότερο απ᾿ όσο χρειαζόμαστε. Τα σώματά μας πρέπει να εργάζονται σκληρά για να χωνεύουν όλη αυτή την τροφή, και έτσι επιβαρύνονται. Κι αν εμείς επιβαρύνουμε επίσης τον εαυτό μας με λογισμούς, το άγχος μας διπλασιάζεται και το ίδιο κάνουν και τα βάσανά μας. Γι᾿ αυτό και πρέπει πάντοτε να προσευχόμαστε.
