Η μάνα πιάνει το μωρό, το ταΐζει, το φροντίζει. Το κοιτάει συνέχεια. Στην κυριολεξία συνέχεια. Και δεν υπολογίζει ξενύχτια, αϋπνίες, κόπους, πόνους. Πολλές φορές ματώνει το στήθος της όταν το θηλάζει. Και πονά. Είναι αυτή που κλαίει όταν αρρωσταίνει το μικρό της. Πληρώνει για χάρη του. Βασανίζεται. Κρυώνει, αν χρειαστεί, για χάρη του. Ολα τα περνάει για το παιδί της.
Οταν όμως μεγαλώσει το παιδί και μεγαλώσει και η μάνα περισσότερο, τότε η αγάπη της μάνας θέλει κάθαρση. Για να πεις ότι η αγάπη σου είναι ανιδιοτελής, θα χρειαστούν δύσκολες αποδείξεις. «Αγαπώ» θα πει «σ’ αφήνω ν’ ανθίσεις και να πάρεις τον δρόμο σου. Σ’ αφήνω ν’ ανοίξεις τα φτερά σου! Και χαίρομαι με την οικογένεια που κάνεις. Χαίρομαι για σένα. Οχι για μένα, μα κυρίως για σένα. Είναι δύσκολο αυτό». Το παιδί θέλει να πάρει άλλη γυναίκα, όχι αυτή που θες εσύ. Ο γιος σου αγάπησε άλλη. Πώς να το κάνουμε τώρα; Εσύ, η μάνα, δεν θέλεις αυτή την άλλη. Κάποτε ήσουν σκέτη θυσία για το παιδί σου. Γιατί ήσουν θυσία; Γιατί το παιδί ήταν δικό σου. Ησασταν μόνο οι δυο σας. Τώρα που το παιδί πάει να μοιραστεί, να σου φύγει και να χάσεις την αποκλειστικότητα και την αξία σου, αντιδράς. Και βλέπεις κάθε άλλο πρόσωπο σαν αντίζηλο.
[sc name=”vyzantina-skoylarikia” ][/sc]
«Μου έκλεψαν το παιδί».
«Ποιοι;»
«Μια ξένη γυναίκα μού πήρε τον γιο».
«ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ μού πήρε τον γιο ή την κόρη μου…(!!!)
Εχασα το παιδί μου…
Μου το έκλεψαν…
Μου το πήραν».
Μα όντως σ’ το πήραν;
Τι θέλεις τελικά;
Να αγαπάς καθαρά το παιδί σου ή να ‘ναι το παιδί σου μια αντανάκλαση δική σου και να βλέπεις πάνω του τη δική σου προβολή, τη δική σου επιτυχία και καταξίωση;
Μερικοί γονείς έχουν όνειρο να έρθει η ημέρα που θα πουν με καμάρι: «Τώρα που το παιδί μου έγινε αυτό που ήθελα εγώ, ησύχασα».
Δεν ησύχασες όμως στ’ αλήθεια.
Γιατί ξέρεις κατά βάθος, μες στην καρδιά σου, ότι το παιδί δεν έκανε αυτό που ήταν γεννημένο να κάνει. Το καταπίεσες, το έπνιξες ψυχικά, το έσκασες και δεν το άφησες να πάρει τον δρόμο που ήταν απ’ τον Θεό να πάρει.
Παράδειγμα: Εγώ είμαι παπάς. Αν είχα εγώ ένα παιδί, ένα αγόρι, θα χαιρόμουν να γίνει κι αυτό ιερέας.
Ο γιος μου όμως μπορεί να ‘θελε να γίνει ποδοσφαιριστής ή οτιδήποτε άλλο.
«Αγαπώ» θα πει να λέω: «Παιδί μου, θέλω το δικό σου το καλό. Αν συμπίπτουν οι δύο προτιμήσεις -η δική μου και η δική σου-, θα χαρώ και θα δοξάσω σίγουρα τον Θεό με μεγαλύτερη ευκολία. Αλλά αν δεν συμπίπτουν τα θελήματά μας, ας γίνει το δικό σου! Διότι η ευτυχία σου προηγείται. Εγώ θα σου πω τη γνώμη μου, θα σου πω την άποψή μου, τα υπέρ και τα κατά. Αλλά από κει και ύστερα δεν θα μπω εγώ εμπόδιο στη ζωή σου». Ποιος το κάνει αυτό; Ελάχιστοι.