Η παρούσα διακήρυξη δημοσιεύτηκε στην “Le Journal du Dimanche”, υπογεγραμμένη από τους δικηγόρους Thibault Mercier και René Boustany, συνιδρυτές του Κύκλου για το Δίκαιο και την Ελευθερία (Circle Droit et Liberté), και από συνολικά διακόσιους δικηγόρους, καθηγητές νομικής και δικαστές. Απαιτούν την άρση του εγκλεισμού και την προστασία της ζωής σε όλες τις πλευρές της.
μετάφραση: ε.ρω.
Διαβάστε τη διακήρυξη:
«Δεν πέρασαν παρά λίγες μέρες από τότε που έλεγαν πως “δεν υπάρχει περίπτωση να επιβληθεί ξανά εγκλεισμός”, και ο Εμμανουέλ Μακρόν ανακοίνωσε τελικά αυτό που πολλοί φοβούνταν: την εφαρμογή ενός νέου, γενικού και υποχρεωτικού εγκλεισμού. Εμείς, δικηγόροι και δικαστές από όλους τους κλάδους και όλες τις περιοχές της Γαλλίας, εξασκώντας την επαγγελματική ελευθερία μας και την ελευθερία της έκφρασης, διακηρύσσουμε την αγανάκτησή μας ενώπιον της αδικίας αυτών των μέτρων. Μετά τον αιφνιδιασμό του πρώτου εγκλεισμού, πιστεύουμε ότι η συναίνεση στην παραβίαση των ελευθεριών μας και του τρόπου ζωής μας δεν είναι ούτε βιώσιμη, ούτε έγκυρη και ότι αυτό το μέτρο θα έχει σημαντικές συνέπειες σε άλλους τομείς της ζωής, συνέπειες πιο επιζήμιες από τον ίδιο τον ιό. Έχοντας σκοπό να υπερασπιστούμε τη ζωή από τους χωροφύλακες του εγκλεισμού, αρνούμαστε τον άσχημο ρόλο που θέλουν να παίξουμε και την στρεβλή ηθική βάσει της οποίας μας εναντιώνονται.
Συμφωνούμε απόλυτα με την δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος διακήρυξε ότι τίποτα δεν είναι «πιο σημαντικό από την ανθρώπινη ζωή», όμως πιστεύουμε ότι ο γενικός εγκλεισμός αποτελεί μία προσέγγιση περιορισμένη μόνο στην βιολογική πλευρά της ζωής, η οποία λησμονεί πως η υγεία είναι, σύμφωνα με τον ορισμό του Π.Ο.Υ., “μία κατάσταση πλήρους ευεξίας, φυσικής, ψυχικής και κοινωνικής, και δεν συνίσταται απλώς στην απουσία της ασθένειας ή του τραύματος”. Προστασία της ζωής, λοιπόν, σημαίνει ότι λαμβάνονται επίσης υπ’ όψιν οι κοινωνικές, πολιτισμικές, πνευματικές, πολιτικές και οικονομικές πλευρές της ζωής, όχι μόνο οι υγειονομικές.
Καταλαβαίνουμε την οργή και τις ανησυχίες των ιατρών και των εργαζόμενων στον τομέα της υγείας και απαιτούμε από την Κυβέρνηση να τους παρέχει τα απαραίτητα μέσα για την εξάσκηση του επαγγέλματός τους. Η υποστήριξη των νοσοκομείων θα έπρεπε να είναι η προτεραιότητα της κυβέρνησης τους προηγούμενους έξι μήνες. Όμως, η κυβέρνηση αφέθηκε να πνιγεί από τις εκκρεμότητες. Προτίμησε να διατυμπανίσει την απειλή μίας κατάρρευσης του συστήματος υγείας, ώστε να επιβληθούν τα μέτρα «εσχάτου ανάγκης» χωρίς να χρειαστεί να εξεταστούν οι υπαρκτές εναλλακτικές λύσεις. Αυτό προσβάλλει και τους γιατρούς και τους Γάλλους, υποβάλλοντάς τους την ιδέα ότι είναι ανίκανοι να διαχειριστούν την παρούσα κρίση.
