πηγή Σε συνέντευξη που έδωσε στην El Pais και τον κοινοβουλευτικό ανταποκριτή Xosé Hermida, ο πλέον εγκατεστημένος μόνιμα στη Μάλαγα Αντόνιο Μπαντέρας, δεν έχει κρύψει ποτε τις πολιτικές του απόψεις, την αγάπη του για τον τόπο του και τις σκέψεις του για τον κύκλο ζωής.
«Το έμφραγμα μου άλλαξε τη ζωή»
«Όταν έπαθα το έμφραγμα και συνειδητοποίησα ότι πρόκειται να πεθάνω πήρα αποφάσεις πως θέλω να κάνω πράγματα που μου δίνουν ευχαρίστηση. Αν πεθάνω, τι να τα κάνω τα χρήματα; (…) Οι άνθρωποι ζούμε σαν να μην επρόκειτο να πεθάνουμε. Κάθε μέρα μου γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο: αν πρόκειται να πεθάνεις, φίλε, τι στο διάολο κάνεις εκεί μαζεύοντας μαλακίες; Αλλά όμως συνεχίζουν να το κάνουν, μέχρι να πάθουν καρδιακή προσβολή εις διπλούν».
Και όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, το έμφραγμα του άλλαξε τη ζωή. «Είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μου. Εκείνες τις στιγμές σκέφτεσαι την κόρη σου, αλλά και παράλογα πράγματα, όπως το πώς θα είναι τα πάει Κυριακή η Μάλαγα. Όταν ξέρεις ότι πρόκειται να πεθάνεις, επαναπροσδιορίζεις τα πάντα με βάση τη σημαντικότητα».
«Μας κυβερνούν πολλές μειονότητες»
Επιστρέφοντας στην Ισπανία αντιμετώπισε μια άλλη πραγματικότητα. «Οι πολίτες έχουμε γίνει καχύποπτοι. Υπάρχουν πράγματα που τραγουδούν πολύ, η μεγάλη ευκολία που είχαμε να γίνουμε αυτό που κατακρίνουμε». Αναφερόμενος στις εντάσεις που υπάρχουν μεταξύ βορρά και νότου είπε «…θεωρώ τον εαυτό μου δημοκράτη που σέβεται βαθύτατα την απόφαση της πλειοψηφίας. Μας κυβερνούν όμως πολλές μειονότητες».
Ποτέ του δεν έκρυψε τις οικολογικές του ανησυχίες και συχνά στο λογαριασμό του στο twitter αναφέρεται στην κλιματική αλλαγή. «Είχα συνεργαστεί για πολλά χρόνια με τα Ηνωμένα Έθνη. Πολλά θα μπορούσαν να διορθωθούν, αλλά θα χρειαζόντουσαν 40 ή 50 χρόνια και οι πολιτικοί θέλουν απλώς γρήγορες απαντήσεις».
Η τέχνη και η τυραννία του πολιτικά ορθού
Αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και στην τυραννία του πολιτικά ορθού. «Έχει δημιουργηθεί μια νέα λογοκρισία. Τι κάνουμε με τον Οθέλλο του Σαίξπηρ; Το καίμε στην πυρά σαν τους ναζί με τα βιβλία; Αυτό που συνέβη με το «Όσα Παίρνει ο Άνεμος» είναι πολύ περίεργο, γιατί ο κεντρικός χαρακτήρας είναι μια γυναίκα με τεράστια στήθη σε εποχές που οι γυναίκες δεν είχαν τέτοια μποστάνια. Και αυτό ξεχνιέται αυτοστιγμής, γιατί μας μένει η μαύρη υπηρέτρια. Όσα συμβαίνουν με τη μαύρη υπηρέτρια ζουν μέχρι σήμερα οι αφροαμερικάνοι (…)».