Ἂν ἐπιθυμοῦμε ν’ ἀποκτήσουμε τέλεια πραότητα καὶ νὰ πετύχουμε τὸ μακαρισμὸ τοῦ Κυρίου (Ματθ. 5:5), ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν ἐξωτερικὴ ἐκδήλωση τῆς ὀργῆς ὀφείλουμε ν’ ἀπαλλαγοῦμε, ἀλλὰ καὶ ἀπ’ αὐτὴν ἀκόμα τὴν ταραχὴ τῆς διάνοιας.
Γιατί δὲν ὠφελεῖ τόσο πολὺ τὸ νὰ συγκρατοῦμε τὸ στόμα μας στὸν καιρὸ τοῦ θυμού, γιὰ νὰ μὴ λέει λόγια μανιασμένα, ὅσο τὸ νὰ καθαρίζουμε τὴν καρδιά μας ἀπὸ τὴ μνησικακία καὶ νὰ μὴ στριφογυρίζουμε μέσα στὸ μυαλό μας πονηροὺς λογισμοὺς ἐναντίον τοῦ ἀδελφοί).
Γιατί ἡ εὐαγγελικὴ διδασκαλία παραγγέλλει νὰ κόβουμε τὶς ρίζες τῶν ἁμαρτημάτων παρὰ τοὺς καρπούς.
“Ὅταν λ.χ. κοπεῖ ἡ ρίζα τοῦ θύμου ἀπὸ τὴν καρδιά, οὔτε τὸ μίσος οὔτε ὁ φθόνος θὰ μπορέσουν νὰ προχωρήσουν σὲ πράξεις.
“Ἄλλωστε, ὁποῖος μισεῖ τὸν ἀδελφό του ἔχει χαρακτηρισθεῖ ὡς ἀνθρωποκτόνος (Α’ Ἴω. 3:15), ἐπειδὴ τὸν σκοτώνει (νοερά) μὲ τὴ διάθεση τοῦ μίσους, ποὺ διατηρεῖ στὴ διάνοιά του• αὐτοῦ τὸ αἷμα δὲν τὸ βλέπουν οἱ ἄνθρωποι, ἀφοῦ δὲν χύθηκε μὲ (χτύπημα ἀπό) ξίφος• τὸ ὅτι σκοτώθηκε ὅμως μὲ τὴν ἐσωτερικὴ προαίρεση τῆς καρδιᾶς, τὸ βλέπει ὁ Θεός, ὁ Ὅποιος ὄχι μόνο γιὰ τὶς πράξεις, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς λογισμοὺς καὶ γιὰ τὶς προαιρέσεις ἀποδίδει (στὸν καθένα) ἢ στεφάνια ἢ τιμωρίες, καθὼς διακηρύσσει ὁ “Ἴδιος μὲ τὸ στόμα τοῦ προφήτη: «Ἐγὼ ἔρχομαι ἄνταποδουναι τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων καὶ τοὺς λογισμοὺς καὶ τὰ ἐνθυμήματα αὐτῶν» (πρβλ. Σοφ. Σείρ. 35:22).
Αὐτὸ τὸ μαθαίνουμε καὶ ἀπὸ τὸν ἀπόστολο, ποὺ λέει:
«…μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἢ καὶ ἀπολογούμενων, ἐν ἥμερᾳ ὀτε κρίνει ὁ Θεὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων…». (Ρωμ. 2:15-16).
