Τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα Διδάκτορος Ἱστορίας
Πρῶτα εἶχαν ἔρθει οἱ διώξεις κάποιων γενναίων ἱερέων καί ἱεροψαλτῶν πού ἀντιτάχθηκαν στή βλασφημία τῆς μασκοφορίας καί τῶν λοιπῶν μέτρων ἀπολυμαντικῆς ὑστερίας μέσα στούς Οἴκους τοῦ Θεοῦ. Μετά, οἱ διώξεις ἐντάθηκαν μέ τούς λεβέντες ἱερεῖς πού ἀρνήθηκαν νά συμπαραταχθοῦν στο βέβηλο δόγμα τῆς διημέρου Ἀναστάσεως. Ὅλον τον Μάιο ζήσαμε τό αἶσχος τῶν ἀφαιρέσεων ὀφφικίων, τῶν ἀργιῶν, τῶν δυσμενῶν μεταθέσεων ἀπό καισαρίσκους μητροπολίτες, πού ἐξάντλησαν ὅλα τα ἀποθέματα αὐστηρότητας (ἐνίοτε δέ καί ἐκδικητικότητας) γιά νά τιμωρήσουν ἐκείνους πού ἐπέλεξαν «Θεῷ μᾶλλον πειθαρχεῖν» παρά σέ ἀντίχριστες ἐντολές ἐκκλησιαστικῶν ἱεροεξεταστηρίων καί σέ πρωτοφανῆ διατάγματα φασιστικῶν καθεστώτων.
Καί μετά ἦρθε βέβαια ἡ σειρά καί τῶν «προβληματικῶν» ἀρχιερέων. Πιό δύσκολες φυσικά οἱ περιπτώσεις αὐτές, σέ σύγκριση μέ τά εὐκολότερα θύματα (τούς ἀπλούς ἱερεῖς δηλαδή), ἀλλά εἶναι τέτοια ἡ δαιμονική κατάπτωση πιά μέσα στόν χῶρο τῆς λεγόμενης διοικούσας Ἐκκλησίας (καί τόσο ὁλοφάνερη πλέον μετά τίς φκιασιδωμένες μάσκες πού γκρέμισε καί τά ἐκκωφαντικά ἀποκαλυπτήρια πού προκάλεσε ἡ δῆθεν πανδημία), πού ξεκάθαρα δέν θά μποροῦσε νά μή φτάσει καί σ’ αὐτούς. Εἶναι ἀπειροελάχιστες ἄλλωστε αὐτές οἱ περιπτώσεις – καί αὐτό προφανῶς διευκολύνει τά πράγματα καί ἀνοίγει τόν δρόμο στό μένος τοῦ ἀπερίγραπτου ἀρχιεπισκόπου καί τῶν σύν αὐτῷ. Δέν θά ἴσχυε ἀσφαλῶς κάτι τέτοιο, ἄν βρισκόταν μία σχετικά εὐμεγέθης ὁμάδα ἱεραρχῶν πού θα ἀντιδροῦσε ἐπιτέλους σέ ὅλη τήν κλιμακούμενη ἀνοσιότητα πού ζοῦμε. Δυστυχῶς ὅμως (σημεῖο τῶν καιρῶν ἀναμφίβολα καί αὐτό), τέτοιο πρᾶγμα δέν υπάρχει.
Ἡ δίωξη σέ βάρος τῶν μητροπολιτῶν Κυθήρων Σεραφείμ καί Αἰτωλίας Κοσμᾶ εἶχε οὐσιαστικά προαναγγελθεῖ ἀπό τά μέσα Μαΐου, τότε πού σέ μία συνεδρίασή του τό προκλητικό ἱερωνυμικό κονκλάβιο (κάποιοι ἐπισήμως τό ἀποκαλοῦν ἀκόμη Διαρκῆ Ἱερᾶ Σύνοδο) ἀποφάσισε νά φτιάξει φακέλους γιά τήν ὅλη στάση πού ἐπέδειξαν τό Πάσχα ἀπέναντι στό αἶσχος τοῦ πρόωρου ἑορτασμοῦ τῆς Ἀνάστασης. Την ἴδια ἐποχή ὅλα αὐτά (ἴσως μάλιστα νά ἦταν καί ἡ ἴδια συνεδρίαση), πού ἐγκρινόταν ἡ γνωστή ἀνεκδιήγητη ἐπιστολή πρός τήν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου ἐναντίον τοῦ μητροπολίτη Μόρφου. Καί τό κονκλάβιο ἀνέθεσε τό ἔργο σέ κάποια, λέει, Συνοδική Ἐπιτροπή τεσσάρων δεσποτάδων (Διδυμοτείχου, Μεσσηνίας, Κηφισίας καί Ἄρτης) καί δύο καθηγητάδων τοῦ ΕΚΠΑ. Ἀπεφάνθη λοιπόν τώρα ἡ Ἐπιτροπή καί ἀποφάσισε νά παραπέμψει τούς δύο πολιούς ἐπισκόπους, κατηγορώντας τους γιά προσωπική ἀπειθαρχία, ἠθική αὐτουργία στήν ἀπειθαρχία πού ἐπέδειξαν οἱ πιστοί τῶν μητροπόλεών τους, διασπορά ψευδῶν εἰδήσεων καί ἀκόμη (προσέξτε τώρα) γιά «βαρύτατο σκανδαλισμό τῶν πιστῶν», ἀλλά καί «θεολογική πλάνη»! Ἀκόμη ἀναλυτικότερα μάλιστα τούς κατηγορεῖ ὅτι «προσδίδουν αὐθαιρέτως θεολογικόν χαρακτῆρα εἰς Κανόνας ρυθμίζοντας θέματα πρακτικῆς φύσεως»! Και ὅτι οἰ πράξεις τους εἶναι αἰτίες πρόκλησης ὅχι μόνο σκανδαλισμοῦ, ἀλλά και σχίσματος!
