Όταν πρωτοεξομολογήθηκα πριν 30 χρόνια, το 1950 στην Τήνο, είχα γράψει τις αμαρτίες μου σε 6 γεμάτες κόλλες αναφοράς! Και είχα και άλλες αμαρτίες, που τις θυμήθηκα μεταγενέστερα. Τόσες πολλές αμαρτίες είχα κάνει! Δεν είχα αφήσει τίποτα όρθιο και είχα μαζέψει όλη την βρωμιά και την δυσωδία του κόσμου στην ψυχή μου…
Και όμως ο Θεός περίμενε την μετάνοιά μου, διότι γνώριζε ότι θα επέστρεφα κάποτε, ώστε να με χρησιμοποιήσει αργότερα, στην διακονία Του, βοηθώντας τον συνάνθρωπό μου…
Μπορώ λοιπόν εγώ να μην ομολογώ και να μην λέω ποιός ήμουνα και πώς ο Χριστός με έκανε; Εάν ήταν δυνατόν να μάθετε τη ζωή μου και την επιστροφή μου στον Χριστό, δεν θα σας έπιανε ο ύπνος ποτέ σας!!! Ο Θεός χάλασε πολλά ζευγάρια παπούτσια για να με συλλάβει…
Και τον καθέναν από εμάς, κάποτε τον συνέλαβε ο Θεός. Άλλον τον έπιασε από ένα πένθος, άλλον από έναν σεισμό, άλλον από έναν καρκίνο, άλλον από έναν πόλεμο… Και αυτό πρέπει να διηγείται και να ομολογείται από τον καθένα. Κανένας δεν πηγαίνει με τριαντάφυλλα στο χέρι στον Χριστό.
Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 – 1982)