Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Θεό. Τέτοιοι άνθρωποι φυσικά δεν πιστεύουν στην Θεια Κοινωνία. Υπήρχε κάποτε ένας απλός Κοζάκος παλιών ετών. Ζούσε μια πολύ καθαρή, δίκαιη ζωή και διακρίθηκε από την εξαιρετική ταπεινότητα.
Και η πίστη του ήταν απλή και ήσυχη.
Πίστευε με όλη του την καρδιά ότι ο Χριστός ήταν Υιός του Θεού.
Και πίστεψα επίσης στην Θεία Κοινωνία με όλη μου την καρδιά. Και ο Κύριος τον αντάμειψε με απλή και καθαρή πίστη.
Μια μέρα αυτός ο Κοζάκος ο ηγούμενος της εκκλησίας ζήτησε να τον βοηθήσει στην εκκλησία. Και όταν ο Κοζάκος στάθηκε στο θυσιαστήριο είδε ένα μεγάλο και τρομερό όραμα. Και ήταν έτσι: κουνιόταν το κανδήλι , και ξαφνικά του φαινόταν ότι λάμπει μια φωτεινή αστραπή και έπεσε στο δισκοπότηρο. Τότε μια φλόγα σηκώθηκε από το κύπελλο και άρχισε να περπατά στο Θρόνο. Όταν ο ιερέας πήρε το κύπελλο για να κοινωνήσει, περιτριγυρίστηκε από μια φλόγα από όλες τις πλευρές, και μετά η ίδια φωτιά εξαπλώθηκε σε όλη την εκκλησία. Αλλά δεν έκαψε ούτε έκαψε κανέναν, γιατί ήταν σαν ανθρακούχο νερό από το ποτάμι ή σαν δροσιά. Ωστόσο, όταν ο Κοζάκος είδε ότι ο ιερέας έπαιρνε τις φλόγες μέσα, άλλαξε στο πρόσωπο, μετά τη λειτουργία, ήταν πολύ ενθουσιασμένος να πει στον ιερέα τι παρακολουθούσε κατά τη διάρκεια της Κοινωνίας.
Από σήμερα, κάθε φορά που γινόταν λειτουργία με θεια Κοινωνία που λέγετε Λειτουργία, αυτός ο Κοζάκος έβλεπε πάλι τα ίδια – δηλαδή, ένα κύπελλο, σαν κεραυνό, η φωτιά να πηγαίνει ο Χριστός, και σαν φλόγα καλύπτει όλους τους προσευχόμενους, και ο ιερέας να πίνει την φωτιά από το δισκοπότηρο. Και πάντα ένας Κοζάκος με ζέστη καρδιά ακολουθούσε το όραμα, και ευφραίνονταν, και θριάμβευε. Επειδή είδε τον Ιησού Χριστό να φθίνει σε Αυτόν και σε όλους.
Η Αγία Γραφή λέει ότι ο Θεός μας είναι φωτιά. Μόνο για τους πιστούς αυτή η φωτιά είναι φως και ζωή, και για τους δύσπιστους είναι καύσωνας. Ειδικά όταν ζουν άσχημα. Τότε η ίδια η συνείδηση τους καίει σαν ένα πετρωμένο κάρβουνο. Ο Θεός τους λέει μέσα από τη συνείδησή τους: εσύ, ζεις με κακό τρόπο, λάθος και ανέντιμο. Η Κοινωνία δεν είναι απλό ψωμί και κρασί, αλλά ο ίδιος ο Κύριος. Μετά την Κοινωνία, ο Κύριος συνδέεται με τον άνθρωπο.
πηγή