Πολυχρονία! Μιὰ γυναίκα ἀπὸ φημισμένο ἀρχοντικὸ γένος τῆς Καππαδοκίας.
Μὲ πατρίδα τὴ Λύδδα (Διόσπολη) τῆς Παλαιστίνης. Δὲν θαμπώθηκε ἀπὸ τὰ ἐπίγεια πλούτη της, οὔτε ἀγάπησε τὶς ματαιότητες τοῦ φθαρτοῦ κόσμου. Ἐπέλεξε τὸν σεμνὸ καὶ ἔντιμο οἰκογενειακὸ βίο μὲ σύζυγο τὸν συγκλητικὸ Γερόντιο τὸν Στρατηλάτη, ὁ ὁποῖος ἀρχικὰ ἦταν εἰδωλολάτρης.
[sc name=”agioreitiko-thymiama” ][/sc]
Τὸ μικρό τους παιδὶ ἡ Πολυχρονία τὸ βάπτισε κρυφὰ σ’ ἕνα μοναστήρι τῆς περιοχῆς τῆς Ἀρμενίας καὶ τὸ ὀνόμασε Γεώργιο, τὴν ἐποχὴ ποὺ ἄρχισε νὰ πνέει ἰσχυρὸς ὁ ἄνεμος τοῦ σκληροῦ διωγμοῦτοῦ Διοκλητιανοῦ.
Τὰ χριστιανικά της καθήκοντα ἡ πιστὴ σύζυγος καὶ μητέρα τὰ ἀσκοῦσε μὲ ἀκρίβεια καὶ σύνεση. Mε τὴν καλοσύνη καὶ τὴν πραότητά της μετάγγιζε στὸν εἰδωλολάτρη σύζυγό της τὴν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔτσι αὐτὸς σύντομα μεταστράφηκε στὸ χριστιανισμό.
Λίγο ἀργότερα ὁ Κύριος κάλεσε κοντά Του τὸν Γερόντιο, ἀφήνοντας στὰ χέρια τῆς πιστῆς συζύγου του τὸν Γεώργιο σὲ ἡλικία τότε μόλις 10 ἐτῶν.
Ἡ πονεμένη χήρα Πολυχρονία συνέχισε τώρα μὲ περισσότερη ἐπιμέλεια νὰ σταλάζει στὴν ψυχὴ τοῦ μονάκριβου παιδιοῦ της τὴν οὐράνια διδασκαλία τῆς χριστιανικῆς πίστεως.
Καὶ ὅσο περνοῦσαν τὰ χρόνια, ἕναν πόθο εἶχε γιὰ τὸν γυιό της: νὰ μὴν καταστραφεῖ ἡ εὐγένεια τῆς ψυχῆς του, νὰ μὴ χαθεῖ ἡ πίστη του, νὰ μὴν ἀφομοιωθεῖ ἀπὸ τὸ ρεῦμα τῆς ἀποστασίας τῆς ἐποχῆς του.Ἔβλεπε ἡ Πολυχρονία τὸν γυιό της. Καὶ χαιρόταν καὶ δόξαζε τὸν Θεό, γιατὶ στὴν ἄνοιξη τῆς ζωῆς του ἀνθοφοροῦσε πλούσιες ἀρετές. Ἦταν ὡραῖος, εὐγενής, γενναῖος, μὲ σύνολο ζηλευτῶν χαρισμάτων!
Ὅλα αὐτὰ τὸν ἔκαναν σύντομα νὰ ἑλκύσει τὴν εὔνοια τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ νὰ διακριθεῖ καὶ νὰ διαπρέψει. Σὲ ἡλικία 18 ἐτῶν ὁ Γεώργιος κατεῖχε τὸ ἀξίωμα ὄχι μόνο τοῦ Τριβούνου ἀλλὰ καὶ τοῦ Δούκα (Διοικητοῦ) στὸ Τάγμα τῶν Ἀνικιώρων τῆς αὐτοκρατορικῆς αὐλῆς. Μὲ τὸ γενναῖο ἀλλὰ καὶ σεμνὸ χριστιανικό του ἦθος ὁδήγησε στὴ χριστιανικὴ πίστη 11 ἀνώτατους ἀξιωματικοὺς καὶ τὴ βασίλισσα Ἀλεξάνδρα, σύζυγο τοῦ Διοκλητιανοῦ, μαζὶ μὲ τοὺς τρεῖς ὑπηρέτες της.