Με την επιβολή της απαγόρευσης κυκλοφορίας σε ένα μεγάλο μέρος της χώρας, η Κυβέρνηση θυσιάζει τους πιο θαρραλέους ανάμεσά μας: τους επιχειρηματίες, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους τεχνίτες, αυτούς που έχουν πάρει ρίσκα για να επενδύσουν και να δημιουργήσουν, δίνοντας σε αυτή τη χώρα χρώμα και ζωή, καθώς και τους μισθούς τους. Η ψυχική και κοινωνική καταστροφή που θα είναι επακόλουθα αυτού του νέου εγκλεισμού (χρεοκοπίες, κατάθλιψη, αυτοκτονίες, φτώχεια, ψυχολογικά προβλήματα, άρνηση ιατρικής περίθαλψης) θα έχουν ως αποτέλεσμα και πολλούς θανάτους, οι οποίοι βέβαια δε θα είναι αμέσως ορατοί… Αν έχουν όντως ανακοινωθεί μέτρα οικονομικής ενίσχυσης, αυτά χορηγούνται με το τίμημα ενός ανήκουστου δανεισμού, ο οποίος θα καταστρέψει, αύριο, και τα παιδιά μας και τα περιθώρια χάραξης πολιτικής του Έθνους μας.
Αν ήμαστε σε πόλεμο, όπως η Κυβέρνηση έχει διακηρύξει επανειλημμένα, αυτό που χρειαζόμαστε είναι το θάρρος, και όχι να μας κυβερνά ο φόβος που μας οδηγεί στο ενοχικό σύνδρομο και στην αποδοχή του χειρότερου από την αγωνία μας. Αυτή η αγωνία ήταν εξ άλλου πάντα παράλογη: θυμηθείτε ότι η μέση ηλικία των νεκρών από κορωνοϊό είναι τα ογδοντατέσσερα έτη σύμφωνα με τα δεδομένα του Santé Publique France. Να επιβάλλεις την απραξία στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, και να εμποδίζεις κάθε προσπάθεια για πόλεμο, αυτό είναι ένας περίεργος τρόπος για να δώσεις μάχη!
Ανησυχούμε επίσης για το μέλλον αυτής της κοινωνίας του μηδενικού ρίσκου, που θα είναι έτοιμη να μη ζήσει ώστε να μην θρηνήσει, και να θυσιάσει ουσιαστικά τα πάντα, τις φυσιολογικές συνθήκες ζωής, τις κοινωνικές επαφές, την εργασία, και επίσης τις φιλίες, τις συμπάθειες και ομολογίες πολιτικές και θρησκευτικές, εμπρός στην απειλή να μολυνθεί από τον ιό.
Ως νομικοί, προειδοποιούμε επίσης για την παραχάραξη του δικαίου για να δικαιολογηθεί ο αγώνας ενάντια στην πανδημία. Κάθε καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, όπως και αυτό που δικαιολογείται από μία υγειονομική κρίση, συνεπάγεται έναν κίνδυνο υποτροπής. Έτσι, το δίκαιό μας είναι από τώρα και στο εξής υποταγμένο στην τεχνο-επιστημονική παρέμβαση των ιατρών και της επιστημονικές Επιτροπής, οι οποίοι επιβάλλουν την σκοπιά τους ως ειδικών, εις βάρος μίας πιο ευρείας, πολιτικής σκοπιάς, η οποία πρέπει να εξισορροπήσει τα αντιτιθέμενα συμφέροντα. Και η υγεία θα γίνει μία νομική υποχρέωση που πρέπει να εκπληρωθεί με κάθε κόστος…
Επισημαίνοντας ότι ο Π.Ο.Υ. υπογράμμισε τις αρνητικές συνέπειες του εγκλεισμού, και αντλώντας από τα πορίσματα του Ινστιτούτου Ευρωπαίων Δικηγόρων για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και του Ινστιτούτου του Δικηγορικού Συλλόγου Παρισίου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, θεωρούμε ότι ο υποχρεωτικός, γενικός εγκλεισμός είναι δυσανάλογος σε σχέση με τις δημόσιες ελευθερίες μας, άδικος, αντίθετος στο δημόσιο συμφέρον και δια ταύτα παράνομος. Η Κυβέρνηση πρέπει να προσαρμόσει τα μέτρα για να προστατεύσει τους ευάλωτους και όσους ασθενούν με βαρύτερα συμπτώματα, χωρίς να θυσιάσει το σύνολο των πολιτών, οι οποίοι επιτρέπουν στη χώρα να επιβιώσει.
Είμαστε στο πλευρό της πληθώρας επιχειρηματιών και δημάρχων που έχουν σημάνει συναγερμό. Απαιτούμε, λοιπόν, από την κυβέρνηση να επιτρέψει τον απεγκλωβισμό των ζωτικών δυνάμεων της χώρας μας και καλούμε τους εξέχοντες πολίτες να υψώσουν φωνές διαμαρτυρίας εναντίον αυτών των μέτρων, που επηρεάζουν πιο βάναυσα τους πιο ταπεινούς από τους συμπολίτες μας».