Κάποτε, ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι βγήκε στον απογευματινό του περίπατο.
Ενώ η ημέρα έφθανε στο σούρουπο ένας ζητιάνος άπλωσε το χέρι και ζητούσε βοήθεια.
Ο Ντοστογιέφσκι ψάχνει τις τσέπες του να βρει κανένα κέρμα, αλλά δεν βρίσκει τίποτα. Ο μεγάλος αυτός συγγραφέας πάνω στην αμηχανία του έσκυψε, φίλησε το χέρι του ζητιάνου και ψιθύρισε:
«Συγχώραμε, καλέ μου άνθρωπε, γιατί αυτή τη στιγμή δεν έχω τίποτα να σου προσφέρω».
Και ο γέρο ζητιάνος απαντά:
«Ευχαριστώ πολύ. Το πήρα! Αυτό που μου έδωσες δεν μπορούσα να το βρώ αλλού. Το νόμισμα της καλοσύνης σπάνια το βρίσκω…»