Ὅλα αὐτὰ βέβαια ἐξαγρίωσαν τὸν σκληρὸ τύραννο. Καὶ ἄρχισαν ἀνακρίσεις καὶ βασανιστήρια, ποὺ κράτησαν πάνω ἀπὸ δύο χρόνια.Ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα κοντὰ στὸν Γεώργιο συμπαραστεκόταν μυστικὰ ἡ μητέρα του Πολυχρονία. Μὲ τὰ φλογερά της λόγια τὸν ἐνθάρρυνε νὰ μὴ δειλιάσει. Καὶ μὲ τὴν εὐλάβειά της πρὸς τὸν Θεὸ τὸν συγκινοῦσε καὶ τὸν στερέωνε στὴν πίστη. Τόσο στὴ σκοτεινὴ φυλακὴ ὅσο καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῶν μαρτυρίων ἡ πιστὴ μητέρα Πολυχρονία φρόντιζε γιὰ τὴ θεία Κοινωνία τοῦ παιδιοῦ της!…
Ὅμως οἱ κινήσεις της φανερώθηκαν. Τὴν εἶδαν τὰ μάτια τοῦ φοβεροῦ διώκτη Διοκλητιανοῦ καὶ τὴν ἀναζήτησε: «Ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ τολμηρὴ γυναίκα; Τί θέλει; Τί ρόλο παίζει;». Ἡ Πολυχρονία παραδόθηκε καὶ ἄτρομα ἔδωσε ἀπάντηση στὴν ἀπορία τοῦ βασιλιᾶ: «Μὲ λένε Πολυχρονία», τοῦ εἶπε, «καὶ εἶμαι χριστιανή, ὅπως καὶ ὁ γυιός μου ὁ Γεώργιος. Μάταια νομίζεις ὅτι τὸν τιμωρεῖς. Αὐτὸς στεφανώνεται μὲ μεγάλη δόξα ἀπὸ τὸν βασιλέα μας Χριστό!»
Ἡ μικρὴ αὐτὴ ὁμολογία ἦταν ἀρκετὴ γιὰ νὰ συλληφθεῖ καὶ νὰ βασανισθεῖ σκληρὰ ἡ πιστὴ Πολυχρονία…. Καὶ αὐτή, ἀσάλευτη, γενναία, ἡρωική…, ἄντεχε, ὑπέμενε, προσευχόταν καὶ χαιρόταν. Μέχρι τὴ στιγμή ποὺ ἡ ψυχή της φτερούγισε ἐλεύθερα πρὸς τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό! Μαρτύρησε τὴν ἴδια ἡμέρα ποὺ μαρτύρησε καὶ ὁ γυιός της.
Ὁ Γεώργιος πρὶν παραδώσει τὴν ψυχή του στὸν Κύριο εἶχε δώσει ἐντολὴ στὸν ἔμπιστο ὑπηρέτη του Πασικράτη νὰ τὸν θάψει μαζὶ μὲ τὴ μητέρα του στὴ Λύδδα τῆς Παλαιστίνης. Στὰ χώματα ἐκεῖνα ἀναπαύονταν εὐτυχισμένοι μαζί, μητέρα καὶ γυιός, μέχρι τὴν ἐποχὴ τῶν Σταυροφόρων, κατὰ τὴν ὁποία οἱ Λατίνοι ἀπέσπασαν τὰ ἱερὰ λείψανα τῆς ἁγίας Πολυχρονίας και τα μετέφεραν στη Δύση.
Κάθε εὐλαβὴς προσκυνητὴς περιδιαβαίνοντας τὰ μνημεῖα τῶν Ἐκκλησιῶν στὴν ἁγιοτόκο Καππαδοκία μένει ἔκθαμβος ἀπὸ τὶς ἁγιογραφίες μὲ τὰ μαρτύρια τοῦ ἁγίου Γεωργίου καὶ τῆς μητέρας του Πολυχρονίας.
Εἴθε μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς ἁγίας Πολυχρονίας νὰ αναδεικνύονται στὶς μέρες μας μητέρες, ποὺ ὄχι μόνο νὰ γεννοῦν παιδιά, ἀλλὰ καὶ νὰ τὰ ἀναγεννοῦν ἐν Χριστῷ καὶ νὰ τὰ «προπονοῦν» γιὰ νὰ γίνουν ἅγιοι.