Διασπορά ψευδῶν εἰδήσεων λοιπόν τό νά λέει κάποιος τήν ἀλήθεια γιά τά ἐμβόλια ἤ νά ὑπερασπίζεται τούς Ἱερούς Κανόνες! Θέματα πρακτικῆς φύσεως ἐπίσης, χωρίς καμία…θεολογική σημασία, ἡ βλασφημία τῆς μασκοφορίας, ἡ πλάνη τῆς ἀπολύμανσης τῶν ναῶν, ἀλλά καί ἡ δογματική ἐκτροπή τῆς…διημέρου Ἀναστάσεως! Καί ὑπαίτιοι βαρύτατου σκανδαλισμοῦ καί σχίσματος ὅποιοι τόλμησαν ἀπλῶς νά ψελλίσουν λόγο ἀντίδρασης ἀπέναντι στούς ἀπόλυτους σκανδαλοποιούς καί ἀνερυθρίαστους ὑποκινητές σέ ἀποκλεισμούς, σχίσματα καί διαιρέσεις! Τό διορισμένο δηλαδή ὄργανο τῶν θρασύτατων ρασοφόρων πού ἐπί ἐνάμισυ ἔτος ἔχουν γίνει ἀπροκάλυπτα ὑπηρέτες τοῦ φασιστικοῦ καί ἀντίχριστου καθεστῶτος καί ἔχουν τινάξει στόν ἀέρα ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων, μία Ἱερά Παράδοση αἰώνων καί μαζί ὅσα δόγματα καί Ἱερούς Κανόνες εἶχαν ἀπομείνει ὄρθιοι μετά ἀπό δύο καί πλέον δεκαετίες διηνεκοῦς τσαλαβουτήματος στά βοθρολύματα τῆς οἰκουμενιστικῆς παναίρεσης, ἔχει τό ἀπύθμενο θράσος τώρα νά καταλογίζει καί θεολογική πλάνη καί ψευδολογία καί πρόκληση σκανδαλισμοῦ στούς μόνους πού ἐπέδειξαν ἐμπράκτως αὐθεντικό ὀρθόδοξο φρόνημα καί ἀντέδρασαν σέ ὅλη τήν ἀθλιότητα (καί κυρίως βέβαια στόν σεπτό γέροντα Σεραφείμ, πού – γιά νά εἴμαστε εἰλικρινεῖς – εἶναι καί ὁ βασικός στόχος τῆς ἀνεκδιήγητης δίωξης λόγῳ τῆς στάσης του ὄχι μόνο τώρα, στό θέμα τῆς ψευτοπανδημίας, ἀλλά καί παλαιότερα, ὡς πρός τόν Οἰκουμενισμό καί τό Οὐκρανικό ζήτημα).
Δέν ἀξίζει περαιτέρω σχολιασμοῦ ἡ παραπάνω ἐξέλιξη. Ἴσως μάλιστα καί νά μήν ὑπάρχει περαιτέρω δυνατότητα σχολιασμοῦ, καθώς νομίζω ὅτι τέτοια τρομακτική ξεδιαντροπιά ἀκόμη καί ἡ πλούσια ἑλληνική γλώσσα δέν μπορεῖ πιά νά τήν περιγράψει ἐπαρκῶς μέ λέξεις. Οὔτε ἀξίζει ὅμως καί νά ἀναλωθοῦμε σέ περαιτέρω χαρακτηρισμούς πρός τήν κάθε «θεοστυγῆ συναγωγή» καί τό κάθε «ἄνομο συνέδριο», πού μόνο μορφές ἀγριεμένων αἱρετικῶν ἀρχιερέων ἀπό τά χρόνια τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητῆ ἤ ζοφερές φυσιογνωμίες, σάν τόν Μεγάλο Ἱεροεξεταστή τοῦ Ντοστογέβσκυ, μποροῦν νά μᾶς φέρνουν πλέον στό νοῦ. Ἅπαντες ἔχουν διαλέξει ἐδῶ καί πολύ καιρό ἀφεντικό – καί «ἤδη ἀπέχουσιν καί τόν μισθόν αὐτῶν». Ἐκεῖνο πού πρωτίστως ἀξίζει εἶναι νά δείξουμε μέ κάθε τρόπο τή στήριξή μας στούς λίγους κληρικούς πού ἀπέμειναν νά κρατοῦν ψηλά τό λάβαρο τῆς πίστης μας σέ αὐτούς τούς δαιμονικούς καιρούς. Καί νά εὐχόμαστε εἰς τόν Κύριον νά τούς δίνει καρτερία, δύναμη καί πνεῦμα ὁμολογίας ἐν παρρησίᾳ. Καί μαζί τους βέβαια νά μᾶς κρατάει ὅρθιους κι ἐμᾶς, μή ἐκκλίνοντας ἑαυτούς εἰς λόγους πλάνης, ἐστηριγμένους ἐν ταῖς ἐντολαῖς Του καί μή δειλιῶντας μπροστά στά ἐπερχόμενα δεινά.
Στῶμεν καλῶς. Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων…