Είναι γνωστό ότι η παχυσαρκία απειλεί την υγεία και αποτελεί παράγοντα πρόκλησης πολλών νόσων. Ωστόσο νεότερη έρευνα εστιάζει στο «παράδοξο της παχυσακίας» όπου αποδεικνύεται ότι ασθενείς με προχωρημένο καρκίνο προστάτη και υψηλότερο ΔΜΣ «πλεονεκτούν» έναντι όσων έχουν χαμηλότερο ΔΜΣ σε ό,τι αφορά το προσδόκιμο ζωής.
Απροσδόκητα οφέλη προκύπτουν για την παχυσαρκία από πρόσφατη μελέτη που παρουσιάστηκε στο ψηφιακό συνέδριο EAU21 της Ευρωπαϊκής Ουρολογικής Εταιρείας, σύμφωνα με την οποία η φλεγμονώδης νόσος μπορεί να επιμηκύνει το προσδόκιμο ζωής ασθενών με συγκεκριμένους τύπους καρκίνου του προστάτη προχωρημένου σταδίου.
Αν και οι παχύσαρκοι ασθενείς είναι αντιμέτωποι με μεγαλύτερες πιθανότητες θανάτου από καρκίνο διαφόρων τύπων ή άλλες χρόνιες παθήσεις, το «παράδοξο της παχυσαρκίας» όπως αποκαλείται το φαινόμενο, χάρισε σε παχύσαρκους ασθενείς με μεταστατικό, ορμονοάντοχο καρκίνο του προστάτη περισσότερα χρόνια ζωής συγκριτικά με υπέρβαρους ή με φυσιολογικό βάρος ασθενείς με τον ίδιο τύπου καρκίνου, ένα προχωρημένο στάδιο της ασθένειας όπου αναπτύσσεται αντοχή στην ορμονική θεραπεία, το καρκινικό κύτταρο αναπτύσσεται παρά τα επίπεδα ευνουχισμού της τεστοστερόνης, συνεπώς η ορμονική θεραπεία αποτυγχάνει να έλέξγει την νόσο.
Η ερευνητική ομάδα από το Πανεπιστήμιο San Raffaele της Ιταλίας μελέτησε τα στοιχεία 1.577 ασθενών από τρεις διαφορετικές κλινικές δοκιμές, με διάμεση ηλικία τα 69 και μέσο Δείκτη Μάζας Σώματος (ΔΜΣ) 28 .
Ο ΔΜΣ αποδείχτηκε ευεργετικός παράγοντας ως προς την επιβίωση των ασθενών συνολικά αλλά και αναφορικά με τον καρκίνο ειδικότερα, αυξάνοντας τις πιθανότητες για μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής κατά 4% και 26% αντίστοιχα. Η σχέση διατηρήθηκε ακόμα και όταν συνεκτιμήθηκαν οι υψηλότερες δόσεις χημειοθεραπείας στους πιο σωματώδεις ασθενείς, με το 30% των παχύσαρκων να επιζεί μετά τους 36 μήνες, έναντι του 20% των υπέρβαρων.
Σύμφωνα με τον Δρ Nicola Fossati, ουρολόγο από το Ιταλικό Πανεπιστήμιο, ο ΔΜΣ θα μπορούσε να αποτελέσει έναν προγνωστικό δείκτη της επιβίωσης των καρκινοπαθών. Όσον αφορά το παράδοξο της παχυσαρκίας που απαντάται και σε άλλες μορφές καρκίνου, αναφέρει, ενδέχεται να οφείλεται στη σχέση του λιπώδους ιστού και των καρκινικών γονιδίων καθώς και στην αλληλεπίδραση με άλλα φάρμακα που συνήθως λαμβάνουν παχύσαρκοι ασθενείς σε προχωρημένη ηλικία.
Από την πλευρά του ο καθηγητής Peter Albers, πρόεδρος του Γραφείου του Επιστημονικού Συνεδρίου της Ευρωπαϊκής Ουρολογικής Εταιρείας, συνηγόρησε υπέρ των προστατευτικών ορμονών που υπάρχουν στον λιπώδη ιστό και, επιπλέον, απέδωσε τα οφέλη της παχυσαρκίας στην αντοχή που «χαρίζει» απέναντι στην τοξικότητα των θεραπειών και των ανεπιθύμητων ενεργειών σε ογκολογικούς ασθενείς ο υψηλότερος ΔΜΣ.
Αυτό που ωστόσο επισημαίνουν οι επιστήμονες είναι ότι περαιτέρω έρευνα θα φωτίσει τους βιολογικούς μηχανισμούς πίσω από τα αποτελέσματα και επουδενί δεν συστήνεται αλλαγή του τρόπου αντιμετώπισης καρκίνων του προστάτη προχωρημένου σταδίου, ούτε και στους ασθενείς να αυξήσουν το βάρος για να περάσουν στο φάσμα της επικίνδυνης για πλήθος παθήσεων παχυσαρκίας, παρά να προσπαθούν να διατηρούν έναν υγιή ΔΜΣ μεταξύ 18 έως 24.