Ξέρω πως κάποιοι κάτοικοι της Σπηλιάς του Πλάτωνα
θα με μισήσουν για αυτά που θα πω
αλλά αυτό δεν αλλάζει την προσωπική μου εκτίμηση.
Εξηγώ γιατί το 99% της κοινωνίας μας
θα δεχτεί με χαρά το social credit score.
Ζούμε σε μια εποχή που το σύστημα εκπαίδευσης
είναι φτιαγμένο να προωθεί και να επιβραβεύει τους ανόητους.
Το γιατί το κάνει είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα.
Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά τα πράγματα.
Ποιος είναι καλός μαθητής στις αίθουσες διδασκαλίας;
Αυτός που έχει γερή μνήμη και παπαγαλίζει εξαιρετικά.
Αυτός που “υπακούει” κατά λέξη στους “ειδικούς”.
Αυτός είναι που θα πάρει τους καλύτερους βαθμούς
και θα περάσει στις καλύτερες σχολές.
Αυτό σημαίνει πως είναι απαραίτητα και έξυπνος;
Φυσικά και όχι.
Δεν αποκλείεται βεβαίως και να είναι. Αν και οι πιθανότητες είναι μικρές.
Αυτός που “θυμάται” πολύ καλά και “δεν ξεχνά” εύκολα
έχει ένα μεγάλο “μειονέκτημα”.
Η εξάσκηση στο να γεμίζεις με λεπτομέρειες το κεφάλι σου
βοηθά στην αύξηση των νευρώνων στον ιππόκαμπο,
όμως όλος αυτός ο τεράστιος αριθμός ασήμαντων πραγμάτων
δεν βοηθούν καθόλου στη λήψη αποφάσεων.
Δεν βοηθούν καθόλου στο να έχεις “συνδυαστικό νου”.
Αυτό είναι που “δεν θέλουν” οι Διαφθορείς.
Σε πιέζουν να γίνεις “ανόητος”. Να έχεις το κεφάλι γεμάτο σαβούρα.
Από την άλλη αυτοί που “δεν θυμούνται” χάνουν τις ευκαιρίες
και η κοινωνία τους θεωρεί “λιγότερο έξυπνους”.
Στο μόνο που βοηθούν τα σχολεία, είναι η προετοιμασία
ώστε να μάθεις να “βαθμολογείσαι” και να γίνεις “εργάτης”.
Οι βαθμολογίες θα έπρεπε να έχουν τελείως διαφορετικά κριτήρια
ή ακόμη καλύτερα να μην υπήρχαν καθόλου βαθμολογίες.
Οι βαθμολογίες καταστρέφουν τους αυριανούς “εκλεκτούς”.
Ίσως οι μαθητές θα έπρεπε να βαθμολογούν τους δασκάλους.
Τα παιδιά αγαπούν το σχολείο,
για να παίζουν με τους φίλους τους στα διαλείμματα.
Και είναι σοφά τα παιδιά. Το παιχνίδι όντως τα βοηθά τρομερά.
Κάποτε πειραματίστηκα με τον εαυτό μου.
Έκανα ένα τεστ iq και το αποτέλεσμα ήταν 130.
Τρίχες. Ποτέ δεν μου άρεζε η λέξη “έξυπνος” όπως θεωρείται σήμερα.
Συνέχισα να εκπαιδεύομαι στα τεστάκια iq για τους επόμενους μήνες
και ξαναέκανα πιστοποιημένα τεστ άλλες 3 φορές.
Τα τεστ έδειξαν πως το iq μου είχε ανέβει στο 150 την τελευταία φορά .
Τελικά πόσο έξυπνος ήμουν;
Αυτό που θέλω να πω είναι πως η “εξυπνάδα” είναι παρεξηγημένη.
Αυτό που με έκανε να ανέβω στα νούμερα
ήταν κάτι ανώτερο.
Η ικανότητα μου να μαθαίνω πως λειτουργούν τα τεστ
χάρη στο “μειονέκτημα” μου να “ξεχνώ” εύκολα τη σαβούρα.
Ο συνδυαστικός νους.
Τα καλά νέα είναι πως αυτό είναι επίκτητο.
Ναι, δεν είναι κάτι που το έχεις απαραίτητα έμφυτο. Το δουλεύεις.
Θα γίνω κουραστικός, αλλά ο ιδανικός τρόπος μάθησης
είναι αυτός που δίδασκαν στις Σχολές της Αρχαίας Ελλάδος.
Με σεβασμό, με διάλογο, με αμφισβήτηση, με φωτεινές ιδέες
με τέχνες, με αθλητισμό, με παιχνίδι, με δεξιότητες.
Σήμερα η εξειδίκευση μας περιορίζει και μας βάζει παρωπίδες.
Yannis Bakman