Ὁ ἅγιος Γεώργιος κατ’ ἐξοχὴν ὑπέμεινε καρτερικὰ τὰ μαρτύρια τοῦ τροχοῦ, τοῦ λογχισμοῦ, τῶν θανάσιμων φαρμάκων, τῆς ἀσβέστου, τοῦ ξυλοδαρμοῦ, τῆς φυλακῆς ἀλλὰ καὶ κάθε στέρηση καὶ κακουχία ἀντὶ τῶν τιμῶν καὶ τῆς ἐγκόσμιας δόξας, διότι ἡ καρδιά του καταυγαζόταν ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως.
Γνώριζε καλὰ ὅτι, «οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν ἀποκαλυφθῆναι δόξαν» (Ρωμ. 8,18). Στὸν ἅγιο Γεώργιο ἀποδόθηκε τὸ προσωνύμιο “μεγαλομάρτυς” καὶ τιμᾶται ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς ὅλων τῶν αἰώνων, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀλλόθρησκοι μουσουλμάνοι σέβονται τὸν ἅγιο, ἐπικαλούμενοι τὴ βοήθειά του μέχρι σήμερα. Ἀκόμη καὶ ὁλόκληρη χώρα, ἡ Γεωργία, φέρει τὸ ὄνομά του.
Στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματολογία σῴζονται πολλοὶ ἐγκωμιαστικοὶ λόγοι, καὶ πάμπολα θαύματα ἀναφέρονται γιὰ τὸν ἅγιο Γεώργιο ποὺ συντάχθηκαν, ἐκφωνήθηκαν καὶ συνέβησαν σὲ διάφορες ἐποχὲς καὶ περιστάσεις.
Στὸν Πόντο ὑπῆρχε ἡ φημισμένη Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἁγ. Γεωργίου Περιστερεώτα. Ἡ θαυματουργὸς εἰκόνα τοῦ Μεγαλομάρτυρος προσήλκυε ὅλους τοὺς ποντίους ὡς μαγνήτης καὶ ἦτο ἡ παρηγοριά τους. Τὸ ξακουστὸ καὶ περίλαμπρο μοναστῆρι διαλύθηκε στὶς 17 Ἰανουαρίου 1923, ὅταν κατέφθασε σ’ αὐτὸ Τουρκικὸ τάγμα στρατοῦ, τὸ ὁποῖο ἐξεδίωξε τοὺς πατέρας. Ἡ εἰκόνα εἶναι μαρμάρινη καὶ εἰκονίζει ἔφιππο τὸν Ἅγιο Γεώργιο, ἔχοντα χρυσὸ φωτοστέφανο. Στὸ κάτω μέρος ἔχει τὴν ἑξῆς ἐπιγραφή: «…ἡ λιθίνη αὕτη κλῖμαξ ἀνεκαινίσθη, ὑπό τοῦ αἰδ. ἡγ. Ἰωαννικίου τοῦ Τραπεζουντίου τὸ 1846». Ἡ εἰκόνα, ἡ ὁποία σύμφωνα μὲ τὶς γνωματεύσεις τῶν ἀρχαιολόγων ἀνάγεται στὸν 9 μ.Χ. αἰῶνα, μεταφέρθηκε στὴν Ἑλλάδα καὶ στὶς 24-8-1969 ἐνεθρονίσθηκε σὲ νέο ναὸ ποὺ ἔκτισε ἡ πίστη τῶν Ποντίων στὸ Ροδοχώρι Ναούσης.
Στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ξενοφῶντος Ἁγίου Ὄρους ὑπάρχει μιὰ μεγάλη εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἡ ὁποία κατὰ τὴν παράδοση ἔφθασε πλέοντας στὴν παραλία. Στὸ σημεῖο τῆς ἀκτῆς (ὅπου προσάραξε ἡ ἁγία εἰκόνα) ἀναβλύζει ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα ἰαματικὸ ἁγίασμα.
Στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ζωγράφου Ἁγίου Ὄρους (Βουλγάρικο) ὑπάρχουν τρεῖς θαυματουργὲς εἰκόνες, μία τῶν ὁποίων εἶναι ἡ τοῦ ἡγεμόνα τῆς Μολδοβλαχίας Στεφάνου, ποὺ στὸν ὕπνο του εἶδε τὸν Ἅγιο Γεώργιο λουσμένο στὸ φῶς καὶ τοῦ λέγει: «Πάρε θάρρος καὶ μὴ φοβᾶσαι τὸ πλῆθος τῶν ἀντιπάλων σου, θὰ τοὺς νικήσεις. Μετὰ τὴν νίκη σου θέλω νὰ βοηθήσεις στὴν ἀνακαίνιση τῆς Μονῆς μου· ὀνομάζεται Ζωγράφου καὶ εἶναι στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ θέλω νὰ ἀφιέρωσης τὴν εἰκόνα μου ποὺ ἔχεις». Στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους φυλάσσεται ἡ θαυματουργὸς εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου «τοῦ Φανερωμένου».
Ἡ προσωνυμία «Φανερωμένος» δόθηκε στὸν ἅγιο μετὰ ἀπὸ θαῦμα ποὺ ἔγινε τὸ 1821.
Ὁ Ἅγιος Γεώργιος μέ τήν πίστη του στόν Χριστό μέχρι θανάτου, διδάσκει πίστη καὶ γεναιότητα καὶ μὲ τίς θαυματουργές εἰκόνες του καὶ τὰ ἄπειρα θαύματά του προσφέρει αἰσιοδοξία καὶ ἐλπίδα καὶ καλεῖ ὅλους, ὅσοι τόν τιμοῦμε, νά τόν μιμούμεθα καθ’ ὅτι «τιμή Ἁγίου μίμησις ἐστι Ἁγίου».