Το άκουσα σε μία σχετική συζήτηση Γέροντος προς λαϊκούς:
Είμαστε τόσον αμαρτωλοί και άρρωστοι από την αμαρτίαν, ώστε και η προσευχή μας είναι γεμάτη από τα πάθη μας.
Δεν ξέρουμε (<<καθό δεί ουκ οίδαμεν>>) να προσευχόμαστε. Συχνά ζητούμε από τον Κύριο να μας βοηθήσει στην αμαρτωλή ζωή, που κάνουμε.
[sc name=”glyka-toy-koytalioy” ][/sc]
Γι’ αυτό και η προσευχή μας δεν έχει καρπόν, δεν φέρει αποτελέσματα. Πρέπει να ζητούμε το έλεος του Θεού, με συντριβή καρδίας και να προσευχόμαστε πάντοτε με παρακλητικήν διάθεσιν.
Κι’ όταν ακόμα ευχαριστούμε και δοξολογούμε το Θεόν (έτσι πρέπει να αρχίζουμε πάντα) η διάθεσις μας να είναι παρακλητική και ικετευτική, όπως ο ασθενής παρακαλεί τον γιατρόν του να τον θεραπεύσει και να τον σώσει…
Ας λέμε τον Ν’ Ψαλμόν <<ελέησον με ο Θεός, κατά το μέγα έλεος Σου… Αυτό θα μας οδηγήσει στην καθαρή προσευχή..