ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ἐπισημάνει πολλὲς φορές, ἡ αἱρετικὴ Δύση ἀργοπεθαίνει συμβολικὰ καὶ κυριολεκτικά. Εἶναι πλέον ἕνα τυμπανιαῖο πτῶμα, τὸ ὁποῖο ἀναδίδει ἀνυπόφορη ἠθικὴ μπόχα.
Ὁ νεοφανὴς ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ μέγας θεολόγος καὶ ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας, προβλέποντας τὸ «θάνατο» τῆς Εὐρώπης, ἔγραψε:
«Χωρὶς τὸν Θεὸν ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι παρὰ ἑβδομήκοντα κιλὰ αἱμόφυρτης ὕλης. Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος χωρὶς τὸν Θεόν, ἂν ὄχι τάφος παραπλεύρως εἰς τὸν τάφον; Ὁ Εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔχει καταδικάσει εἰς θάνατον τὸν Θεὸν καὶ τὴν ψυχήν. Δὲν κατεδίκασεν ὅμως οὕτω καὶ τὸν ἑαυτόν του εἰς θάνατον ἐκ τοῦ ὁποίου θανάτου δὲν ὑπάρχει ἀνάστασις; Κάμετε εἰλικρινῶς καὶ ἀμερολήπτως τὸν ἀπολογισμὸν τῆς Εὐρωπαϊκῆς φιλοσοφίας, ἐπιστήμης, πολιτικῆς, κουλτούρας, πολιτισμοῦ, καὶ θὰ ἰδῆτε ὅτι αὐταὶ ἔχουν φονεύσει εἰς τὸν Εὐρωπαῖον ἄνθρωπον τὸν Θεὸν καὶ τὴν ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς. Ἐὰν ὅμως προσέξετε σοβαρῶς εἰς τὴν τραγικότητα τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας ὁπωσδήποτε θὰ ἐννοήσετε, ὅτι ἡ θεοκτονία πάντοτε καταλήγει εἰς τὴν αὐτοκτονίαν. […] Τὸ οἰκοδόμημα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ, οἰκοδομηθὲν χωρὶς τὸν Χριστόν, κατ’ ἀνάγκη θὰ καταρρεύση καὶ μάλιστα πολὺ συντόμως, […] Δέκα ὁλόκληρους αἰῶνας ἀνεγείρετο ὁ εὐρωπαϊκὸς πύργος τῆς Βαβέλ, καὶ ἡμεῖς ἠξιώθημεν τοῦ τραγικοῦ ὁράματος: Ἰδού, ἀνηγέρθη πελώριον μηδέν! Ἐπῆλθε γενικὴ σύγχυσις. Ἄνθρωπος δὲν ἐννοεῖ ἄνθρωπον, ψυχὴ δὲν ἐννοεῖ ψυχή, ἔθνος δὲν ἐννοεῖ ἔθνος. Ἠγέρθη ἄνθρωπος ἐναντίον ἀνθρώπου, βασιλεία ἐναντίον βασιλείας, λαὸς ἐναντίον λαοῦ, ἀκόμη καὶ ἤπειρος ἐναντίον ἠπείρου»!
Μία μεγάλη ἀλήθεια, ἀπὸ ἕνα μεγάλο ἄνθρωπο, ἕνα μεγάλο ἅγιο καὶ ὁμολογητὴ τῆς Ὀρθοδοξίας μας!
Ὁ εὐρωπαῖος ἄνθρωπος «ἐθεοποίησε» τὸν ἑαυτόν του καὶ δι’ αὐτὸ ἐδαιμονοποιήθη!
ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ τοῦ προηγουμένου σχολίου μας, ὁ ἁγιασμένος καὶ θεωμένος Γέροντας ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς θεωρεῖ τὸ «θάνατο» τοῦ εὐρωπαίου ἀνθρώπου ἀναπόφευκτο, διότι ἀρνήθηκε τὸ Θεὸ καὶ στὴ θέση του ἔθεσε τὸν «θεὸ» ἑαυτό του.
Ἔγραψε:
«Ὁ εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔφθασεν εἰς τὸν μοιραῖον ἴλιγγον, ὡδήγησε τὸν ὑπεράνθρωπον εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ του, θέλων νὰ ἀποπερατώση μὲ αὐτὸν τὸ οἰκοδόμημά του, ἀλλ’ ὁ ὑπεράνθρωπος ἐτρελλάθη ἀκριβῶς ἐπὶ τῆς κορυφῆς καὶ ἐκρημνίσθη ἐκ τοῦ πύργου. Καὶ πίσω του ὁ ἴδιος ὁ πύργος κρημνίζεται καὶ θρυμματίζεται διὰ τῶν πολέμων καὶ ἐπαναστάσεων. Ὁ Εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔπρεπε κατ’ ἀνάγκην νὰ τρελλαθῆ εἰς τὸ τέλος τοῦ πολιτισμοῦ του· ὁ Θεοκτόνος ἦτο ἀδύνατον νὰ μὴ γίνη αὐτοκτόνος. Νύκτα, βαρειὰ νύκτα ἔχει καλύψει τὴν Εὐρώπη. Κρημνίζονται τὰ εἴδωλα τῆς Εὐρώπης καὶ δὲν εἶναι πολὺ μακρὰν ἡ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν δὲν θὰ μείνη οὔτε πέτρα ἐπάνω εἰς τὴν πέτραν ἀπὸ τὴν κουλτούραν καὶ τὸν πολιτισμὸ τῆς Εὐρώπης, διὰ τῶν ὁποίων αὐτὴ ἀνήγειρε πόλεις καὶ κατέστρεψε ψυχάς, ἐθεοποίει τὰ κτίσματα καὶ ἀπέρριπτε τὸν Κτίστην»!
Κι ὅμως, ἐμεῖς οἱ νεοέλληνες ὀρθόδοξοι «διακηρύσσουμε» μὲ καμάρι καὶ στόμφο, ὅτι «ἀνήκουμε στὴ Δύση» καὶ ἐναποθέτουμε τὴ διάσωσή μας στὸ «πτῶμα» της!
Δυστυχῶς!
